Είναι αλήθεια ότι έτσι όπως άρχισε το ματς, η ΤΣΣΚΑ έμοιαζε ικανή να περάσει το πιο εύκολο βράδυ της από τότε που άρχισε να επισκέπτεται το ΟΑΚΑ για τη EuroLeague. Στην πραγματικότητα ήθελα απλά να δείξει πως ό,τι και να γίνει μέχρι το τέλος, αυτή θα ορίσει την τύχη του αγώνα. Κι όσες φορές κι αν ο Παναθηναϊκός έκανε την δική του (υπερ)προσπάθεια να επιστρέψει, αμέσως οι Ρώσοι πάτησαν το γκάζι και πήγαν ξανά σε διαφορά ασφαλείας.

Η ΤΣΣΚΑ βρίσκεται σε άλλο επίπεδο από τις περισσότερες ομάδες της Ευρώπης, πολύ δε περισσότερο από τον φετινό Παναθηναϊκό που δεν έχει καμία σχέση με το ρόστερ του παρελθόντος. Βέβαια έχουμε δει πολλές φορές, ειδικά στη φετινή EuroLeague, περίεργα αποτελέσματα. Εκπλήξεις, δηλαδή, που προέρχονται από τις συνθήκες που επικρατούν στα γήπεδα, την έλειψη ρυθμού και όλα όσα αποτελούν τις συνέπειες της πανδημίας. Όμως για να γίνει μία έκπληξη, πρέπει να το φαβορί να είναι σε πολύ κακή μέρα και συνάμα να είναι αδιάφορο...

Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη για την ΤΣΣΚΑ. Οχι ότι έπαιξε 40 λεπτά με το γκάζι πατημένο, κάθε άλλο λειτούργησε στο ρελαντί στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Ποτέ όμως δεν "έσβησε" εντελώς τη μηχανή, γι αυτό και στις δύο φορές που ο Παναθηναϊκός επέστρεψε, αμέσως ανέβασε τις στροφές και μαζί τη διαφορά σε διψήφια επίπεδα.

Είναι άλλωστε τέτοια η διαφορά επιπέδου των δύο ομάδων, των δύο ρόστερ, που ο Κλάιμπερν δεν ξεκίνησε καν το παιχνίδι και μπήκε όταν απλά χρειάστηκε να κάνει το κάτι παραπάνω και να βάλει τέλος στην όποια ελπίδα του Παναθηναϊκού να διεκδικήσει την απόλυτη υπέρβαση.

Είναι, λοιπόν, μία πραγματικότητα που είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί ο Παναθηναϊκός. Επί της ουσίας το ξέρει βέβαια από την αρχή της σεζόν, κανείς στους πράσινους δεν έχει ψευδαισθήσεις. Προφανώς και η νίκη επί της Φενέρ στο ΟΑΚΑ έφερε χαμόγελα, αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλο η ΤΣΣΚΑ και άλλο η - φετινή - τουρκική ομάδα.

Ακόμα κι έτσι, βέβαια, βοήθησε ώστε να γίνει ένα ματς με ωραίες φάσεις, με πολλούς πόντους και τουλάχιστον ο ουδέτερος θεατή να μην βαρεθεί. Ο Νέντοβιτς ήταν εξαιρετικός στο πρώτο ημίχρονο και έδειξε πως όταν είναι υγιής, μπορεί να κάνει φοβερά πράγματα στο παρκέ, ο Γουάιτ και ο Μποχωρίδης στάθηκαν σε αξιοπρεπές επίπεδο και ίσως η μοναδικής παραφωνία για τους πράσινους να ήταν Σαντ Ρος. Η ΤΣΣΚΑ τον έπαιζε στα 2 μέτρα, ο Κουβανός δεν μπορούσε να απειλήσει από μακριά και είναι προφανές ότι δεν μπορεί σε επίπεδο EuroLeague να κουβαλήσει μια ομάδα. Είναι ίσως ικανός συμπληρωματικός παίκτης, μπορεί μια βραδιά να βάλει σουτ, αλλά σε διάρκεια είναι πλέι μέικερ συγκεκριμένων δυνατοτήτων.

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΗΡΕ ΤΟΝ ΜΑΚ

Η απουσία πλέι μέικερ ήταν και είναι προφανής για τον Παναθηναϊκό, γι αυτό και πρόσθεσε στο ρόστερ του τον Σέλβιν Μακ. Ενα πιο ψηλό γκαρντ σε σχέση με τους Πιερ Τζάκσον και Κίφερ Σάικς, έναν σαφώς καλύτερο παίκτη σε σχέση με τους προκατόχους του στο φετινό ρόστερ. Οχι βέβαια πως αν υπήρχε ο Μακ κόντρα στην ΤΣΣΚΑ οι πράσινοι θα μπορούσαν να φτάσουν κοντά στη νίκη, η διαφορά των 6 πόντων στο τέλος ήταν εντελώς πλασματική. Ομως ενόψει της συνέχειας οι προοπτικές για τον Παναθηναϊκό είναι καλύτερες, τουλάχιστον για ματς με ομάδες πιο χαμηλού επιπέδου στην EuroLeague. Κάπως έτσι μπορεί να βρει και τις βοήθειες που ψάχνει στην περιφέρεια ο Νεμάνια Νέντοβιτς, ο οποίος έχει στιγμές ποιότητας στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν γίνεται να κερδίζει μόνος του τις πραγματικά μεγάλες ομάδες της διοργάνωσης.

Οσο για την ΤΣΣΚΑ; Ακόμα δεν έχει φτάσει εκεί που θέλει, είναι φανερό ότι αναζητεί ρυθμό και φυσικά όσο εξαρτάται από τον Μάικ Τζέιμς θα έχει κι αυτή πολλά σκαμπανεβάσματα. Ο Αμερικανός έμοιαζαν σαν να μην έχει διάθεση, είχε 3/10 σουτ, αλλά αυτός είναι ο Τζέιμς. Ο Κλάιμπερν είναι ο πιο σταθερός, ο Σενγκέλια και ο Μιλουτίνοβ ακόμα ψάχνουν τα πατήματά τους, γι αυτό άλλωστε μετράει ως τώρα τρεις ήττες η ρωσική ομάδα.

Και μιας ο λόγος για τον Μιλουτίνοβ, προς το παρόν δεν είναι καλά. Πέρασε την περιπέτεια με την υγεία του, δεν είναι έτοιμος, αλλά αν ο Σέρβος και ο Σενγκέλια προσαρμοστούν και φτάσουν στο πιο υψηλό επίπεδο, τότε η ΤΣΣΚΑ θα διεκδιήσει με πολλές αξιώσεις τον τίτλο της EuroLeague.