Ο Ολυμπιακός δεν διοικείται από το Facebook (ούτε από το instagram ή το twitter), γι αυτό και βαδίζει το δικό του δρόμο και προχωράει ακάθεκτος. Ο καθένας δικαιούται φυσικά να έχει την άποψή του, εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα του αν θα ευχαριστηθεί και θα πανηγυρίσει μια νίκη ή αν αμέσως θα ψάξει για να γκρινιάζει. Για τον άποντο Σπανούλη, για έναν ξένο γκαρντ ή έναν ξένο ψηλό που χρειάζεται η ομάδα του για να γίνει παντοδύναμη και να μην μπορεί να χάσει από κανένα.

Σωστά όλα αυτά, από την άλλη όμως έρχονται τα αποτελέσματα και αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς πρέπει να συμβεί για να ικανοποιηθούν και οι πιο απαιτητικοί. Το συμπέρασμα είναι πως ό,τι και να γίνει, ποτέ δεν θα ικανοποιηθούν όλοι. Εδώ στο ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα κι επειδή μπορεί να μην τα κάνει 8, γίνεται κακός χαμός. Στο μπάσκετ είναι δεύτερος στον μαραθώνιο της κανονικής περιόδου της EuroLeague, έχει νικήσει δύο φορές Φενέρμπαχτσε και Ρεάλ Μαδρίτης, μία την ΤΣΣΚΑ και λίγη ώρα μετά το διπλό, το αίσθημα του ανικανοποίητου επικρατεί.

Τι θα γινόταν αν ο Ολυμπιακός είχε σε μεγάλη μέρα τον Σπανούλη, είχε έναν καλύτερο παίκτη από τον Ρόμπερτς στη δεύτερη πεντάδα ή έναν αθλητικό σέντερ για να κάνει παρέα σε Μιλουτίνοφ και ΜακΛιν; Μήπως θα κέρδιζε με 20 πόντους διαφορά μέσα στη Μαδρίτη; Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά το πιστεύουν αυτό; Γιατί μπορεί να είχε 20 πόντους και 10 ασίστ ο Σπανούλης, αλλά να μην έπαιρνε καθόλου την μπάλα στο τέλος ο Στρέλνιεκς, να μην βοηθούσε ο Πρίντεζης, να μην ήταν μέσα στο παρκέ ο Μιλουτίνοβ, που δίδαξε άμυνα στο 1 εναντίον 1 απέναντι στον Ντόντσιτς και τα άλλα γκαρντ της Ρεάλ. Μπορεί με το τέλειο - για τον καθένα - ρόστερ ο Ολυμπιακός να μην μπορούσε να κάνει αυτή την εκπληκτική φετινή πορεία, ας μην ξεχνάμε ότι για τρεις σεζόν οι ερυθρόλευκοι αγόραζαν ό,τι ήθελαν. Το 2008-09, το 2009-10, το 2010-11 είχαν μπάτζετ που τους επέτρεπε να αγοράσουν ό,τι θέλουν, συνολικά το ρόστερ να ήταν καλύτερο, όμως το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Μηδέν (0).

Από τη σεζόν 2011-12 ο Ολυμπιακός έγινε ομάδα με συγκεκριμένους ρόλους και έκτοτε έχει παράδειγμα προς μίμηση. Με δύο EurroLeague, άλλους δύο τελικούς, τρία πρωταθλήματα. Και με κακές στιγμές, αλλά με περισσότερες καλές που είχαν ως αφετηρία τη σωστή χημεία και την κατανομή ρόλων. Κάτι που μια μεταγραφή τον Φεβρουάριο, μπορεί να τα χαλάσει όλα, ακόμα κι αν αυτός που θα αποκτηθεί θα είναι πραγματικά καλύτερος ως μονάδα από τον Ρόμπερτς, τον Τόμπσον ή όποιον άλλο ο καθένας θεωρεί αδύναμο κρίκο στους ερυθρόλευκους.

Πάμε στην περίπτωση Σπανούλη; Στο πρώτο ημίχρονο έπαιξε ακριβώς όπως θέλουν όλοι. Ως πλέι μέικερ. Μοίρασε σωστά την μπάλα, τους ζέστανε όλους, τους έβαλε στο παιχνίδι και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εκπληκτική εμφάνιση του Ολυμπιακού. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν ξεκίνησε σωστά, πήγε αμέσως στον πάγκο και όταν επέστρεψε δεν ήταν αρνητικός για την ομάδα του. Κι ας ήταν άποντος. Κι ας έχει -6 στην αξιολόγηση.

Βέβαια έκανε λάθη στο τέλος, αλλά όταν βγήκε ο Ολυμπιακός είχε γυρίσει το παιχνίδι. Ηταν ήδη 76-77 το σκορ, από 73-67... Φυσικά και οι κορυφαίοι των ερυθρολεύκων ήταν ο Στρέλνιεκς και Πρίντεζης, όμως ο Σπανούλης έπαιξε για την ομάδα και τον εαυτό του. Και έκανε 4 φάουλ θυσιάζοντας το εγώ του για το εμείς. Ισως αν ήταν άλλος στη θέση του, να είχε στατιστική για να βγει MVP, αλλά η ομάδα του να έχανε. Οπως για παράδειγμα ο Λούκα Ντόντσιτς. Το παιδί θαύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ έκανε συγκλονιστική εμφάνιση, μόνο που η Ρεάλ έχασε. Και στο τελευταίο ενάμιση λεπτό, δύο φορές της έμεινε η μπάλα στα χέρια. Με αποκορύφωμα την τελευταία της επίθεση, που ξεκίνησε και καθυστέρησε από τα χέρια του 18χρονου Σλοβένου.

Επί τη ευκαιρία, ας περάσουμε τη συζήτηση στον Παναθηναϊκό. Με την απόκτηση του Μάικ Τζέιμς και Εϊντριαν Πέιν οι πράσινοι γίνονται πλήρεις. Ως μονάδες ίσως να είναι καλύτεροι από τον Ολυμπιακό. Και δείχνουν να φουλάρουν με στόχο το Βελιγράδι. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει δικαίως ενθουσιαστεί, αλλά κι εδώ υπάρχουν οι ανικανοποίητοι. Διότι μια ομάδα που έχει πολύ καλή πορεία ως τώρα, βάζει επιπλέον παίκτες στο ρόστερ της και αλλάζουν οι ισορροπίες. Θα μειωθεί ο χρόνος κάποιων παικτών στην περιφέρεια λόγω Τζέιμς, των ψηλών λόγω Πέιν.

Ο Ολυμπιακός έχει διαλέξει άλλον δρόμο, ο Παναθηναϊκός κάτι διαφορετικό. Αν ρωτήσει κανείς την πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού ζηλεύουν τον αιώνιο αντίπαλό τους που κάνει συνέχεια μεταγραφές Αμερικανών. Αν ρωτήσει κανείς την πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού ζηλεύουν τον αιώνιο αντίπαλό που έχει σταθερό ελληνικό κορμό και δεν κάνει κινήσεις μεσούσης της περιόδου.

Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Ο καθένας έχει την άποψη και τη φιλοσοφία του. Και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος, έστω κι αν ακόμα κι αυτό μερικές φορές δεν είναι απόλυτα δίκαιο. Προς το παρόν ας απολαύσει ο καθένας ό,τι έχει κι ας γκρινιάζει όσο το δυνατόν λιγότερο. Διότι δεν είναι και λίγο ο Ολυμπιακός να είναι 2ος και ο Παναθηναϊκός 4ος, μετά από 22 αγωνιστικές στην EuroLeague.