Το κείμενο θα αρχίσει κάπως διαφορετικά. Με τον απαγορευμένο πρώτο ενικό, που όμως υποχρεωτικά πρέπει να χρησιμοποιηθεί στην προκειμένη περίπτωση για παραπάνω από ένας λόγους...

Ηταν μέσα Σεπτέμβρη, λίγο πριν από την αναχώρηση της Εθνικής μπάσκετ για το Βελιγράδι, πλησίασα πρώτα τον Παναγιώτη Γιαννάκη και μετά τον Θοδωρή Παπαλουκά. Δεν θυμάμαι τη σειρά, δεν πήγα τις συνέντευξη ή δηλώσεις, αλλά να ζητήσω κάτι διαφορετικό...

"Κόουτς, φέρτε ένα μετάλλιο από το Eurobasket. Σε λίγο δεν θα έχω γραφείο στην εφημερίδα. Δεν θα τους νοιάζει το μπάσκετ, θα γράφουμε μόνο για ποδόσφαιρο", είπα στον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον αποχαιρέτησα...

Ενα χρόνο μετά το Euro 2004 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 η Ελλάδα ζούσε σε μια απίστευτη αθλητική παράνοια, ειδικά ποδοσφαιρική, αλλά το μπάσκετ ήταν σαν να μην υπήρχε.

Λίγο καιρό πριν δεν υπήρχε κανάλι να δείχνει την EuroLeague, κανένας δεν πλήρωνε για τα δικαιώματα και ψάχναμε Ισραηλινά και Σερβικά κανάλια για να δούμε ματς. Το ραδιόφωνο και τα live stats στο επίσημο site μας βοηθούσαν στην πληροφόρηση.

Ισως κάποιοι να μην το θυμούνται κάποιοι, άλλοι δεν το έχουν ζήσει καν, αλλά έτσι ήταν η κατάσταση για το μπάσκετ από το 2000 εως το 2005...

"Θοδωρή, κάντε κάτι να σώσετε το μπάσκετ", ήταν η ατάκα μου προς τον Παπαλουκά, μέλος της Εθνικής στις άτυχες στιγμές του 2001, του 2003, του 2004. Οσο ανάγκη το είχε το ίδιο το μπάσκετ, άλλο τόσο το είχε και ο Παπαλουκάς. Πριν γίνει θρύλος της Εθνικής και της EuroLeague, είχε περάσει κι αυτός από δύσκολα μονοπάτια.

"Ολα εντάξει; Μια χαρά είστε τώρα", μου είπε ένα χρόνο μετά στο Τόκιο ο Θοδωρής Παπαλουκάς, μετά από μια από τις δεκάδες συνεντεύξεις που το ζήτησα... Ηταν ήδη πρωταθλητής Ευρώπης και με την Εθνική και με την ΤΣΣΚΑ, αλλά πάνω απ' όλα είχε βοηθήσει κι αυτός και τα άλλα παιδιά το ελληνικό μπάσκετ...

Εχεις ακόμα γραφείο

"Γραφείο έχεις ακόμα απ ό,τι βλέπω", μου είπε 19 χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, όταν συναντηθήκαμε, σε μια επίσκεψή του στο SPORT24. "Τους έχεις πει εδώ τι μας ζήτησες το 2005;", έλεγε φωναχτά, με χαμόγελο και ταυτόχρονα γεμάτος περηφάνια για το ελληνικό μπάσκετ.

Και γραφείο έχουμε και το μπάσκετ είναι ψηλά και μπορεί να παραμείνει ψηλά.

Γιατί πάντα θα είναι το άθλημα του Έλληνα, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα το σηκώσουν στις πλάτες του στις δύσκολες στιγμές που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Είναι πολλοί που έχουν καθόρισε το άθλημα από το 1987 μέχρι και σήμερα... Έξω από το παρκέ ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο άνθρωπος που τα ξεκίνησε όλα.

Μέσα στο γήπεδο ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Και πλάι τους ο Χριστοδούλου, ο Φασούλας, ο Καμπούρης, ο Φιλίππου και τα υπόλοιπα παιδιά του Κώστα Πολίτη, που το 1987 και 1989 έφεραν τα πρώτα μετάλλια και ταυτόχρονα έκαναν εθνικό άθλημα το μπάσκετ.

Πέρασαν 18 χρόνια. Μετά τις χρυσές εποχές της δεκαετίας του 90', το μπάσκετ έπαψε να είναι το ίδιο εμπορικό στην Ελλάδα. Τα κανάλια είχαν γυρίσει την πλάτη, οι εφημερίδες έδιναν όλο και λιγότερες σελίδες, το διαδίκτυο δεν ήταν τόσο δυνατό όσο τώρα.

Εγιναν προσπάθειες και το 2001 και το 2003 και το 2004... Το 2005 η κατάσταση έμοιαζε οριακή. Οταν ο ελληνικός αθλητισμός ανθούσε, ίσως και έχοντας πάρει φόρα από την Εθνική του 1987, το μπάσκετ προσπαθούσε να κρατηθεί στο πόδια του.

Η Εθνική του 2005 και του 2006 ήταν πάλι εκεί. Να δώσει την ώθηση. Να ξαναβγάλει τους Έλληνες στο δρόμο. Βράδυ Σεπτέμβρη - και στις 24 και στις 25 - το 2005, μεσημέρι Σεπτέμβρη το 2006. Οταν η Ομόνοια γέμισε σημαίες μετά τη νίκη επί των ΗΠΑ...

Με τον Γιαννάκη στον πάγκο, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη να γίνονται θρύλοι, έχοντας μαζί τον Ζήση, τον Ντικούδη, τον Τσαρτσαρή, τον Φώτση, τον Κακιούζη, τον Σχορτσανίτη και τα άλλα παιδιά...

Το 2009 με μπροστάρηδες Σπανούλη, Ζήση, Μπουρούση, Σόφο ήρθε και το χάλκινο και έκτοτε το ελληνικό μπάσκετ είχε να καμαρώνει μόνο για τις συλλογικές μεγάλες επιτυχίες.

Αλλωστε Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι έχουν τεράστιο μερίδιο στο ότι κρατήθηκε ψηλά το επίπεδο ακόμα κι όταν δεν ήρθαν επιτυχίες με την Εθνική. Οι επτά Euroleague του Παναθηναϊκού, οι τρεις του Ολυμπιακού, σε συνδυασμό με τις κατά καιρούς επιτυχίες του Άρη, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, του Αμαρουσίου και των άλλων ομάδων μας, ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο το παζλ...

Αλλά όπως και το κάνουμε η Εθνική είναι άλλο.

Αυτή τους ενώνει όλους...

Να μην ξεχάσετε την Εθνική

Επιστροφή σε μια παλιά προσωπική ιστορία... Κάπου την Άνοιξη του 2013, η Ελλάδα μαθαίνει και βάζει στη ζωή της τους Αντετοκούμπο. Χωρίς ν τότε...

Και χωρίς ελληνική τατότητα και διαβατήριο. Για κάποιο λόγο, Θανάσης και Γιάννης είναι στο αυτοκίνητό μου για τις ανάγκες μια συνέντευξης.

Θέμα συζήτησης το ελληνικό διαβατήριο. Το μεγάλο τους άγχος. Οχι μόνο για τους ίδιους, για όλη την οικογένεια. 21 στα 22 ο Θανάσης, 18 στα 19 ο Γιάννης, που ως μικρότερος κάθεται στο πίσω κάθισμα. Πώς χωρούσε ακόμα το σκέφτομαι.

"Θα πάρετε το διαβατήριο. Θα γίνετε Ελληνες. Θα γράψετε ιστορία", τους έλεγα, έχοντας γνώση των προσπαθειών που γίνονται αλλά και αισιοδοξία.

"Αλλά θα δώσετε μια υπόσχεση εδώ που είμαστε. Όταν γίνετε μεγάλοι και τρανοί, δεν θα ξεχάσετε την Ελλάδα. Θα παίζετε πάντα για την Εθνική".

Και μεγάλοι και τρανοί έγιναν και την Ελλάδα δεν ξέχασαν. Ούτε την Εθνική. Οχι γιατί έδωσαν την υπόσχεση, αυτό δεν το θυμούνται καν προφανώς.

Αλλά γιατί το νιώθουν. Κι ας λένε οι κακοί άνθρωποι ότι δεν αγαπούν την Ελλάδα. Η ζωή η ίδια έδωσε την απάντησή της.

Ο Γιάννης παίζει στην Εθνική από το 2013 μέχρι σήμερα. Φόρεσε την γαλανόλευκη - αυτή την πανέμορφη φανέλα - και το 2014 και 2015 και το 2016 και το 2019 και το 2022 και το 2024. Θα το έκανε και το 2017 αλλά τραυματίστηκε στην προετοιμασία και το 2021, αν δεν είχε την υποχρέωση να πάρει το πρωτάθλημα με τους Μπακς.

O Θανάσης λείπει για πρώτη φορά από το 2016, αλλά έχει σοβαρό τραυματισμό. Και είναι εκεί, δίπλα στον πάγκο.

Είναι κορυφαίος στον κόσμο και πιστός στρατιώτης. Οχι μικρό παιδί πλέον, αλλά super star. Να τραγουδάει τον Εθνικό ύμνο γιατί το νιώθει. Οχι για το δείξει, δεν έχει ανάγκη κανέναν

Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης έφεραν τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά. Αυτό έφεραν τον Παπανικολάου, τον Σλούκα. Και όλοι τους τον Γιάννη...

Με τον Σπανούλη πλέον στον πάγκο, τον Λιόλιο στη διοίκηση και εκατομμύρια Έλληνες να είναι δίπλα.

"Περιμένουμε την Τετάρτη γεμάτο γήπεδο, με πολλή φωνή και μεγάλο πάθος. Είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα. Πιστεύω ότι η Εθνική ομάδα είναι η μόνη ομάδα που ενώνει όλους τους Έλληνες. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτή την προσπάθεια που κάνουμε.

Πρέπει να ξαναφέρουμε το μπάσκετ ψηλά, τα 15 χρόνια χωρίς διάκριση είναι πολλά. Χωρίς καμία πίεση. Δεν πιεζόμαστε με τίποτα. Είμαστε εδώ για να παίξουμε μπάσκετ και για να ξεδιπλώσουμε τις αρετές μας και το DNA του Έλληνα. Σε αυτά τα παιχνίδια το έχουμε δείξει και πιστεύω ότι κάθε φορά θα είμαστε καλύτεροι. Η Εθνική ομάδα ενώνει όλους τους Έλληνες".

Τα λόγια του Σπανούλη δίνουν και το σύνθημα.

Η Ελλάδα μπαίνει στη μάχη του Προολυμπιακού και τους χρειάζεται όλους δίπλα της... Οσοι δεν έχουν προλάβει εισιτήρια, έχουν μια τελευταία ευκαιρία. Στο ΣΕΦ. Εκεί που άρχισαν όλα το 1987 και τώρα επιστρέφει η Εθνική.

Και θα είναι εκεί όλες οι γενιές του ενώνουν το μπάσκετ από το 1987 μέχρι και σήμερα.

Κανείς δεν περισσεύει σε αυτή την προσπάθεια.

Και με μπροστάρη τον Σπανούλη και τον Γιάννη, μπορεί να έρθουν οι επόμενες επιτυχίες.

Και σίγουρα θα έρθουν οι επόμενοι πρωταγωνιστές που θα μας ξαναβγάλουν στους δρόμους.