Γουίλι Ριντ: Ο ψηλός που χρόνια έψαχνε ο Ολυμπιακός
Ο Γουίλι Ριντ δεν ήταν ο κορυφαίος του Ολυμπιακού κόντρα στην Ζαλγκίρις. Αλλά η δική του εμφάνιση δίνει ελπίδα για κάτι πραγματικά διαφορετικό. Εξηγεί ο Σπύρος Καβαλιεράτος.
Η νίκη επί της Ζάλγκιρις από μόνη της δεν πρέπει να λέει πολλά από τον Ολυμπιακό. Χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο για να αλλάξει η ψυχολογία, να σκάσει χαμόγελο η ομάδα και ο κόσμος, να ξορκιστεί και ο δαίμονας που έγραψαν και οι περισσότεροι.
Αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνει χαρούμενους τους ερυθρόλευκους είναι ότι η εμφάνιση και η παρουσία κάποιων παικτών στο ματς με την Ζαλγκίρις, επιτρέπει αισιοδοξία για το μέλλον. Δίνει ελπίδα ότι τέτοιες εμφανίσεις δεν θα είναι συγκυριακές, δεν θα είναι η εξαίρεση, αλλά θα γίνονται με μεγαλύτερη συχνότητα.
Ενας από τους βασικούς λόγους αισιοδοξίας εν όψει της συνέχειας, είναι ότι ο Ολυμπιακός βρήκε μετά από πολλά χρόνια κανονικό δεύτερο σέντερ. Οχι 4-5αρι, όχι 4αρι που βαφτίζεται 5αρι στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά κανονικό αθλητικό σέντερ.
Ο Γουίλι Ριντ βρίσκεται δύο εβδομάδες πλέον στην Ελλάδα και είναι ξεκάθαρο πως αρχίζει να προσαρμόζεται και να δείχνει τι μπορεί να κάνει στο παρκέ. Με την Μακάμπι και την Εφές δεν ήταν έτοιμος, ήταν εντελώς έξω από τα νερά του, αλλά κόντρα στην Ζαλγκίρις ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε ο Κεμζούρα από τον πάγκο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι παρότι ο συνολικός χρόνος του Νίκολα Μιλουτίνοβ μειώθηκε κατά 5 λεπτά σε σχέση με το μέσο όρο του, οι αριθμοί του και η ουσιαστικά προσφορά του δεν έπεσαν καθόλου. Ο Σέρβος είχε 14 πόντους, πήρε 8 ριμπάουντ, έκανε 2 τάπες και 2 ασίστ και είχε 27 στην αξιολόγηση. Με βάση τα νούμερα ήταν ο κορυφαίος του Ολυμπιακού, συν τους άλλους δεν κινδύνεψε ποτέ από τα φάουλ. Και έμεινε φρέσκος στην τελευταία περίοδο, που οι ερυθρόλευκοι πάτησαν το γκάζι και διασφάλισαν τη νίκη...
Όμως για να έχει δυνάμεις ο Μιλουτίνοβ στο τέλος, χρειάστηκε να μην αφήνει να φανεί το κενό του ο Γουίλι Ριντ. Αλλωστε στα προηγούμενα παιχνίδια το μεγάλο πρόβλημα παρουσιαζόταν κάθε φορά που άρχιζαν οι αλλαγές και έμπαιναν στο παρκέ οι παίκτες του πάγκου. Στην προκειμένη περίπτωση, τα... δεύτερα όχι μόνο δεν προκάλεσαν ζημιά, ίσως και να έπαιξαν καλύτερα. Και ο Αμερικανός σέντερ είναι ένας από τους βασικούς λόγους.
Τα σκριν που έκανε τα ένιωσε η άμυνα, ο τρόπος που έκοβε προς το καλάθι και τελείωνε τις φάσεις βοηθούσε στην ομαδική λειτουργία. Στη δε άμυνα, οι δύο τάπες που έριξε ψηλά, φανέρωσαν την ικανότητά του να προστατεύει το καλάθι της ομάδας του. Κάτι που έλειπε από τον Ολυμπιακό εδώ και χρόνια, από τότε δηλαδή που έφυγε και ο τελευταίος αθλητικός σέντερ, ο Κεμ Μπιρτς.
Οι 10 πόντοι, τα 2 ριμπάουντ, οι 2 τάπες και το +14 στην αξιολόγηση ήρθαν στην πιο κατάλληλη στιγμή για τον Ολυμπιακό και μαζί με τον Ρότσεστι και τον Πολ, ήταν οι παίκτες του πάγκου που πραγματικά έκαναν σπουδαία δουλειά. Όλοι μαζί είχαν 32 πόντους κι αν για τον Πολ είναι δεδομένο πλέον ότι αποτελεί βασικό γρανάζι και σταθερή λύση από την περιφέρεια, οι δύο νέες προσθήκες δεν είχαν δείξει κάτι ανάλογο. Και κόντρα στην Ζαλγκίρις το έπραξαν, ειδικά ο Ριντ.
ΕΓΙΝΕ ΠΑΛΙ ΟΜΑΔΑ
Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός έγινε πάλι ομάδα. Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης έδειξαν το δρόμο και ο Γιασικεβίτσιους δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο να τους σταματήσει. Ο Λιθουανός προσπάθησε να τους κουράσει και να τους εκθέσει στην άμυνα, αλλά έκανε μια τρύπα στο νερό. Ο συμπατριώτης του Κεστούτις Κεμζούρα ξέρει καλά τη Ζαλγκίρις και έκανε την δήθεν αδυναμία του, όπλο για τον Ολυμπιακό.
Ο Γουόκαπ υποτίθεται θα κτυπούσε τους ερυθρόλευκους επειδή θα τον μάρκαρε ο Σπανούλης, αλλά ο Κεζμούρα ήξερε πως δεν πρόκειται να χάσει από τον Αμερικανό στο ΣΕΦ. Τον άφησε, λοιπόν, να σουτάρει και σταμάτησε όλους τους άλλους. Ο Γουόκαπ είχε 2/12 σουτ εντός παιδιάς (2/9 δίποντα, 0/3 τρίποντα), έκανε 3 λάθη και μαζί αποσυντονίστηκε όλη η Ζαλγκίρις. Οι Λιθουανοί είχαν 4/19 τρίποντα και δεν μπόρεσαν να διεκδικήσουν το ματς στο δεύτερο ημίχρονο.
Οσο για τον Σπανούλη; Είχε 16 πόντους και 7 ασίστ. ενώ ο Πρίντεζης πρόσθεσε άλλους 10 πόντους... Οι παλιοσειρές το πήραν πάνω τους και ο Σάρας ακόμα κράζει τους παίκτες του. Ευτυχώς όχι σαν τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, που στην Μόσχα ξέφυγε περισσότερο από κάθε άλλη φορά και όσο σεβασμός κι αν υπάρχει για την αξία και το έργο του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, το ξέσπασμά του αποτελεί μαύρη μέρα για το άθλημα. Διότι ξεπεράστηκαν τα όρια στο τάιμ άουτ, όταν γνώριζε καλά πως υπήρχαν κάμερες και μικρόφωνα δίπλα...
ΥΓ.: Για τις εξελίξεις με τον νέο νόμο Αυγενάκη θα τα πούμε άμεσα, διότι είναι ένα θέμα με μεγάλο ενδιαφέρον, που πρέπει να αναλυθεί εκτενώς. Είναι κάτι πολύ σοβαρό, με πολλές προεκτάσεις.