Όσα γίνονται στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, φέρνουν αμέσως στο μυαλό το μπάσκετ, που βρέθηκε στην ίδια θέση πριν από 21 χρόνια. Και ακόμα και τώρα, δεν έχει καταφέρει να βρει τον δρόμο του στην Ευρώπη. Όμως το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο. Ούτε σε χρήματα, ούτε σε δημοφιλία. Γι' αυτό και δεν έγινε ποτέ παγκόσμιο θέμα, ποτέ δεν σηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών και τελικά έχει μείνει ένα άθλημα που κάθε χρόνο χάνει έδαφος σε σχέση με τον "ανταγωνισμό". Δηλαδή το ΝΒΑ και το ποδόσφαιρο.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, βέβαια, ούτε το ποδόσφαιρο, ούτε το ΝΒΑ βλέπουν ανταγωνιστικά το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το μόνο κοινό που υπάρχει είναι ότι η ιστορία της EuroLeague, η διάσπαση του 2000 και η παράλληλη διεξαγωγή δύο μεγάλων διοργάνωσεων (SuproLeague) βρίσκεται στην πόρτα του πιο δημοφιλούς αθλήματος στον κόσμο. Και όσα άσχημα είχαν συμβεί τότε στο μπάσκετ, είναι το κακό παράδειγμα που καλείται να αποφύγει και το ποδόσφαιρο. Η "πειρατική" διοργάνωση κόντρα στην UEFA θα προκαλέσει πολλά περισσότερα προβλήματα σε σχέση με όσα θα λύσει. Θα ανοίξει ένα γαϊτανάκι που δεν θα κλείσει εύκολα, θα μπερδέψει τον κόσμο και αν τελικά δούμε στην πράξη να διεξάγεται η European Super League, θα προκαλέσει μεγάλη καταστροφή στα εγχώρια πρωταθλήματα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Το θέμα του ποδοσφαίρου θα αναλυθεί από τους ειδικούς τις επόμενες μέρες, τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια. Όμως όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες -όχι γιατί ήταν κάτι ξαφνικό αλλά γιατί κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει πως η απειλή ετών θα γίνει πράξη θα υπάρξουν ανακοινώσεις- φέρνουν ακόμα σε πιο δύσκολη θέση το μπάσκετ.

Διότι η κάθε σύγκριση προκαλεί μελαγχολία. Στο ποδόσφαιρο έγινε ήδη εξέγερση από την πλειοψηφία των οπαδών, που αντιδρούν στην "πειρατική" διοργάνωση. Οι οπαδοί των μεγάλων συλλόγων δεν ακολουθούν τις ομάδες τους, αλλά τάσσονται κατά της European Super League. Δεν θέλουν κλειστή διοργάνωση, είναι εναντίον του σχεδίου. Στο μπάσκετ αντιδράσεις δεν υπήρξαν ποτέ. Αντίθετα η EuroLeague έχει καθιερωθεί παρότι ο κεντρικός θεσμικός φορές είναι εντελώς εκτός (FIBA) και οι λίγες φωνές που ακούγονται, πνίγονται μπροστά στο πραγματικά σοβαρό πρόβλημα του μπάσκετ. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν χρήματα.

Η European Super League αρχίζει με 4 δισεκατομμύρια euro, δίχως να υπολογίζει τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγούς, εισιτήρια και λοιπά έσοδα. Πόσα είναι τα αντίστοιχα έσοδα της EuroLeague, δηλαδή του δεύτερου αθλήματος στην Ευρώπη; Μόλις 75 εκατομμύρια euro. Είναι αστείο, λοιπόν, να γίνεται οποιαδήποτε σύγκριση, πέρα από το οργανωτικό του ζητήματος. Αλλος κόσμος το ποδόσφαιρο, άλλος το μπάσκετ. Αλλη η δυναμική και η δημοφιλία, άλλα τα έσοδα.

Γι αυτό και ο μπασκετικός κόσμος βλέπει να ξετυλίγεται μπροστά του ένα κουβάρι που το έχει ζήσει ακριβώς πριν 21 χρόνια, όμως δεν μπορεί να νιώθει ότι γίνεται κάτι αντίστοιχο. Πριν από μερικά χρόνια ο Αντρέα Ανιέλι συμμετείχε σε forum της EuroLeague και ήταν κοντά στη διοργάνωση για να μαζέψει εμπειρίες από μια διοργάνωση που δεν είχε σχέση με τον θεσμό του αθλήματος, αλλά δεν είχε προφανώς στο μυαλό του την αντιγραφή. Απλά ήθελε να μάθει.

Γιατί το ποδόσφαιρο μαθαίνει (και) από το μπάσκετ όταν χρειάζεται και σε τακτική εντός παρκέ και στο οργανωτικό κομμάτι. Εν προκειμένω βέβαια μαθαίνει και από το ΝΒΑ, γενικά κινείται και προς την Αμερικανική προσέγγιση του αθλητισμού. Το αν είναι σωστό αυτό που κάνει θα το δείξει η πράξη και εν συνεχεία η ιστορία...

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ όμως δεν μαθαίνει από κανέναν. Ούτε από το ποδόσφαιρο, ούτε από το ΝΒΑ. Γι' αυτό και έχει ελάχιστα έσοδα, γι αυτό και δεν "πουλάει" ως τηλεοπτικό προϊόν, γι αυτό και θεσμικοί φορείς και σύλλογοι επαιτούν και δεν απαιτούν. Γι' αυτό και στο μπάσκετ δεν θα γίνει ποτέ παγκόσμιος ξεσηκωμός όπως στο ποδόσφαιρο. Διότι είναι ένα πολύ όμορφο άθλημα, για πολλούς το πιο όμορφο απ' όλα, αλλά ένα πολύ άσχημο εμπορικό προϊόν.

Πώς αλλάζει αυτό; Είτε να βρεθούν άνθρωποι που θα το αλλάξουν επίπεδο στην EuroLeague (ο Μπερτομέου απέτυχε και τα 75 εκατομμύρια που παρουσιάζει ως έσοδα κάθε χρόνο είναι η τρανή απόδειξη), είτε 21 χρόνια μετά το σχίσμα, ήρθε η ώρα για την ανάποδη διαδρομή. Δηλαδή το μπάσκετ να βρει τον τρόπο να ενωθεί παγκοσμίως, προκειμένου να ανέβει και στη μάχη της Ευρώπης. Με το ΝΒΑ και την FIBA να πρέπει να παίξουν κάποια στιγμή σημαντικό ρόλο στην αναβάθμιση, διότι σε διαφορετική περίπτωση το μπάσκετ στην Ευρώπη θα χαθεί... Ο πόλεμος στην καλαθοσφαιρίση είχε και έχει μόνο θύματα, δίχως πραγματικό διακύβευμα. Για το τίποτα.

Διότι οι πόλεμοι γίνονται για τον πλούτο... Και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ πλούτος δεν υπάρχει. Είπαμε, δεν είναι ποδόσφαιρο.

Photo credits: Eurokinissi