Εθνική δεν είναι μόνο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Είναι ο σούπερ σταρ όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όμως ένας παίκτης δεν μπορεί να πάρει μόνος του έναν τίτλο. Ούτε ο Νίκος Γκάλης, ούτε ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ούτε ο Οσκαρ Σμιντ και ούτως καθ' εξής. Μοναδική εξαίρεση ήταν ίσως ο Ντιρκ Νοβίτσκι το 2002 στο Παγκόσμιο της Ινδιανάπολης και στο Ευρωπαϊκό του 2005. Αλλά αυτή η περίπτωση απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Ο Γιάννης, λοιπόν, είναι στην Κίνα και αποδεικνύει ότι και συνεπής είναι στα λόγια του και αγαπάει την Ελλάδα. Διότι από το 2014 έχει λείψει μόνο από μία διοργάνωση, κάτι που είναι λογικό και αναμενόμενο. Ομως στα 25 του χρόνια θα έχει ήδη προλάβει δύο Παγκόσμια, άρα έχει κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στα 18 του - πριν γίνει διάσημος και πριν πάρει το ελληνικό διαβατήριο - ότι δεν θα ξεχάσει την Ελλάδα και την Εθνική όταν γίνει μεγάλο και τρανός.

Το ότι ο Αντετοκούνμπο είναι στην Κίνα, βάζει την Ελλάδα στο επίκεντρο διότι στο ρόστερ υπάρχει ο MVP του ΝΒΑ. Η Εθνική θα είναι εμπορική, ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί να αιφνιδιάσει και κανέναν.

Όλοι περιμένουν κάτι σπουδαίο, κάτι σημαντικό. Διότι μαζί με τον Γιάννη υπάρχουν και εξαιρετικοί παίκτες EuroLeague (Καλάθης, Σλούκας, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου), έμπειροι και αξιόλογοι (Μπουρούσης, Μάντζαρης, Βασιλόπουλος), σημαντικοί ρολίστες (Θανάσης Αντετοκούνμπο, Παπαγιάννης, Λαρεντζάκης). Είναι μια καλή ομάδα, με δυνατότητες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι φαβορί για ένα μετάλλιο. Έχει όμως τις δυνατότητες αν αγγίξει την τελειότητα, να μπει στην 4αδα κι εκεί να διεκδικήσει τη μία νίκη που μπορεί να την φέρει στο βάθρο.

Άλλωστε αν ανατρέξουμε στην ιστορία, σε κανένα από τα μετάλλια που πήρε η Ελλάδα στο παρελθόν δεν ήταν φαβορί. Όσες φορές το έκανε, απέτυχε. Όσες φορές ταξίδεψε συνειδητοποιημένη σε μια διοργάνωση, απλά διέπρεψε. Το 1987 στο Φάληρο, το 1989 στο Ζάγκρεμπ, το 2005 στο Βελιγράδι, το 2006 στη Σαϊτάμα και το 2009 στην Πολωνία. Άρα το παρελθόν πρέπει να είναι οδηγός. Δίχως αυτό να σημαίνει φόβος ή κάτι αντίστοιχο. Στόχος πρέπει να είναι σε κάθε ματς η νίκη, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ούτως ή άλλως πρόκειται για ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δίχως ακλόνητο φαβορί, από τη στιγμή που οι Αμερικανοί έχουν μαζεμένες απουσίες. Παραμένουν ισχυροί, αλλά όχι ανίκητοι. Κι αν υπάρχει μια ομάδα που ξεχωρίζει και μοιάζει να έχει τον πρώτο λόγο στο Παγκόσμιο της Κίνας, είναι η Σερβία. Πλήρης σε όλες τις θέσεις, με δύο σπουδαίους παίκτες να λάμπουν ( Γιόκιτς και Μπογκντάνοβιτς) και πλάι τους σπουδαίο ρόστερ.

Σερβία και ΗΠΑ έχουν τον πρώτο λόγο, η Ισπανία δείχνει να ακολουθεί και από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλές Εθνικές ομάδες που φαίνεται να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο ή να έχουν μικρές διαφορές μεταξύ τους. Ελλάδα, Αυστραλία, Γαλλία, Λιθουανία, Τουρκία αποτελούν το ένα γκρουπ, Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Ιταλία, Γερμανία το δεύτερο. Οι ομάδες του πρώτου γκρουπ μπορούν αν κάνουν το τέλειο παιχνίδι να νικήσουν τα τρία φαβορί, αλλά αν βρεθούν σε κακή μέρα να χάσουν από το δεύτερο γκρουπ. Γι αυτό και οι ισορροπίες είναι λεπτές, κάθε ματς ξεχωριστό και ένα στραβοπάτημα μπορεί να ανατρέψει προγνωστικά και δεδομένα.

Για να επικεντρωθούμε στην Ελλάδα, οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένη την πρόκριση στους "8" και η συζήτηση γίνεται για τον αντίπαλο. Θα είναι η Γαλλία ή η Αυστραλία; Αν πράγματι επιβεβαιωθούν στο ακέραιο τα προγνωστικά, η Εθνική θα αντιμετωπίσει έναν εκ των δύο στα προημιτελικά. Είναι εύκολο να τους νικήσει; Όχι, βέβαια. Είναι ομάδες ίδιου επιπέδου, άρα όλα είναι ανοιχτά. Φυσικά και μπορεί να νικήσει η Ελλάδα, φυσικά και μπορεί να χάσει.

Αλλά για να φτάσει μέχρι τον προημιτελικό η Εθνική, έχει πέντε ματς να δώσει. Τα τρία πρώτα με Μαυροβούνιο, Βραζιλία και Νέα Ζηλανδία, που απαγορεύεται να χάσει, διότι μεταφέρονται και τα αποτελέσματα στην επόμενη φάση. Μία... στραβή, μπορεί να τα καταστρέψει όλα, διότι στην διασταύρωση παραμονεύουν οι ΗΠΑ και λογικά η Τουρκία. Αν τώρα γίνει το "3 στα 3" στην πρώτη φάση (με το ματς κόντρα στην Βραζιλία να μοιάζει το πλέον επίφοβο), ο αγώνας με την Τουρκία θα είναι σαν νοκ άουτ. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να νικήσει η Εθνική την ομάδα του Ιλιασόβα, του Οσμάν, του Κορκμάζ και του Γουίλμπεκιν. Καθόλου εύκολο.

Γι αυτό, λοιπόν, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο πέρα από πίστη και υποστήριξη στην Εθνική, προκειμένου να πετύχει κάτι μεγάλο. Η είσοδος στην 8αδα θα διώξει κάθε υποψία αποτυχίας, η συμμετοχή στην 4αδα θα είναι μεγάλη επιτυχία. Κι αν έρθει και ένα μετάλλιο, θα είναι θρίαμβος... Για να βάζουμε την πραγματικότητα, δίπλα στα όνειρα.

ΥΓ.: Λάθος ο αποκλεισμός του Αντώνη Κόνιαρη, μακάρι να μην το πληρώσει η Εθνική.