Η αιτία του... κακού για τον Ολυμπιακό τον τελευταίο χρόνο ήταν ένα και μοναδικός: ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Οι (περισσότεροι) οπαδοί τον είχαν βαρεθεί, ζητούσαν επιτακτικά έναν σύγχρονο και το επιθετικό προπονητή, ακόμα και οι (περισσότεροι) παίκτες της ομάδας θεωρούσαν πως το πρόβλημα της ομάδας ήταν εκεί. Στον πάγκο.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έφυγε από τον Πειραιά έχοντας βοηθήσει τον Ολυμπιακό να πάρει 2 (από τα 12 συνολικά στην ιστορία του) πρωταθλήματα Ελλάδας και να φτάσει σε 2 τελικούς EuroLeague. Δεν πήρε κανέναν ευρωπαϊκό τίτλο, όμως έπαιξε έναν τελικό στη Μαδρίτη απέναντι στη Ρεάλ και άλλον έναν στην Πόλη κόντρα στην Φενέρ. Ε, δεν ήταν και υπέρ των ερυθρολεύκων οι πιθανότητες.

Όπως και να έχει, η θητεία του στον Ολυμπιακό ήταν επιτυχημένη, έστω κι αν στο τέλος το πράγμα στράβωσε πολύ. Η τελευταία σεζόν ήταν αποτυχημένη, η γκρίνια συσσωρεύθηκε και ήταν ξεκάθαρο πως ήρθε η ώρα για το αντίο. Ήταν μονόδρομος και για τον Σφαιρόπουλο και για τον Ολυμπιακό να έρθει το διαζύγιο, αν συνέχιζαν μαζί κόντρα σε όλους και όλα, θα έβγαιναν αργά ή γρήγορα χαμένοι και οι δύο.

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να πει πως έγινε κάτι λάθος όταν τον περασμένο Ιούνιο ανακοινώθηκε πως ο Ολυμπιακός αλλάζει προπονητή. Η συνέχεια όμως ήταν πέρα για πέρα άδικη. Δεν άξιζε στον Σφαιρόπουλο η ταπείνωση και η μείωση των ικανοτήτων και της προσωπικότητας του. Κανείς προπονητής δεν μπορεί να αντέξει 4 εύκολα ολόκληρα χρόνια στον Ολυμπιακό σε οποιοδήποτε άθλημα, ειδικά σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ που η πίεση είναι μεγάλη. Ο Γιάννης όχι μόνο ήταν εκεί, αλλά είχε και αποτέλεσμα. Κι αν οι ερυθρόλευκοι είχαν πάρει το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα το 2017 στο ΣΕΦ, ίσως να άντεχε και περισσότερο. Εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.

Και φτάσαμε στο σημείο τα ξεχαστούν (από τους περισσότερους) μονομιάς όταν έφυγε ο Σφαιρόπουλος και ήρθε ο Ντέιβιντ Μπλατ. Ο ΑμερικανοΙσραηλινός εμφανίστηκε ως ο άνθρωπος που θα αλλάξει μονομιάς το μπάσκετ που θα παίζει ο Ολυμπιακός, οι δύο νίκες επί Χίμκι και Μπασκόνια έφεραν ενθουσιασμό και έριξαν ακόμα πιο κάτω συνείδηση του κόσμου τον κακό προηγούμενο προπονητή και ούτως καθ εξής.

Αυτό όμως δεν είναι άδικο μόνο για τον Σφαιρόπουλο, αλλά κυρίως για τον Μπλατ. Διότι ο Ολυμπιακός ούτε έτοιμος είναι να αλλάξει στυλ παιχνιδιού, ούτε άλλαξε το ρόστερ σε τέτοιο βαθμό για να μπορεί να πετύχει ο προπονητής αυτό που ο ίδιος θέλει και οι οπαδοί ονειρεύονται. Θέλει πάρα πολύ χρόνο για να μπορέσει ο Μπλατ να περάσει τη φιλοσοφία του στον Ολυμπιακό και γενικά σε μια ελληνική ομάδα και η πορεία αυτό έδειξε. Ηρθαν 4 ήττες στα επόμενα 5 ματς, με συνέπεια οι (λιγοστοί) νοσταλγοί του Σφαιρόπουλου να εμφανιστούν με τη σειρά τους και να αισθάνονται από την πλευρά τους δικαιωμένοι που ήθελαν το Ελληνα κόουτς στον πάγκο.

Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά κι αυτό δεν βοηθάει κανέναν. Ούτε τον Ολυμπιακό, ούτε τους παίκτες, ούτε τον κόσμο, ούτε τον Μπλατ, ούτε τον Σφαιρόπουλο.

Ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του και η ζωή συνεχίζεται. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν προπονητή όπως τον Μπλατ για να προχωρήσει στην επόμενη μέρα του. Αυτή που βιώνουμε σταθερά πλέον στους ερυθρόλευκους και θα χρειαστεί χρόνος για να επιτευχθεί ο στόχος. Μόνο ένας κόουτς σαν τον Μπλατ μπορεί να αλλάξει την κατάσταση, ακόμα κι αν χρειαστεί να δυσαρεστήσει κάποιους παίκτες τους. Τους ούτως ή άλλως δυσαρεστημένους από την προηγούμενη κατάσταση, που τώρα βιώνουν μια ακόμα χειρότερη πραγματικότητα. Κι αν βρεθεί ο τρόπος να κάνει ο Ολυμπιακός δύο προσθήκες στο ρόστερ του - τα λεφτά δεν περισσεύουν πλέον στις ελληνικές ομάδες και δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο - τότε η ομάδα θα αποκτήσει άλλη εικόνα και το νέο θα αρχίσει να αντικαθιστά το παλιό και εντός παρκέ. Εκτός κι αν στο παρκέ συνειδητοποιήσει την αλήθεια και προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να βγουν κερδισμένοι.

Είναι δεδομένο ότι ο Σφαιρόπουλος δεν μπορούσε να είναι το πρόσωπο που θα έκανε όλες αυτές τις αλλαγές στον Ολυμπιακό. Οχι γιατί δεν είχε ικανότητα, αλλά γιατί οι συνθήκες δεν ευνοούσαν. Αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι και άφησε πίσω του ένα σημαντικό έργο στα τελευταία του επεισόδια. Πλέον ο Ολυμπιακός έχει τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση, αλλά όχι και έναν μάγο, όπως πίστεψαν μερικοί. Δεν υπάρχουν μάγοι πλέον στο μπάσκετ, ειδικά όταν δεν υπάρχουν τα πολλά λεφτά. Στην Φενέρ, στην ΤΣΣΚΑ, στη Ρεάλ, γενικά στην Ρωσία, την Τουρκία και την Ισπανία είναι πιο εύκολο να κάνεις τον σπουδαίο και να κτίσεις κάτι μεγάλο. Παλιά ήταν και στην Ελλάδα, όχι όμως πλέον. Γι αυτό χρειάζεται υπομονή και όχι προσδοκίες πέραν του ορατού.

Μια συνθήκη που έχει πλέον ο Σφαιρόπουλος στην Μακάμπι . Πηγαίνει σε μια ομάδα με όνειρα αλλά με ρεκόρ 1-6, οπότε η πίεση είναι πιο μικρή. Και ίσως είναι ο ιδανικός για να στρώσει μια κατάσταση που δεν έχει αρχή και τέλος εδώ και χρόνια.

Αντί επιλόγου: Στο Τελ Αβίβ χρειάζονταν έναν Σφαιρόπουλο και στον Πειραιά έναν Μπλατ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εγγυημένη η επιτυχία ή ότι θα έρθουν τίτλοι. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο οι προπονητές, παρότι πολλοί στην Ελλάδα έχουν αυτή την πεποίθηση. Το μπάσκετ είναι πάνω από όλα οι Διοικήσεις και οι παίκτες. Αλλά για να πετύχει όλο αυτό, χρειάζεται πάντα ο κατάλληλος προπονητής. Οχι απαραίτητα ο καλύτερος.

Photo credits: Eurokinissi