Το ότι μπήκε το τρίποντο του Τσιτσάντζε ίσως ήταν η καλύτερη είδηση της πρεμιέρας της Εθνικής στο Ακρόπολις. Ευτυχώς δηλαδή που η τραγική εμφάνιση της ομάδας συνδυάστηκε και με ήττα και δεν καλύφθηκε έστω και στο ελάχιστο ό,τι έγινε το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ.

Λένε, άλλωστε, ότι η ήττα είναι σαν την κοπριά. Μυρίζει, αλλά κάνει καλό. Το ερώτημα όμως είναι αν προλαβαίνει να βγει κάτι καλό. Οι μέρες περνούν, η Εθνική όμως δεν παρουσιάζει καμία απολύτως βελτίωση. Ναι, υπάρχει σοβαρή δικαιολογία ότι τόσο καιρό είχε στο μυαλό την παρουσία του Γιάννη στο ρόστερ, αλλά υπάρχει και ένα όριο. Η ελληνική ομάδα είναι υποχρεωμένη να κοιτάξει μπροστά, να προχωρήσει, να πάψει να κοιτάζει πίσω της. Από το 10ο λεπτό και μετά η παρουσία της Ελλάδας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και φτάσαμε στο σημείο να πετύχει ο Τσιτσάτζε το τρίποντο και να περάσουν μπροστά οι Γεωργιανοί. Ακόμα κι εκεί, η Εθνική πλήρωσε την... εξυπνάδα των διαιτητών και της γραμματείας. Δεν δόθηκαν δύο βολές στην Γεωργία, με παράβαση κανονισμών η μπάλα παίχθηκε από πλάγια κι έτσι δεχθήκαμε τρίποντο. Καλά να πάθουμε. Μήπως και μάθουμε.

Καταστροφή φυσικά δεν είναι η ήττα σε ένα φιλικό. Ακόμα κι αν προέρχεται από τη Γεωργία. Ποτέ κανένας δεν έκλαψε επειδή έχασε σε ένα ανεπίσημο ματς. Λες και θα πάθει κάτι η Εθνική αν δεν πάρει το "Ακρόπολις". Το θέμα είναι η εμφάνιση, η εικόνα. Χωρίς αρχή και τέλος ήταν η ελληνική ομάδα. Δίχως ρόλους, δίχως τίποτα. Με τους παίκτες να έχουν άγχος, νεύρα, να μην μπορούν να σταθούν στο ύψος της περίστασης. Ακόμα και του φιλικού.

Ο Παππάς δεν χαιρέτησε τον Ζούρο , ο Μπουρούσης τα έβαλε με τον Παπαπέτρου, την τελευταία επίθεση τον πήρε ένας παίκτης που δεν είχε αγωνιστεί καθόλου στο δεύτερο ημίχρονο. Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει, τα ερωτηματικά είναι πολλά. Κι όποιος κι αν έχει την ευθύνη για όλα αυτά, οι παίκτες κυρίως πρέπει να τα αφήσουν όλα πίσω τους και να βγουν μπροστά.

Για την υστεροφημία τους, για την καριέρα τους, για την πραγματική αγάπη τους για την Εθνική. Δεν είναι εδώ για τα λεφτά, δεν έχουν να κερδίσουν κάτι από το Eurobasket. Παίζουν για την αγάπη τους για το μπάσκετ, το ελληνικό μπάσκετ, την πατρίδα. Εχουν αφήσει τις διακοπές, την ξεκούρασή τους, τις ομάδες τους. Και είναι στο γήπεδο. Είναι κρίμα να αφήσουν όλες αυτές τις μέρες να πάνε χαμένες.

Δεν γίνεται να χάνει η Ελλάδα από την Γεωργία - δίχως Πατσούλια μάλιστα - μέσα στο ΟΑΚΑ. Δεν γίνεται. Το καμπανάκι κτυπά πολύ δυνατά και τούτη τη φορά η Εθνική έπαιξε με την σύνθεση που θα κατέβει στην τελική φάση, με εξαίρεση τον τραυματία Αγραβάνη. Και δεν είναι ότι αιφνιδίασε η ομάδα του Ζούρου. Για 30 λεπτά ήταν καλύτερη και στο τέλος κέρδισε. Και έδωσε ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στην χωρίς αρχή και τέλος εμφάνιση.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Δυστυχώς η εικόνα μίλησε, το σκορ λέει πολλά. Μας έπιασε μελαγχολία, είναι αλήθεια. Δεν είναι η Εθνική Ελλάδας που φανταζόμαστε, δεν μπορεί αυτή η ομάδα να στοχεύει σε μετάλλιο. Αυτή η Εθνική μάλλον θα κινδυνέψει να μην ταξιδέψει καν στην Τουρκία.

Υπάρχει τρόπος αντίδρασης; Θα το δούμε την Πέμπτη και την Παρασκευή. Θα το δούμε στην Φινλανδία. Προς το παρόν... Τα κεφάλια μέσα. Τέρμα τα λόγια, πλέον μένει να δούμε πράξεις. Από τους 12 ταλαντούχους και σπουδαίους παίκτες που απαρτίζουν την Εθνική Ελλάδας και ΜΠΟΡΟΥΝ να πετύχουν κάτι σπουδαίο στο Eurobasket. Αρκεί να γίνουν ΟΜΑΔΑ. Αυτό και τίποτα άλλο.