Κάθε ήττα πονάει, αλλά αυτή είναι η μικρή εικόνα για την Εθνική: Η μεγάλη δίνει ελπίδα για το μέλλον
Η Εθνική μπάσκετ παρουσίασε στο Λονδίνο εικόνα από το μέλλον. Οχι μόνο το προσεχές, αλλά κυρίως το μακρινό. Το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδανικό, σε κανέναν δεν αρέσει η ήττα, όμως αυτή είναι η μικρή εικόνα. Η μεγάλη είναι σαφώς πιο αισιόδοξη. Γράφει ο Σπύρος Καβαλιεράτος.
Αρχική πεντάδα με Νεοκλή Αβδάδα, ετών 18. Γεννημένος το 2006. Δηλαδή μετά το τελευταίο χρυσό της Ελλάδας σε Eurobasket.
Μαζί του, ο 20χρονος Βαγγέλης Ζούγρης, ένας σέντερ τσέπης, που έχει πάρει δύο συνεχόμενα μετάλλια με την Εθνική Νέων, το 2023 και το 2024.
Ο Νίκος Χουγκάζ, στα 24 του πλέον, θεωρείται παλιός και... μεγάλος.
Ο μπαρουτοκαπνισμένος πια Τολιόπουλος και ο Μήτρου Λονγκ συμπλήρωσαν την ομάδα που άρχισε το ματς κόντρα στην Μεγάλη Βρετανία στο Λονδίνο, όμως τα νέα πρόσωπα δεν σταμάτησαν εκεί.
Ντεμπούτο και για τον 22χρονο Αντώνη Καραγιαννίδη, τον πρώτο ριμπάουντερ της Stoiximan GBL. Αρχηγός ο 26χρονος Μιχάλης Λούντζης, πλάι του ο 25χρονος Δημήτρης Μωραϊτής και ο 27χρονος Βασίλης Μουράτος.
Φανταστείτε ότι οι πιο μεγάλοι σε ηλικία αυτής της παρέας - πέραν του 31χρονου Μήτρου- Λονγκ στο Copper Box Arena, ήταν οι 29χρονοι Πουλιανίτης και Κουζέλογλου. Στην τελευταία περίοδο μπήκε και ο 22χρονος Λευτέρης Μαντζούκας
Ναι, η Εθνική ηττήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία. Ναι κανείς δεν θέλει να βλέπει αυτή την ομάδα να χάνει. Και κάθε ήττα πονάει, έστω κι αν δεν κοστίζει.
Αλλά το αποτέλεσμα είναι το δένδρο και όχι το δάσος. Είναι η μικρή και όχι η η μεγάλη εικόνα για την Εθνική. Στο κάτω κάτω, είναι πολύ πιθανό την Κυριακή με νίκη της Ελλάδας και ήττα της Ολλανδίας, να προκριθεί και μαθηματικά η Ελλάδα στο Eurobasket του 2025.
Το πιο σημαντικό, λοιπόν, από το βράδυ στο Λονδίνο δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά η εικόνα από το μέλλον. Το νέο αίμα που δίνει ελπίδα.
Οχι μόνο για το προσεχές Eurobasket που θα είναι και ο τελευταίος σταθμός μιας σπουδαίας γενιάς, η οποία θα επιχειρήσει να πάρει το μετάλλιο που τόσο της λείπει από τη συλλογή της. Η Κύπρος και η Λετονία θα ανήκουν στην παλιά φρουρά συν ορισμένους νέους, αλλά ό,τι είδαμε χθες στο Copper Box Arena είναι για πιο μετά.
Οχι για το 2026 που θα ξεκουραστούν όλοι οι διεθνείς ανά τον κόσμο, αλλά για το Παγκόσμιο του 2027, τους Ολυμπιακούς του 2028. Κι αν για όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει ξεκάθαρη συζήτηση, διότι η πρόκριση και η συμμετοχή δεν είναι δεδομένη, πιο σίγουρο ραντεβού με το μέλλον δείχνει το Eurobasket 2029.
Η Ελλάδα θα διεκδικήσει τη διοργάνωση και με δεδομένο ότι έχουμε να δούμε κάτι τόσο μεγάλο (πλην δύο Προολυμπιακών τουρνουά το 2008 και το 2024) στην χώρα μας σε επίπεδο Εθνικών ομάδων από το 1995 (Eurobasket) και το 1998 (Παγκόσμιο Κύπελλο), ε μάλλον πλησιάζει και αυτή η ώρα.
Είναι μακριά τα πέντε χρόνια; Είναι. Αλλά ίσως είναι όσα χρόνια χρειάζεται η Ελλάδα και η Εθνική μπάσκετ για να αναλάβει τα ηνία η νέα γενικά και να προετοιμαστεί το έδαφος για ακόμα καλύτερες μέρες.
Ναι, μας νοιάζει το άμεσο μέλλον, ο Βασίλης Σπανούλης θέλει μετάλλια, θέλει χρυσά. Και τον νοιάζει ο επόμενος αγώνας, η επόμενη διοργάνωση. Και θα κάνει τα πάντα για να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στη συνέντευξη που έδωσε στο SPORT24 και στην εκπομπή Ευρωλίγκα On Fire πριν από ενάμιση μήνα.
Προς το παρόν όμως είναι μπροστά μας η πρόκριση. Το ματς που πρέπει να νικήσουμε, όπως είπε στους παίκτες ο Σπανούλης. Αλλά είναι αλήθεια ότι υπήρχε λόγος να χαμογελάμε για κάτι στο Λονδίνο. Ήταν μια αρχή για πολλά από τα παιδιά που θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Ας κρατήσουμε αυτό κι ας αφήσουμε τα υπόλοιπα για μια άλλη συζήτηση.
