Η 20η Σεπτεμβρίου του 2009 ήταν μια μέρα που κάθε Ελληνας φίλαθλος έπρεπε να θυμάται. Κι όμως, είναι μια ξεχασμένη μέρα. Αδικα. Εντελώς άδικα. Διότι τότε η Εθνική μπάσκετ έκανε την απόλυτη υπέρβαση, πήγε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και πήρε το χάλκινο μετάλλιο. Ηταν η τελευταία φορά που ανέβηκε στο βάθρο. Αλλά αυτή τη μεγάλη επιτυχία την μνημονεύουμε μόνο μετά από κάθε αποτυχία. Από το 2010 μέχρι και σήμερα. Απλά να μετράμε πόσα χρόνια έχουμε να πάρουμε μετάλλιο. Οχι γιατί έγινε κάτι πραγματικά σπουδαίο.

Στην Πολωνία, λοιπόν, η Εθνική μπάσκετ έγραψε ιστορία για πολλούς λόγους. Στο Πόζναν, στο Μπίντγκοτζ, στο Κατοβίτσε, η Ελλάδα ανέβηκε στο βάθρο. Ηταν κάτι πέρα από τις προσδοκίες, παρ' όλα αυτά το χάλκινο μετάλλιο δεν έγινε πρωτοσέλιδο. Επισκιάστηκε από την αγωνιστική δράση του ποδοσφαίρου, δεν είχε ιδιαίτερη τηλεθέαση.

Αδικα όπως είπαμε. Γιατί η Εθνική της νέας εποχής τότε πήγε δίχως Διαμαντίδη και Παπαλουκά στην Πολωνία, είχε τον Γιόνας Καζλάουσκας στον πάγκο και οι ειδικοί δεν την είχαν ικανή για μετάλλιο. Υπολόγισαν όμως λάθος. Ηταν η τελευταία χρονιά του Γιώργου Βασιλακόπουλου στην προεδρία της FIBA Europe και δεν θα μπορούσε να αποχωρήσει δίχως κάτι μεγάλο. Εκείνη η Εθνική λειτούργησε πάλι σαν ομάδα - κι ας μην είχαν κατέβει δύο σημαντικοί παίκτες κι ας μην ήταν στον πάγκο ο Παναγιώτης Γιαννάκης - και κτίστησε γύρω από τέσσερις σπουδαίες προσωπικότητες. Ο ηγέτης Βασίλης Σπανούλης, ο αρχηγός Αντώνης Φώτσης και οι Νίκος Ζήσης, Γιάννης Μπουρούσης ήταν εκεί και μαζί με τον αναγεννημένο Σοφοκλή Σχορτσανίτη έκαναν την υπέρβαση.

Στο πλάι του το...3αρι σε εκείνη τη διοργάνωση, Γιώργος Πρίντεζης, οι πρωτάρηδες στην ανδρών Κώστας Καϊμακόγλου (στα 26του), Στράτος Περπέργλου (25), Γιάννης Καλαμπόκης (31), οι νεαροί Κώστας Κουφός και Νικ Καλάθης και ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης.

Πολλά τα προβλήματα, πολλές οι απουσίες, αλλά η ικανότητα, η ψυχή και άριστη καθοδήγηση από Καζλάουσκας, Γιάννη Σφαιρόπουλο και Δημήτρη Πρίφτη (εξαιρετικό προπονητικό επιτελείο κι ας το... χλεύαζαν τότε πολλοί) έφερε το μετάλλιο.

Επαιξε, βέβαια, το ρόλο της και η τύχη, διότι το καλάθι του Ντε Κολό στο τέλος της πρώτης φάσης μας έφερε απέναντι στην - δυνατή μεν αλλά όχι ακτύπητη - Τουρκία και όχι στην ανίκητη Ισπανία. Κόντρα στην φούρια ρόχα δεν υπήρχε ελπίδα (φάνηκε και στον ημιτελικό), όμως στα προημιτελικά βρεθήκαμε να παίζουμε κόντρα στην παρέα του Χινταγιέτ Τούρκογλου. Εγινε μάχη που κρίθηκε στην παράταση, με τον Σπανούλη να κάνει μεγάλο ματς (γι αυτό και συμπεριλήφθηκε στην πρώτη 5αδα της διοργάνωσης), τον Ζήση, τον Μπουρούση, τον Φώτση, τον Σόφο, τον Πρίντεζη, τον Πέρπε να τα δίνουν όλα. Ηταν η αποθέωση της ομαδικότητας, της κατάθεσης ψυχής και της σωστής καθοδήγησης, με την ηγετική παρουσία του Σπανούλη να βάζει την σφραγίδα.

Αυτή η νίκη έβαλε την Εθνική σε τροχιά μεταλλίου, με τον ημιτελικό απέναντι στην Ισπανία αυτής της φουρνιάς στα καλύτερά της δεν ασχολήθηκε κανείς και στον μικρό τελικό ήρθε το μετάλλιο. Οι 23 πόντοι του Σχορτσανίτη μας θυμίζουν ένα μεγάλο παίκτη που αδίκησε τον εαυτό του, αλλά πάντα θα είναι στις καρδιές μας γιατί έχει συμμετοχή σε μεγάλες επιτυχίες. Ηταν άλλο ένα παράσημο για το ελληνικό μπάσκετ, ήταν το 5ο μετάλλιο από το 1987 και μετά...

Κι επειδή πολλοί θεωρούν πολλά τα επτά χρόνια δίχως μετάλλια που ακολούθησαν, να θυμίσουμε κάτι που μάλλον έχουμε ξεχάσει. Η Ελλάδα έμεινε 16 χρόνια εκτός βάθρου σε Ευρωμπάσκετ, αλλά οι επιτυχίες ξανάρθαν. Μετά το 1987 (χρυσό) και το 1989 (ασημένιο), ήρθε το 2005 (χρυσό), το 2006 (ασημένιο σε Παγκόσμιο) και το 2009 (χάλκινο)...

Χρειάζεται υπομονή και όταν βρεθούν πάλι οι κατάλληλες παίκτες στην κατάλληλη θέση, μαζί με όλη την υπόλοιπη γραμμή υποστήριξης, θα έρθει η επιτυχία... Δεν χρειάζεται να περιμένουμε 16 χρόνια, μπορούμε και πιο σύντομα. Και να μην ξεχνάμε ότι το μπάσκετ σε όλο τον κόσμο αλλάζει. Δεν είναι υπόθεση λίγων χωρών, πλέον ασχολούνται όλοι και έχουν πρόγραμμα με ένα άθλημα που αναπτύσσεται καθημερινά. Ειδικά στην Ευρώπη. Δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν δυνατοί αντίπαλοι. Αυτά για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους και συνάμα και θυμόμαστε ποιοι έκαναν την τελευταία μεγάλη υπέρβαση με την Εθνική.