Καταδικασμένη να μην πετύχει

Θα ήταν ένα μικρό θαύμα να φύγει η Ελλάδα από το Τορίνο με την πρόκριση στο Ρίο. Ολα τα δεδομένα ήταν εξ αρχής εναντίον της και αργά ή γρήγορα θα έχανε. Δεν είναι ούτε μεμψιμοιρία, ούτε ηττοπάθεια. Είναι η πραγματικότητα και οι περισσότεροι την είχαν αποδεχθεί. Απλά ήλπιζαν περισσότερο λόγω της αγάπης και της πίστης προς την Εθνική μπάσκετ, παρά σε κάτι χειροπιαστό.

Η διαφορά είναι ότι θα έκανε καλύτερη εντύπωση αν ο αποκλεισμός από την Ιταλία. Μπροστά το κοινή της, έχοντας πληρώσει πάρα πολλά λεφτά για να διοργανώσει το Προολυμπιακό, ήταν και είναι υποχρεωμένη να προκριθεί. Και ακόμα και αν το απόγευμα του Σαββάτου η Ελλάδα ήταν στον τελικό, οι πιθανότητες θα ήταν λιγοστές. Για πολλούς και διαφόρους λόγους, μα κυρίως γιατί η Ιταλία είναι καλύτερη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Εχει καλύτερους παίκτες, στην κατάλληλη ηλικία. Το κυριότερο; Είναι πλήρης.

Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα αποκλείστηκε από την Κροατία ... Άρα δεν υπάρχει η δικαιολογία της έδρας, των διαιτητών και ούτω καθ' εξής. Εδώ το πρόβλημα είναι καθαρά αγωνιστικό. Η Κροατία δεν εμφανίστηκε με το καλύτερο ρόστερ της, αλλά ήταν έξυπνη και ήταν ομάδα. Έλεγξε απόλυτα το ματς, το ότι η Εθνική μας ήταν μπροστά μόνο 1:21 σε όλο το ματς, τα λέει όλα από μόνη της. Χειρότερο ξεκίνημα δεν μπορούσαν να κάνουν οι διεθνείς, που βρέθηκαν να χάσουν με 3-20 και 13-37. Μάζεψαν αυτά που έμοιαζαν ασυμμάζευτα κυρίως χάρη στο ορθολογικό παιχνίδι του Περπέρογλου και του Μπουρούση (αλλά και τη βοήθεια του Θανάση Αντετοκούνμπο), αλλά όταν πέρασε μπροστά, κατέρρευσε.

Είχε κάνει υπερπροσπάθεια και δεν άντεξε. Η Εθνική δεν είχε απάντηση για τον Σάριτς και το 49-52 στο 30' δεν ήταν στην πραγματικότητα μια διαφορά 3 πόντων. Στα μάτια των παικτών της ομάδας μας υπήρχε άλλη εικόνα... Ήταν σαν να έχουν να ανέβουν πάλι ένα βουνό. Οι Κροάτες μας ανάγκασαν να κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε με την παρούσα σύνθεση, δηλαδή να σουτάρουμε τρίποντα... Οι βιαστικές και άμυαλες επιθέσεις, η βιασύνη και όχι η γρηγοράδα κόστισαν στην Εθνική.

Η ελληνική ομάδα βρίσκεται σε μια περίεργη χρονική στιγμή, που θα χρειαζόταν υπέρβαση για να ταξιδέψει στο Ρίο. Απλά δεν αποκλείστηκε αργά (στον τελικό με την Ιταλία), αλλά γρήγορα (στον ημιτελικό με την Κροατία). Ήταν καταδικασμένη να μην πετύχει. Και γιατί η παλιά φρουρά δεν ήταν στο Τορίνο (Σπανούλης και Ζήσης σταμάτησαν) και γιατί υπήρχαν προβλήματα τραυματισμού (Σλούκας, Παπανικολάου) και γιατί δεν έγιναν οι καλύτερες επιλογές. Δεν λέμε κάτι καινούργιο, το είχαν επισημάνει πολλοί κι αυτό έγινε στην πράξη. Το αναμενόμενο έγινε στο Τορίνο, καμία έκπληξη. Και η απογοήτευση είναι της στιγμής, στην πραγματικότητα λίγοι περίμεναν κάτι άλλο.

Ίσως γι αυτό και να έμεινε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στον πάγκο ο Φώτης Κατσικάρης , παρότι είχαν προηγηθεί άλλα δύο καλοκαίρια δίχως επιτυχία. Δεν υπήρχε προφανής λόγος να γίνει αλλαγή τώρα και να καεί κάποιο χαρτί. Ούτως ή άλλως οι πιθανότητες να έρθει η πρόκριση εναντίον της Εθνικής.

Πλέον όμως όλα αλλάζουν από εδώ και στο εξής. Τώρα έρχεται η ώρα της αλλαγής σελίδας και το Ευρωμπάσκετ του 2017 είναι ένας πραγματικά μεγάλος στόχος. Αποφάσεις δεν έχουν ληφθεί, ούτε είναι η ώρα τους. Αλλά τα προφανή δεν μπορούν να κρυφτούν. Ο Φώτης Κατσικάρης πήρε τις ευκαιρίες τους, δεν μπόρεσε να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Ήθελε πολύ να προσφέρει, ήθελε πολύ να είναι προπονητής της Εθνικής, αλλά δεν έδωσε κάτι. Αρα έφτασε η ώρα του επόμενου, καλώς η κακώς. Μάλλον ήταν προδιαγεγραμμένη η μοίρα του, απλά είχε ακόμα μία ευκαιρία, που δεν μπόρεσε να την αρπάξει.

Πάμε παρακάτω όμως. Δεν ήρθε η καταστροφή, δεν πρόκειται για αποτυχία όπως του 2014 ή του 2015. Τότε ήταν αλλιώς οι συνθήκες, εδώ στο Τορίνο ο Εθνική ήρθε με σύνθεση ανάγκης, στο ξεκίνημα της επόμενης μέρας. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν έκανε τη διαφορά , δεν είναι έτοιμος ακόμα να κάνει τη διαφορά στο πιο υψηλό επίπεδο. Είναι ακόμα στα 22 του και μόνο αν χάσει και δεχθεί σφαλιάρες, θα μάθει τον τρόπο να φτάσει στην κορυφή.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο Δημήτρης Αγραβάνης έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους, ο Νικ Καλάθης, ο Κώστας Κουφός, ο Βαγγέλης Μάντζαρης έχουν πολλά χρόνια ακόμα για να παίξουν στην Εθνική, το ίδιο και ο Κώστας Σλούκας, ο Κώστας Παπανικολάου, αλλά και ο Νίκος Παππάς με τον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς... Η επόμενη μέρα υπάρχει κι ας μην είναι η στιγμή να ακούσει κανείς ή να αποδειχθεί κάτι τέτοιο.

Όλα όμως γίνονται στην ώρα τους.. Αν θυμηθούμε τι έλεγαν ειδικοί και μη πριν από 10 ή 15 χρόνια για Παπαλουκά, Διαμαντιδη, Σπανούλη, Ζήση, πόσο απογοήτευση υπήρχε από τις συνεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες για να πάρουμε μετάλλιο (από το 1990 ως το 2004), θα αντιληφθούμε την πραγματικότητα... Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η Εθνική έκανε το 1 στα 11 σε Προολυμπιακό, άρα ακόμα και παράδοση δεν ήταν με το μέρος της.

Αλλά μπορεί σε έναν χρόνο από τώρα, οι συζητήσεις μας να είναι εντελώς διαφορετικές. Το κλάμα του Αγραβάνη και του Θανάση Αντετοκούνμπο, η αγκαλιά του Γιάννη Μπουρούση, είναι μέρος της διαδικασίας για να γίνει μια ομάδα μεγάλη. Και οι θρίαμβοι έρχονται εκεί που όλοι έχουν αρχίσει να πιστεύουν πως τίποτα καλό δεν θα ξανασυμβεί. Ας θυμηθούμε οι πιο μεγάλοι το 1999, το 2001, το 2003 και το 2004 (για να μην πάμε πιο πριν) και αμέσως μετά το 2005, το 2006, το 2009...