Το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα δεν ήταν τόσο εύκολο όσο φαινόταν, αλλά δεν ήταν και τόσο δύσκολο όσο έγινε. Οι ερυθρόλευκοι είχαν την ευκαιρία να κάνουν το 2 στα 2 στην διαβολοβδομάδα και να μπουν δυνατά στη μάχη για την πρόκριση, αλλά έκαναν ένα πισωγύρισμα που θα ήταν καταδικαστικό αν δεν είχε έρθει η επική ανατροπή της Τετάρτης κόντρα στη Χίμκι.

Τώρα έχασαν πολύτιμο έδαφος, στην πραγματικότητα την δυνατότητα να πατήσουν πολύ γερά στα πόδια τους, αλλά όχι κάθε ελπίδα.

Αν υποθετικά ο Ολυμπιακός μπορούσε να διαλέξει μια ήττα τούτη την εβδομάδα, σαφώς και θα προτιμούσε να χάσει στο Βελιγράδι, παρά από την Χίμκι, που είναι μέσα στους ανταγωνιστές για την πρόκριση στα πλέι οφ. Θα ήταν διπλή η ήττα από τους Ρώσους, απλά θα γινόταν και διπλή η νίκη αν ο Ολυμπιακός άντεχε άλλο ένα ημίχρονο στο Βελιγράδι. Δεν άντεξε όμως και η χαρά έδωσε τη θέση της στην κατήφεια.

Έχασε μεγάλη ευκαιρία ο Ολυμπιακός, διότι στο πρώτο ημίχρονο κυριάρχησε απόλυτα απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Και δημιούργησε προσδοκίες για το 2 στα 2, που κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος στο δεύτερο μέρος. Ο Ερυθρός Αστέρας μπήκε με το μαχαίρι στα δόντια, έπαιξε μπασκετικό ξύλο και εξουδετέρωσε τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη. Οι δε ερυθρόλευκοι πίστεψαν ότι θα πάρουν το ματς με τα σουτ και τα τρίποντα, δεν έδωσαν σημασία στην άμυνα, άφησαν τους Σέρβους να κάνουν περίπατο και να σκοράρουν με όποιο τρόπο θέλουν, κυρίως από την περιφέρεια. Κάπως έτσι το σκηνικό άλλαξε και ο Ολυμπιακός γύρισε με άδεια χέρια από το Βελιγράδι. Και παράλληλα έκανε ακόμα και τους πιο φανατικούς υποστηρικτές αυτής της προσπάθειας να λυγίσουν και να ζητήσουν αλλαγές.

Πρόκειται για να ένα ξεκάθαρο πισωγύρισμα για τον Ολυμπιακό, που δεν δικαιολογείται σε μεγάλο βαθμό. Όποιος έχει πιστέψει ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν γίνει κυρίαρχοι στην EuroLeague βρίσκονται μακριά από την πραγματικότητα. Οποιος πιστέψει ότι ο Ολυμπιακός είναι ξεκάθαρο φαβορί σε εκτός έδρας ματς στην Ευρώπη τούτη τη σεζόν, βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός θα παλέψει για την 8αδα, αν τα καταφέρει θα το κάνει οριακά και οι ομάδες από το 7 ως 11 (εκεί που θεωρητικά ανήκουν τούτη τη στιγμή οι ερυθρόλευκοι) μπορούν να χάσουν στο Βελιγράδι. Οπως μπορούν και να νικήσουν.

Αλλά έτσι όπως είναι φτιαγμένοι οι ερυθρόλευκοι φέτος, θα ζήσουν και θα πεθάνουν με τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Παπανικολάου και τον Μιλουτίνοβ. Και ο Σπανούλης είναι στα 38 και ο Πρίντεζης στα 35. Δεν είναι εύκολο να αντέξουν στην πίεση και στο ξύλο μιας διπλής αγωνιστικής με ταξίδι. Κι αυτό βγήκε κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα. Ο Ολυμπιακός κλάταρε, έμεινε από δυνάμεις, δεν ήταν θέμα συστήματος, επιλογής στην άμυνα και ούτω καθ εξής. Δεν άντεξε απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, που ναι μεν δεν ανήκει στην ελίτ, αλλά σε κάποιες βραδιές θα κάνει ζημιές. Οπως έκανε και η Ζενίτ στην Φενέρ την Πέμπτη, διότι έτσι είναι η EuroLeague, έτσι είναι οι διπλές αγωνιστικές.

Εννοείται πως δεν γίνεται καμία προσπάθεια να δικαιολογηθεί μια ήττα, άλλωστε και οι ίδιοι οι ερυθρόλευκοι ξέρουν έχασαν μια τεράστια ευκαιρία να ανέβουν στην κατάταξη. Ενα ματς που ίσως μαζί με την εντός έδρας ήττα από την Ζενίτ να κοστίσει στο τέλος. Είναι βαθμολογικό πισωγύρισμα, όμως είπαμε και πριν το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το κλίμα που δημιουργήθηκε. Και μοιάζει με εκείνο στην αρχή της σεζόν. Μουρμούρα για τον Κεμζούρα, συζήτηση περί προπονητή κλπ κλπ. Η εσωστρέφεια επέστρεψε.

Αυτό εξηγείται διότι ο κόσμος του Ολυμπιακού ανακατεύει το συναίσθημα με τη λογική. Για τους οπαδούς του, ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος με βάση την καρδιά τους να βρίσκεται στην ελίτ, να κερδίζει παντού, να κυνηγά το φάιναλ φορ. Ομως η φετινή πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Θα γίνουν μεγάλες νίκες, θα υπάρχουν αξέχαστες στιγμές, αλλά θα είναι επιτυχία αν τον Απρίλη γίνει η σούμα και οι νίκες είναι όσες και οι ήττες. Δεν είναι απλό ο κόσμος του Ολυμπιακού να αντέξει 16 ή 17 ή 18 ήττες στην στην κανονική περίοδο της EuroLeague, ήδη οι 9 πονάνε πολύ. Οι περισσότεροι έμοιαζαν σαν να είχαν συμφιλιωθεί με αυτή την κατάσταση, μάλλον όμως η νίκη επί της Χίμκι έφερε περισσότερο ενθουσιασμό απ' ό,τι έπρεπε στον κόσμο και χαλάρωση στους παίκτες.

Μεγάλο λάθος που πληρώθηκε, αλλά προς Θεού όχι δεν ήταν κάτι εντελώς αφύσικο. Κι όποιος νομίζει ότι σε κάθε ήττα πρέπει να ανοίγει συζήτηση περί προπονητή ή κάτι αντίστοιχο, με αυτή τη λογική μέχρι το τέλος της σεζόν πρέπει να αλλάξουν 4-5 προπονητές. Διότι θα έχει κι άλλα άσχημα αποτελέσματα η ευρωπαϊκή χρονιά και το ζητούμενο είναι η σούμα στο τέλος. Κι όσο κι αν πόνεσε η ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα, η νίκη επί της Χίμκι κράτησε τον Ολυμπιακό μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης. Εκείνο ήταν το ματς δίχως αύριο...