Η καλύτερη ομάδα μπάσκετ της Ευρώπης θα είχε τώρα δύο τρόπαια στην Euroleague, όμως λόγω κορονοϊού έχει μόνο ένα. Ακόμα κι έτσι όμως, νιώθει δικαιωμένη και έχει κερδίσει το σεβασμό όλου του φίλαθλου κόσμου. Αλήθεια, υπάρχει κανείς που αμφισβητεί ότι η Εφές έπρεπε να νικήσει την Μπαρτσελόνα και να σηκώσει την κούπα μέσα στην Κολωνία.

Η Εφές, λοιπόν, πήρε την EuroLeague και ανέβηκε στην κορυφή για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μια ομάδα με μεγάλη παράδοση, το σπουδαιότερο μπασκετικό κλαμπ στην Τουρκία, που έπαιξε φοβερά τα τελευταία τρία χρόνια και εν τέλει πέτυχε το μεγάλο στόχο της.

Η Εφές είναι οι - καλοί - Γουόριορς της Ευρώπης με τους δικούς τους splash brothers και τον ιδανικό προπονητή στον πάγκο. Ο Εργκίν Αταμάν δεν είναι πολυδιαφημισμένος και ακριβοπληρωμένος σαν τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, δεν έχει από πίσω του δημοσιογράφους να τον αποθεώνουν δίχως λόγο και αφορμή, όμως έδειξε σε όλους ποιος είναι ο δρόμος προς την επιτυχία.

Διότι ο σωστός και ο επιτυχημένος προπονητής δεν χρειάζεται να είναι μοντέλο ή να έχει δημόσιες σχέσεις για να πετύχει, αρκεί να ξέρει να διαλέγει το σωστό ρόστερ, να μοιράζει τους ρόλους και εν συνεχεία να αφήνει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές να αναλάβουν δράση. Κάτι που οι περισσότεροι κόουτς στην Ευρώπη δεν έχουν μάθει να κάνουν. Θέλουν αυτοί να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, κάτι που έκανε και ο Γιασικεβίτσιους στην Μπαρτσελόνα, γι αυτό και ποτέ οι Καταλανοί δεν έφτασαν στο μάξιμουμ της απόδοσής τους.

Ούτε ο Μίροτιτς, ούτε ο Καλάθης, ούτε ο Χίγκινς, ούτε ο Γκασόλ έκαναν φοβερή χρονιά και η πανάκριβη Μπάρτσα έφτασε μεν στον τελικό, αλλά πρόσθεσε ακόμα μία αποτυχία στη συλλογή της. Αν ήταν ο Ρενέσες και ο Πασκουάλ στον πάγκο τώρα θα είχαν δεχθεί όλη την αρνητική κριτική και θα ονομάζονταν λούζερς, για τον Σάρας απλά είναι η πρώτη προσπάθεια σε τελικό και έχει... ελαφρυντικά.

Το πραγματικό μπάσκετ

Ο Αταμάν συνεπώς έδωσε τα κλειδιά στους σπουδαίους περιφερειακούς του και οι splash brothers της Εφές ολοκλήρωσαν τη δουλειά. Μίτσιτς και Λάρκιν, Λάρκιν και Μίτσιτς σμπαράλιασαν την άμυνα της Μπάρτσα, έβαλαν μεγάλα καλάθια και οδήγησαν την τουρκική ομάδα στην κορυφή. Διότι αυτό είναι το πραγματικό μπάσκετ. Οι ηγέτες είναι οι παίκτες που ξέρουν να βάζουν με κάθε τρόπο την μπάλα στο καλάθι, ικανοί και στο πικ εντ ρολ και στο 1 εναντίον 1.

Και με την μπάλα και χωρίς την μπάλα. Παίζουν και άμυνα, όμως κανείς δεν τους θέλει στην ομάδα τους γι αυτό. Το σημαντικό στο μπάσκετ είναι να βάζεις την μπάλα στο καλάθι κι η Εφές αυτό το έκανε με τον καλύτερο τρόπο εδώ και τρία χρόνια. Είχε την λογική του μπάσκετ του μέλλοντος, του μπάσκετ που παίζεται στο ΝΒΑ και κερδίζει.

Όχι του μπάσκετ του προπονητή που θέλει τους παίκτες κομπιουτεράκια και ρολίστες, αλλά των ικανών επιθετικών, των γρήγορων παικτών, ικανών να βρουν λύση απέναντι σε κάθε αμυντική κατάσταση.

Ο Μίτσιτς των 500.000 ευρώ

Και μην νομίζει κανείς ότι η Εφές έχει απεριόριστο μπάτζετ και πήρε την κούπα χάρη στα λεφτά. Τον Μίτσιτς τον πήρε με 500.000 ευρώ πριν από 4 χρόνια, τον Σιμόν, τον Σίγκλετον και τον Μπομπουά δεν τους ήθελαν και πολλοί στην Ευρώπη, το ίδιο και τους Άντερσον, Πλάις, Μόερμαν, Μπαλμπάι ή τον Σανλί. Εντάξει, ο Λάρκιν είναι ακριβοπληρωμένος, όμως οι υπόλοιποι ήταν απλά σωστές επιλογές.

Ήταν κομμάτια που κόλλησαν σωστά μεταξύ τους, έδεσαν αμέσως και μέχρι τώρα μετράει έναν τελικό, μία κούπα και μια φοβερή σεζόν που διακόπηκε άδοξα. Κι αυτό είναι έργο του Αταμάν, ενός προπονητή που οι περισσότεροι στην Ευρώπη δεν έχουν σε εκτίμηση, όμως είναι ο άνθρωπος που εδώ και κάποια χρόνια, δείχνει ακριβώς το δρόμο και στους υπόλοιπους.

Και για τον τρόπο που επιλέγονται οι παίκτες και για τη διαχείρισή τους και γιατί τους αφήνει να είναι αυτοί πρωταγωνιστές. Αντί επιλόγου μια παλιά δήλωση του Αμερικανού προπονητή Λάρι Μπράουν. "Όλες οι επιτυχημένες ομάδες έχουν τρία χαρακτηριστικά. Δεν έχουν εγωισμό, παίζουν ομαδικά και είναι σκληρές". Αυτό δηλαδή που είναι η Εφές.