Ο Μπερτομέου πρέπει να παρακαλάει την Ελλάδα...

Η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα της διαθεσιμότητας από πλευράς ΣΕΦ και ΟΑΚΑ και εν συνεχεία της Θεσσαλονίκης για το υπόλοιπο της φετινής EuroLeague, ακολούθησε ένα σκίρτημα στην καρδιά.

Το ενδεχόμενο να υπάρξει μπασκετική δράση και μάλιστα μέσα στα πόδια μας, ήταν μία από τις καλύτερες ειδήσεις των τελευταίων ημερών.

Βέβαια όσο περνούσε η ώρα, τόσο έφευγε και ο ενθουσιασμός. Οχι γιατί δεν πρέπει να γίνονται αγώνες εν μέσω Πανδημίας. Το αντίθετο. Ο αθλητισμός - τουλάχιστον στο πιο υψηλό επίπεδο - θα τονώσει την ψυχολογία και το ενδιαφέρον. Γιατί εκεί οι κίνδυνοι είναι λιγότεροι, όχι γιατί δεν είναι άνθρωποι οι μπασκετμπολίστες, οι προπονητές και οι υπόλοιποι στην EuroLeague, αλλά γιατί υπάρχουν τα μέσα να αντιμετωπιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό ο κορονοϊός.

Και αν τα βάλουμε κάτω, θα ήταν το καλύτερο μήνυμα της Ελλάδας προς όλη την Ευρώπη να φιλοξενήσει 18 ομάδες EuroLeague, να κάνει Final-8 και ενδεχομένως και την τελική φάση του Eurocup. Να φτάσει ακόμα πιο μακριά η είδηση ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής, να δουλέψει ο τουρισμός, να ανοίξουν θέσεις εργασίας. Προφανώς και βρισκόμαστε πολύ μακριά από την ανάληψη της διοργάνωσης, αλλά μάλλον δεν θα έλεγε όχι η ελληνική κυβέρνηση αν ήταν εφικτή η φιλοξενία των ομάδων, υπό την έγκριση των γιατρών.

Εκεί όμως που τελειώνει ο αρχικός ενθουσιασμός, αρχίζει η λογική. Και απ' ό,τι φαίνεται η EuroLeague βρήκε άλλον έναν τρόπο να βάλει το χρήμα πάνω απ' όλα. Διότι φαίνεται πως στο τέλος ο Μπερτομέου θα κάνει πλειστηριασμό και η επιλογή της πόλης ή της χώρας, θα γίνει αυστηρά με βάση το οικονομικό όφελος της διοργανώτριας αρχής. Μπήκε το Βελιγράδι αμέσως στη διεκδίκηση αποφασισμένο να πληρώσει, υπάρχει η Λιθουανία με το Κάουνας και το Βίλνιους, το Τελ Αβίβ και ποιος ξέρει τι άλλο θα εμφανιστεί. Εκεί, δηλαδή, που θα πλήρωνε η EuroLeague, θα καταλήξει να ζητήσει και λεφτά. Θυμηθείτε το.

Τι ακριβώς συμβαίνει ουσιαστικά αποκάλυψε ο δήμαρχος του Βελιγραδίου, Γκόραν Βέσιτς. "Είναι αλήθεια πως έστειλα επιστολή στη Euroleague για λογαριασμό του Βελιγραδίου. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες της προσφοράς μας γιατί είναι μία μυστική συνεργασία. Ανταγωνιζόμαστε με πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που είναι πλουσιότερες από εμάς". Και κάπου εδώ χάνεται η μαγεία, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η υγεία.

Άλλωστε από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η πανδημία ο επικεφαλής της EuroLeague έβαλε μπροστά τα χρήματα και όχι τον άνθρωπο. Δίχως μάλιστα να έχει να διαχειριστεί τα τρελά λεφτά της UEFA, αλλά ψίχουλα. Την ώρα που η μπασκετική κοινότητα και κυρίως η FIBA αποφάσισε να βάλει την υγεία πιο μπροστά, με δεδομένο ότι οι οικονομικές απώλειες δεν είναι ίδιες με του ποδόσφαιρο, η EuroLeague ακολούθησε άλλο δρόμο. Μα, θα πει κανείς, με τα χρήματα μετριέται η υγεία; Οχι, βέβαια, αλλά όταν παίρνεις ένα ρίσκο, πρέπει να έχεις σοβαρό λόγο. Και να έχεις τον τρόπο να το μειώνεις. Η UEFA μπορεί να στηρίξει όλους τους εμπλεκόμενους, η EuroLeague μάλλον όχι.

Κι επειδή το χρήμα έχει προτεραιότητα για τον Ισπανό, πιθανότατα δεν θα επιλεγεί η Ελλάδα, παρότι είναι με βάση τους αριθμούς η πιο ασφαλής χώρα για να διοργανωθούν αγώνες. Η Ελλάδα έχει 13 απώλειες ανά εκατομμύριο κατοίκων, το Ισραήλ 26, η Λιθουανία 17, η Σερβία 21. Όλες τους είναι κάτω από τον παγκόσμιο μέσο όρο του 30,7, αλλά η Ελλάδα τα έχει πάει πολύ καλύτερα απ' όλους. Κανονικά έπρεπε να... παρακαλάνε την Ελλάδα και να πληρώσουν για να γίνουν εδώ τα παιχνίδια, αλλά μάλλον δεν πρέπει να ειμάστε αισιόδοξοι.

Συνολικά ο Μπερτομέου δεν δείχνει να νοιάζεται για κάτι άλλο πλην του χρήματος. Και σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύει πως νιώθει ότι το μπάσκετ είναι το δικό του βασίλειο και ο ίδιος είναι ο ηγεμόνας του, που αδιαφορεί για οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω του. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα.

Είναι γνωστό άλλωστε ότι αδιαφορεί για τις εθνικές ομάδες, δεν του καίγεται καρφί για τα εθνικά πρωταθλήματα και ο άμεσος στόχος του είναι τα εξαφανίσει, να τα διαλύσει. Ακόμα κι αν πρόκειται να κάνει κακό στο πρωτάθλημα της δικής του πατρίδας, της Ισπανίας.

Προ ημερών, η EuroLeague ανακοίνωσε το χρονοδιάγραμμά της, που θα υλοποιηθεί σε περίπτωση που όλα, μα όλα, μα όλα πάνε κατ' ευχήν.

Μερικές ημέρες νωρίτερα η ισπανική Λίγκα, είχε ανακοινώσει το δικό της. Κατά την προσφιλή συνήθειά του, ο Μπερτομέου, αν και Ισπανός, δεν ασχολήθηκε καν, δεν ενδιαφέρθηκε, δεν τον ένοιαξε. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το δικό του μαγαζί.

Τι θα μπορούσε να κάνει; Να δείξει ή έστω να υπαινιχθεί ότι δείχνει, το μοναδικό στοιχείο που έχει παρουσιάσει όλος ο πλανήτης, προκειμένου να προσπεράσει και αυτή τη δύσκολη στιγμή: Αλληλεγγύη.

Ο Μπερτομέου, ήρθε πάλι δεύτερος στην ανακοίνωση των ημερομηνιών, όπως έκανε με τις εθνικές ομάδες. Αλλά δεν τον ενδιέφερε. Θα μπορούσε πολύ εύκολα, αναγνωρίζοντας την οικονομική αξία του ισπανικού πρωταθλήματος, να έρθει σε επικοινωνία με τον πρόεδρο της ACB, Αντόνιο Μαρτίν, για να συζητήσουν. Να μοιραστούν τα προβλήματά τους, να προσπαθήσουν, έστω κι αν θα ήταν απίθανο, να βρουν μία κοινή λύση. Θα μπορούσε έστω να προσπαθήσει. Το αρνήθηκε.

Η EuroLeague θέλει να ολοκληρωθούν οι αγώνες, για να μειώσει την πιθανή χασούρα. Το ιδιο όμως και η ισπανική λίγκα. Πιθανώς και κάποιοι παίκτες που αγωνίζονται σε αυτή. Το ίδιο και οι ομάδες που θα έχουν την ευκαιρία, κι αυτές, να ελαττώσουν το ποσοστό των απωλειών.

Η ACB, ως εταιρία, από τηλεοπτικά δικαιώματα και σπόνσορες έχει ένα κύκλο εργασιών που φτάνει στα 40 εκατ ευρώ. Οι ομάδες της με τις ξεχωριστές χορηγικές συμφωνίες, εκτινάσσουν το ποσό αυτό. Οταν ολόκληρος ο πλανήτης αντιμετωπίζει τόσο σοβαρό πρόβλημα βιωσιμότητας, το πρόβλημα του ενός, επ ουδενί είναι σημαντικότερο από αυτό του διπλανού του. Κι όμως, ο Μπερτομέου, για ακόμα μία φορά, δεν ίδρωσε, έστω κι αν γνώριζε ότι η δική του διοργάνωση θα συνέπιπτε με μία άλλη. Πίστεψε ότι μπρος στο συμφέρον της δικής του διοργάνωσης, όλοι οι υπόλοιποι όφειλαν να υποκλιθούν. Το είπε άλλωστε και ο πρόεδρος της Λιγκας, Αντόνιο Μαρτίν, πρόσφατα… "Επρεπε να συζητήσουμε για να βρούμε μία κοινή λύση".

ΥΓ: Κάτι τελευταίο. Δεν αφορά στο μπάσκετ, αλλά τον αθλητισμό γενικά. Θα ακουστεί παράξενο, αλλά αφορμή είναι μια συζήτηση που έχει ανοίξει περί κατάργησης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μακάρι να μην φτάσουμε ποτέ σε αυτό, είναι πάρα πολύ ακραίο το σενάριο. Εχει να κάνει, βέβαια, με τις οικονομικές συνέπειες που αντιμετωπίζει κάθε πόλη που τους διοργανώνει.

Ας, όμως, επιστρέψουμε στην παλιά ιδέα, της μόνιμης τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων σε μία χώρα, σε μία πόλη; Μήπως έφτασε η ώρα; Και μήπως η Ελλάδα πρέπει να οργανωθεί, να το σκεφτεί και το διεκδικήσει; Όπως εκανε παλιότερα, με την ιδέα τότε να ρίχνει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος... Δίχως να κατασπαταληθούν τα χρήματα του 2004, δίχως υπερβολές, αλλά με την απαραίτητη τεχνογνωσία και την αγάπη για τον αθλητισμό. Και γενικά μήπως η ανάληψη μεγάλων διοργανώσεων είναι ένας τρόπος να ανακάμψει ο τουρισμός και η οικονομία;