Πέρυσι τέτοιο καιρό, ο Ολυμπιακός είχε ρεκόρ 9-5 και ήταν ευχαριστημένος, αφού βρισκόταν στο γκρουπ των ομάδων που μοιράζονταν την 2η ως την 5η θέση... Ενα χρόνο μετά, με το ίδιο ακριβώς σύστημα διεξαγωγής της κανονικής διάρκειας της EuroLeague, οι ερυθρόλευκοι έχουν ακόμα καλύτερο ρεκόρ (11-3) , έχουν εγκατασταθεί στην κορυφή και το κυριότερο δείχνουν πολύ πιο συμπαγείς, πείθουν περισσότερο ότι μπορούν να πετύχουν κάτι σπουδαίο τούτη τη σεζόν.

Δεν είναι μόνο οι νίκες, είναι ο τρόπος που ξεπερνά τα προβλήματα ο Ολυμπιακός. Και είναι πάρα πολλά. Για δυόμιση μήνες έπαιξε δίχως τον Βασίλη Σπανούλη. Εχασε τον Κιμ Τιλί για 4 μήνες, τον Δημήτρη Αγραβάνη για το υπόλοιπο της σεζόν, τον Μιλουτίνοφ για τρία παιχνίδια, τον Πρίντεζη για δύο. Κι όλοι αυτοί έλειψαν όλοι μαζί την διαβολοβδομάδα.

Κι όμως ο Ολυμπιακός βρίσκει τρόπο να λύνει κάθε πρόβλημα . Αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Την απουσία του Σπανούλη την ξεπέρασε. Το ίδιο και του Πρίντεζη... Το ίδιο γίνεται κάθε φορά. Οχι γιατί δεν έχει αξία κάθε παίκτης ξεχωριστά, άλλωστε όλοι είναι ίσοι, αλλά δεν είναι και ίδιοι. Ετσι όμως όπως είναι δομημένη η EuroLeague, με τα συνεχόμενα παιχνίδια και τις λογικές απουσίες που προκύπτουν από ένα σημείο και μετά, μετράει το βάθος του ρόστερ και οι σωστές δομές. Και ο Ολυμπιακός έχει μάθει από την ημέρα που ανέλαβε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, να μην ψάχνει για δικαιολογίες, να παλεύει σαν λιοντάρι, να δυναμώνει κάθε φορά και περισσότερο από τα προβλήματα.

Φυσικά θα γίνουν και... στραβές για τον Ολυμπιακό. Οπως στο Μπάμπεργκ ή όπως στο ΣΕΦ με τον Παναθηναϊκό. Μόνο που αυτές δεν είναι ακριβώς στραβές, είναι ήττες από καλές ομάδες, που έχουν κι αυτές τη δύναμή τους και τον τρόπο τους. Προφανώς και η ήττα από την Μπαρτσελόνα θα μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά τότε δεν είχε προλάβει ακόμα να πάρει η κάτω βόλτα τους Καταλανούς.

Η ουσία είναι όμως ότι ο Ολυμπιακός είναι ίσως ο καλύτερος στην Ευρώπη στη διαχείριση της ήττας. Πάντα δυναμώνει, πάντα θωρακίζεται και βγαίνει πιο δυνατός. Ναι, θα μπορούσαν να μην έρθουν τα αποτυχημένα αποτελέσματα, αλλά το 14-0 στην κανονική περίοδο της EuroLeague είναι ουτοπικό. Κάθε ματς είναι ξεχωριστό, όμως συνδέεται και με το προηγούμενο. Κι όπως είπε και ο Σφαιρόπουλος, αν δεν είχε χάσει ο Ολυμπιακός στο Μπάμπεργκ, ίσως να μην είχε συσπειρωθεί και να μην είχε νικήσει την ΤΣΣΚΑ. Σπάνια έχει δύο συνεχείς ήττες η ομάδα του Πειραιά, όταν το έκανε, απάντησε με 7 νίκες σε 8 παιχνίδια.

Γιατί; Διότι ο Σφαιρόπουλος ελέγχει απόλυτα την ομάδα του, διότι ο κορμός του Ολυμπιακού ξέρει να αυτοπροστατεύεται και να μπαίνει ασπίδα στα κτυπήματα που θα έρθουν απ' έξω, διότι όποιος φορά την φανέλα των ερυθρολεύκων, γίνεται αυτομάτως καλύτερος παίκτης. Ο Τζαμέλ ΜακΛιν κάνει την πιο καλή σεζόν της καριέρας του (στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις ήταν ο MVP της ομάδας του), ο Ρόμπερτς έχει πάρει παιχνίδια μόνος του, ο Τόμπσον έδειξε στην Πόλη πολλές από τις ικανότητές του, ο Γουίλτζερ προσφέρει, ακόμα και ο Μπόγρης στο παιχνίδι με την Εφές ήταν πολύτιμος. Βάλτε και τον Παπαπέτρου που άρπαξε τις ευκαιρίες από την απουσία του Πρίντεζη και έχετε ολόκληρο το παζλ.

Τι απομένει; Να μπει ξανά στο παιχνίδι ο Βαγγέλης Μάντζαρης που θα χρειαστεί στα επόμενα ματς και να προσαρμοστεί στην επιστροφή του Σπανούλη, ο Γιάνις Στρέλνιεκς. Ο Λετονός έχασε το ρυθμό του κι αυτό φαίνεται από μακριά, πρόλαβε όμως στα 10 πρώτα παιχνίδια να δείξει τι ακριβώς μπορεί να κάνει, οπότε όλοι του έχουν εμπιστοσύνη.

Η σεζόν είναι μεγάλη, τα προβλήματα ποτέ δεν λείπουν από τις ομάδες της EuroLeague, άρα όλοι θα έχουν την ευκαιρία τους... Κι αυτό που γίνεται και φέτος στον Ολυμπιακό, δείχνει γιατί επιμένουν οι προπονητές σε ρόστερ με πολλούς παίκτες ακόμα και στην ίδια θέση. Μόνο έτσι αντέχουν οι ομάδες σε μαραθώνιους και οι ερυθρόλευκοι τα κατάλαβαν νωρίς.

ΥΓ: Η Ελλάδα μπορεί να υπερηφανεύται διότι έχει δύο σπουδαίες ομάδες στην EuroLeague, με πολλές πιθανότητες να φτάσουν στο φάιναλ φορ. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν και σπουδαίους παίκτες και εξαιρετικούς προπονητές. Εντάξει, όλοι στις ήττες θα χρειαστεί να αντέξουν κάθε είδους παραλογισμό, όμως έτσι είναι οι Ελληνες. Και ένα μέρος της δουλειάς, είναι και αυτή η διαχείριση... Οποιος αντέχει, φτάνει μέχρι τέλους.