Η Εθνική ομάδα μπάσκετ της Σερβίας είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση. Από τότε που έφυγε ο τίτλος της Γιουγκοσλαβίας από πάνω της, δεν έχει πάρει ποτέ έναν τίτλο. Είτε παρέα με το Μαυροβούνιο, είτε μόνη της. Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος στο Βελιγράδι έχει βγει πολλές φορές στους δρόμους για να πανηγυρίσει. Διότι στην δική της περίπτωση, δεν ισχύει το "ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα". Το αντίθετο. Ο δεύτερος είναι σαν πρώτος.

Οι Σέρβοι ήταν κυρίαρχοι στο μπάσκετ από το 1995 ως το 2002, απλά έκαναν ένα διάλειμμα το 1999 και το 2000. Βέβαια τότε το όνομά τους ήταν Γιουγκοσλαβία, αλλά στην πράξη τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Κροάτες, Σλοβένοι, Σκοπιανοί, Βόσνιοι είχαν ήδη πάρει το δικό τους δρόμο. Μόνο οι Μαυροβούνιοι είχαν μείνει στην παρέα τους. Πηραν χρυσό το 1995 στο Ευρωμπάσκετ, ασημένιο το 1996 στους Ολυμπιακούς, χρυσό το 1997 στο Ευρωμπάσκετ και το 1998 στο Παγκόσμιο, χρυσό το 2001 στο Ευρωμπάσκετ και το 2002 πάλι στο Παγκόσμιο. Ηταν οι... Ισπανοί της σύγχρονης εποχής και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα χάσουν την κυριαρχία τους.

Κι όμως. Από το 2003 και μέχρι το 2008... εξαφανίστηκαν. Με την πλέον παταγώδη αποτυχία να έρχεται το 2005, όταν απέτυχε να μπει στην 8αδα στο Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι. Ταπείνωση με τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στον πάγκο.

Κι εκεί που τους είχε πιάσει όλους απογοήτευση, ήρθαν οι νέες γενιές να αλλάξουν τα πάντα. Τα μηνύματα ήρθαν από τις μικρές Εθνικές, που με πρωτεργάτη τον Μίλος Τεόντοσιτς άρχισαν να κυριαρχούν. Οι γενημένοι το 1987, το 1988 και το 1989 (Μπιέλιτσα, Ραντούλιτσα, Μάρκοβιτς, Μάτσβαν, Στίματς) πήραν χρυσό ως παίδες το 2003, ως έφηβοι το 2005 και το 2007, ως νέοι το 2006, το 2007 και το 2008. Στην πορεία εμφανίστηκαν και οι Μπογκντάνοβιτς, Νέντοβιτς, Κάλινιτς, Γιόβιτς βάλτε και το νέο μεγάλο ταλέντο τον Τζόκιτς και έτοιμο το παζλ. Αλλά όπως οι Ισπανοί έχουν να καυχιούνται για τους 80ρηδες, έτσι και οι Σέρβοι έχουν στηρίξει την ομάδα τους στη χρυσή γενιά των 87ρηδων και των 88ρηδων.

Με μια διαφορά... Έπεσαν πάνω σε ανίκητους αντιπάλους και δεν μπόρεσαν να ανέβουν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου... Για παράδειγμα από το 2008 και μετά οι Αμερικανοί αποφάσισαν ότι δεν ξαναχάνουν. Αρα η κορυφή σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια πρωταθλήματα είναι κλεισμένη. Στα Ευρωμπάσκετ υπάρχει η Ισπανία... Το 2009, το 2011, το 2015 δεν είχαν αντίπαλο... Αλλά παράλληλα ήταν δυνατοί και οι Γάλλοι, που το πήραν το 2013.

Παρ' όλα αυτά και οι Σέρβοι δεν είχαν την απαιτούμενη σταθερότητα. Θα μπορούσαν τουλάχιστον να πάρουν μετάλλιο το 2011, το 2013 και το 2015, αλλά δεν ήταν συνεπείς με το ραντεβού τους. Ενδιάμεσα βέβαια έκανα τις υπερβάσεις τους. Το 2009 βγήκαν δεύτεροι στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας αν και ουδείς τους υπολόγιζε. Το 2010 άξιζαν μετάλλιο στο Παγκόσμιο, κέρδισαν την Ισπανία, όμως έπεσαν πάνω στην Τουρκία που δεν γινόταν να χάσει μέσα στην Πόλη. Ακόμα διαμαρτύρονται οι Σέρβοι για τη διαιτησία.

Το 2014 επανήλθαν δριμύτεροι με τη δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο κόντρα πάλι σε όλα τα προγνωστικά, ενώ τώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πήραν το ασημένιο μετάλλιο... Ε, δεν είναι και μικρό πράγμα. Έπιασαν ταβάνι, διότι με την παρουσία των ΗΠΑ, ήταν αδύνατο να κάνουν κάτι περισσότερο και το 2014 και το 2016. Γι αυτό και οι Σέρβοι βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν. Δεν είναι σταθεροί, δεν είναι οι πρώτοι, όμως έχουν αφήσει ήδη το στίγμα τους. Γιατί στη ζωή δεν είναι τα πάντα η πρώτη θέση, γράφουν ιστορία και οι δεύτεροι. Οπως καλή ώρα η δική μας Εθνική ομάδα το 2006, που δεν πήρε τον τίτλο, αλλά παραμένει σημείο αναφοράς. Σε λίγες μέρες άλλωστε συμπληρώνονται 10 χρόνια από την τελευταία ήττα των ΗΠΑ... Κι απ' ό,τι φαίνεται θα περάσουν άλλα δέκα για να χάσει. Η ψαλίδα όχι μόνο δεν κλείνει, ανοίγει όλο και περισσότερο ανάμεσα στους Αμερικανούς και τους υπόλοιπους. Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο θέμα συζήτησης. Επί του παρόντος ασχολούμαστε με τους δεύτερους.