Η πραγματικότητα για τον Σπανούλη είναι δύσκολη, αλλά το μπάσκετ και η Εθνική βρίσκονται στα καλύτερα χέρια

Η Εθνική ομάδα του 2005 και του 2006 έχει πλέον τα ηνία στην επίσημη αγαπημένη. Τα χρόνια πέρασαν, η όμορφη παρέα του Βελιγραδίου και της Σαϊτάμα μεγάλωσε, σταμάτησε το μπάσκετ και ανταμώνει από άλλο πόστο το 2023. Με επικεφαλής πλέον τον Βασίλη Σπανούλη, στην πρώτη πραγματικά δύσκολη αποστολή της νέας του ζωής.

Ο Δήμος Ντικούδης και ο Νίκος Ζήσης έχουν πάρει θέση από το 2021, όταν ανέλαβε ο Βαγγέλης Λιόλιος την προεδρεία της ΕΟΚ. Στην παρέα της Ομοσπονδίας σε καίρια πόστα βρίσκονται και ο Κώστας Τσαρτσαρής με τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Πλέον, η πεντάδα είναι πλήρης σε όλες τις θέσεις κι αυτό που κάποτε ζήλευαν οι Έλληνες το έχουν μπροστά τους. Το ένδοξο παρελθόν είναι πια υπεύθυνο για το παρόν και το μέλλον της Εθνικής και του ελληνικού μπάσκετ.

Είναι μια παρέα που έχει χημεία, ταιριάζει μεταξύ της και αναλαμβάνει ένα πολύ δύσκολο έργο. Διότι στη θεωρία δημιουργείται κάτι ελκυστικό στα μάτια των μπασκετικών, μακριά από κόντρες και αντιπαλότητες.

Άλλο η θεωρία, άλλο οι πράξεις

Όμως κάπου εδώ σταματάει η θεωρία και αρχίζει η πράξη. Διότι η Εθνική, εκτός από σχέδιο και πολύ ωραία εικόνα προς τα έξω, κρίνεται μόνο εκ του αποτελέσματος. Και ο νέος προπονητής μαζί με τους συνεργάτες του πήραν τη δουλειά για να φέρουν επιτυχίες. Άμεσα και όχι σε βάθος χρόνου.

Πέφτει απευθείας στα δύσκολα ο Βασίλης Σπανούλης και το ξέρει πολύ καλά αυτό. Δεν έχει χρόνο να προσαρμοστεί στο πιο υψηλό επίπεδο, είναι υποχρεωμένος να πετύχει. Και ο ίδιος και η Εθνική.

Ως παίκτης δεν άφησε καμία πρόκληση να πάει χαμένη, κατάφερε περισσότερα απ' όσα είχε ονειρευτεί. Με δρόμο που δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά γεμάτος λακκούβες και εμπόδια.

Στρωμένος με πολλά εμπόδια και δυσκολίες είναι και δρόμος της Εθνικής. Από τον Παναγιώτη Γιαννάκη και μετά ουδείς Ομοσπονδιακός τεχνικός δεν έφυγε ως αποτυχημένος. Ακόμα κι όσοι έκαναν επιτυχία (Καζλάουσκας το 2009 με το χάλκινο μετάλλιο) ή στάθηκαν καλά σε διοργάνωση (Ζούρος το 2011 με τιμ πρόκριση στο Προολυμπιακό).

Ακόμα κι αυτοί στη 2η χρονιά τους δεν τα κατάφεραν, το ίδιο και όλοι οι επόμενοι. Ο Τρινκιέρι, ο Κατσικάρης, ο Μίσσας, ο Σκουρτόπουλος. Ακόμα και ο εκ των κορυφαίων της EuroLeague, ο Δημήτρης Ιτούδης, δεν έκανε το κάτι παραπάνω που όλοι περίμεναν στο EuroBasket του 2022. Για το Παγκόσμιο του 2023 δεν υπήρχαν καν απαιτήσεις.

Στην Εθνική δεν υπάρχει υπομονή

Η καρέκλα της Εθνικής είναι ηλεκτρική, οι Έλληνες αγαπούν την ομάδα αυτή και δεν έχουν υπομονή με κανέναν. Το βάρος λοιπόν είναι μεγάλο και ο Σπανούλης ως προπονητής έχει εμπειρία από πιο χαμηλό επίπεδο.

Όμως η Ομοσπονδία δεν επενδύει στον κόουτς του Περιστερίου με βάση το σημερινό του στάτους, αλλά με την προοπτική. Συνδυάζει και ρίχνει στο τραπέζι την μεγάλη μπασκετική προσωπικότητα του Βασίλη Σπανούλη και τις ικανότητες που δείχνει ότι έχει και στην προπονητική. Υπάρχει ρίσκο, αλλά αν τα βάλουμε κάτω είναι αποδεκτό απ' όλους.

Γιατί είναι ο Σπανούλης και θα έχει δίπλα του τον Δήμο Ντικούδη και τον Νίκο Ζήση. Και λίγο παραδίπλα τον Κώστα Τσαρτσαρή και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Βαγγέλης Λιόλιος επέλεξε θρύλους του ελληνικού μπάσκετ για την επόμενη μέρα. Ανθρώπους που έχουν εμπειρία από το πιο υψηλό επίπεδο του αθλήματος, με γνώση και σίγουρα χωρίς φόβο.

Είναι σαφές λοιπόν ότι και ο Σπανούλης και όλοι όσοι θα βρίσκονται δίπλα του είναι αποφασισμένοι να κάνουν τη δουλειά. Με το δικό τους τρόπο. Σε Ολυμπιακή χρονιά. Δηλαδή 20 χρόνια ακριβώς πριν αρχίσει η δημιουργία της Εθνικής ομάδας που κυριάρχησε τότε.

Αρχής γενομένης από το Προολυμπιακό του Ιουλίου, που θα είναι ευχής έργον να διεξαχθεί στην Ελλάδα... Για να αρχίσει η νέα εποχή με μια μεγάλη επιτυχία.

ΥΓ. Το Προολυμπιακό είναι το 2024 αλλά οι προθέσεις ΟΛΩΝ των παικτών πρέπει να είναι ξεκάθαρες από το 2023. Όποιος δεν θέλει να παίξει στο Προολυμπιακό να το πει άμεσα. Όχι τον Ιούνιο. Ουδείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει το καλοκαίρι, πολλά αλλάζουν, αλλά οι προθέσεις να είναι ξεκάθαρες.