Το ματς με την Λιθουανία, ο πραγματικός τελικός γι αυτή την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ Νέων στο Ηράκλειο , έχει ολοκληρωθεί. Η Ελλάδα έχει κάνει τη μεγάλη ανατροπή, έχει επιστρέψει από το -15 και έχει προκριθεί στον ημιτελικό του Σαββάτου.

Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος, ο τρόπος που ήρθε η νίκη προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού και περηφάνια γι αυτή την ομάδα, που έχει αποδείξει ότι αρνείται να χάσει. Από το 2013 κιόλας που μαζεύτηκαν όλοι μαζί οι 97ηδες, οι ανατροπές και οι μεγάλες νίκες ήταν πάντα στο ρεπερτόριό τους .

Αυτά όμως τα ξέρουν οι περισσότεροι που παρακολουθούν τις Εθνικές ομάδες και ειδικά τούτη τη φουρνιά. Δεν είναι τούτο το θέμα μας εν προκειμένω. Είναι η σωστή νοοτροπία που έχουν οι περισσότεροι διεθνείς που απαρτίζουν τη Νέων και προέρχεται από τις οικογένειές τους.

Θα ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο θέμα, διότι είναι πάντα επίκαιρο, ειδικά μετά τα πάμπολα περιστατικά με τους γονείς που πιέζουν, επεμβαίνουν η ακόμα και πλακώνονται για τα παιδιά τους.

Το ματς, λοιπόν, με την Λιθουανία έχει ολοκληρωθεί και η μητέρα του Μιχάλη Λούντζη τρέχει, έχει βγει έξω από το γήπεδο και περπατάει με γοργό βήμα. Χαρούμενη όσο δεν πάει άλλο. Την βλέπει ένας γνωστός της και δεν καταλαβαίνει αμέσως τα συναισθήματά της. " Μην στεναχωριέστε που δεν έπαιξε πολύ ο Μιχάλης σήμερα, στα επόμενα ματς θα έχει το χρόνο του", της λέει για να την παρηγορήσει, διότι ο 19χρονος γιος της είχε αγωνιστεί μόλις 4 λεπτά.

Ποια θα ήταν η απάντηση της πλειοψηφίας των μαμάδων (και μπαμπάδων); " Αντε με τον προπονητή, τον άσχετο, που δεν βάζει το παιδί μου και χρησιμοποιεί όλους τους άχρηστους". Άλλωστε δεν υπήρχε κόσμος δίπλα, θα μπορούσε με άνεση να κράξει.

Κι όμως, η μαμά Λούντζη είπε το αυτονόητο, που ακούγεται τόσο παράξενο στις ημέρες μας. " Είσαι καλά; Κάναμε τέτοια ανατροπή και θα στεναχωριέμαι; Γυρίσαμε το ματς και περάσαμε στον ημιτελικό. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό;"... Και έτρεξε να αγκαλιάσει τους παίκτες. Πρώτα τους υπόλοιπους και μετά τον γιο της. Λίγες μέρες μετά, ο Μιχάλης Λούντζης έγινε (για δεύτερη φορά) πρωταθλητής Ευρώπης και στον τελικό αγωνίστηκε 36 λεπτά. Ηταν ο MVP της αναμέτρησης με 12 πόντους και φοβερή άμυνα στον Μπλατ.

Πέρα από το ταλέντο των παικτών, την στήριξη της Ομοσπονδίας, τους προπονητές και ό,τι άλλο χρειάζεται, το πιο σημαντικό για να προοδεύσουν τα νεαρά παιδιά που τώρα είναι πρωταθλητές Ευρώπης, είναι το περιβάλλον τους. Και σε αυτή τη Εθνική υπάρχουν γονείς που τους νοιάζει να έχουν πάρκινγκ και θέσεις VIP, όμως αποτελούν την εξαίρεση. Εδώ και χρόνια, όποιος παρακολουθεί τους 97ηδες και τους 98ηδες ξέρει και τις συνήθειες της... εξέδρας. Πού θα καθίσει ο πατέρας Χαραλαμπόπουλος, που ο πατέρας Λούντζης, οι μαμάδες και οι υπόλοιποι συγγενείς.

Σε δύο Ευρωμπάσκετ, στο Βόλο και στο Ηράκλειο, ο πατέρας Χαραλαμπόπουλος πρέπει να έχει πανηγυρίσει ένα καλάθι του γιού στον τελικό με την Τουρκία το 2015. Και μαζί με τον πατέρα Λούντζη, να έχουν χειροκροτήσει καμιά δεκαριά φορές όλες κι όλες μαζί, τα καλάθια των υπολοίπων. Οχι των παιδιών τους. Δεν λέμε για τις μαμάδες. Αυτές ενθουσιάζονται πιο εύκολα. Και η μητέρα του Χαραλαμπόπουλου πάντα με τη σημαία στα χέρια, είναι και η πιο ευσυγκίνητη. Ακόμα την θυμούνται οι μυημένοι να κλαίει για τα χάλκινο στην Ουκρανία το 2013, με την Εθνική Παίδων.

Οι γονείς των περισσότερων παιδιών της χρυσής φουρνιάς των 97ηδων είναι ίσως η μεγαλύτερη εγγύηση για το μέλλον τους. Σοβαροί οι περισσότεροι, μετρημένοι. Ούτε ψάχνουν για θέσεις VIP, ούτε για πάρκινγκ, ούτε για τίποτα. Κάθονται στη γωνίτσα τους, πάντα στην ίδια γούρικη θέση, την πιο πλαϊνή της κεντρικής εξέδρας σε κάθε γήπεδο και παρακολουθούν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Αγαπάνε τα παιδιά τους όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, αλλά δεν μισούν τα υπόλοιπα. Δεν θεωρούν ανταγωνιστές τους συμπαίκτες, κακούς τους προπονητές και εχθρούς τους αντιπάλους. Θα χαρούν, θα στεναχωρηθούν, θα κλάψουν, θα γελάσουν, θα είναι πάντα δίπλα τους. Πάντα κοντά, αλλά την ίδια στιγμή και όσο μακριά για να μην κάνουν κακό. Και στα καμάρια τους και στον εαυτό τους.

Τα περισσότερα παιδιά αυτής της φουρνιάς θα τρυπήσουν τα ταβάνι τους, αν έχουν υγεία στην καριέρα τους. Έχουν ταλέντο, αλλά έχουν και σωστό περιβάλλον. Μην τα φοβάστε λοιπόν. Κι ας αφήσουμε τώρα τα μίση και τα πάθη, την γκρίνια για όσα γίνονται το χειμώνα. Προφανώς όλοι τους για κάποιο λόγο παίζουν ή δεν παίζουν στις ομάδες τους. Άλλωστε οι περισσότεροι δεν είναι καν 20 ετών. Έχουν τουλάχιστον 15 χρόνια μπάσκετ μπροστά τους. Όποιος βιάζεται, σκοντάφτει. Κι όποιος κάνει βήματα και δεν ψάχνει για άλματα, έχει πάρα πολλές πιθανότητες να πετύχει.

ΥΓ.: Ακριβώς έναν χρόνο πριν... Για την ακρίβεια 24 Ιουλίου του 2016 στην Χαλκίδα. Η Εθνική Νέων έπαιζε για την άνοδο στην Α' Κατηγορία με την Κροατία. Στο ημίχρονο έχανε με 26-41!!! Αν δεν είχε γίνει εκείνη η επική ανατροπή για να έρθει το 73-67, αυτό που έγινε στην Κρήτη δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Διότι η ομάδα αυτή θα έπαιζε πάλι Β' κατηγορία. Γι αυτό και ένα μέρος του μεταλλίου ανήκει και στην αδικημένη γενιά των 96ρηδων, που έφτασαν δύο φορές σε τετράδα αλλά ποτέ δεν ανέβηκαν σε βάθρο. Τολιόπουλος, Κόττας, Τσαλμπούρης, Μπιλής, Σταμάτης είχαν τη δική τους συμβολή στη νίκη κι αυτό δεν πρέπει να το λησμονεί κανείς.

ΥΓ1: Φοβερή η στιγμή με τον Δημήτρη Καρβέλα στην απονομή. Μπράβο για την αφιέρωση στον μαχητή της ζωής Δημήτρη Καρβέλα. Αυτό το χρυσό όμως είναι αφιερωμένο και σε έναν άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή πριν από σχεδόν δύο μήνες. Τον Δημήτρη Μπασούρη. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου είναι ένα παιδί της ΕΣΚΑ και ο Δημήτρης Μπασούρης τον πίστεψε πρώτος απ' όλους. Σίγουρα θα είναι πολύ υπερήφανος εκεί ψηλά που βρίσκεται και γι αυτό το χρυσό και για την συμμετοχή της Εθνικής γυναικών στην 4αδα του Ευρωμπάσκετ.