Ο Ολυμπιακός έψαξε άλλη μία υπέρβαση, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο απ' αυτό που εν τέλει πέτυχε. Ηταν για άλλη μια φορά άτυχος που κλήθηκε να αγωνιστεί στο σπίτι του αντιπάλου σε έναν τελικό και ό,τι είδαμε το βράδυ της Κυριακής ήταν αναπόφευκτο.

Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για όσα έγιναν στο παρκέ. Η Φενέρ έπαιζε μπροστά σε 15.000 Τούρκους, έπαιζε στην Πόλη, ήταν το φαβορί εξ αρχής. Και έκανε μια μεγάλη εμφάνιση στο μεγαλύτερο ραντεβού με την ιστορία της. Κυριάρχησε απόλυτα και επαναλήφθηκε ένα σκηνικό τόσο γνωριμο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό, όταν αγωνίζεται σε τελικό ουσιαστικά εκτός έδρας. Το έζησε το 1995 στη Σαραγόσα, το 2015 στη Μαδρίτη και το 2017 στην Πόλη. Εντάξει, έχουν χάσει και ομάδες στο σπίτι τους τελικούς στην ιστορία του αθλητισμού, όμως αυτή είναι η εξαίρεση. Οχι ο κανόνας.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δεν τα κατάφερε και έχει κάθε λόγο να νιώθει απογοητευμένος. Οχι γιατί έχασε, αλλά γιατί δεν διεκδίκηση τη νίκη. Δεν έγινε αυτό. Η Φενέρμπαχτσε φρόντισε να καθαρίσει το ματς πριν καν φτάσει στο τελευταίο πεντάλεπτο, δεν άφησε ποτέ τους ερυθρόλευκους να την φορτώσουν με πίεση. Και κάπως έτσι επαναλήφθηκε το σκηνικό της Μαδρίτης. Τότε έχασε με 19 πόντους, τώρα με 16. Μικρή η διαφορά.

Ομως αυτό που είπε ο Δημήτρης Αγραβάνης αμέσως μετά το ματς ακούγεται σωστό. "Αν γινόταν το παιχνίδι στο ΣΕΦ, εμείς θα κερδίζαμε με 16 πόντους". Ισως να ήταν υπερβολικό το 16, αλλά σίγουρα θα ήταν εντελώς διαφορετικό το σκηνικό αν ο τελικός δεν γινόταν στην Πόλη. Δεν λέμε για καν για το ΣΕΦ. Σε ουδέτερο γήπεδο απλά να γινόταν το παιχνίδι.

Και δεν είναι δικαιολογίες όλα αυτά, όλοι το έλεγαν και πριν καν αρχίσει το final four. Η Φενέρμπαχτσε ήταν το φαβορί και δικαιολόγησε τον τίτλο της. Οσο για τον Ολυμπιακό, έκανε και με το παραπάνω το καθήκον του τούτη τη σεζόν. Πήγε βήμα, βήμα και έφτασε ως το τέλος. Προκρίθηκε στα πλέι οφ, άντεξε μετά το 1-2 της Εφές και πέρασε στο final four, ανέτρεψε τα δεδομένα και βρέθηκε στον τελικό με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ. Το ταβάνι το τρύπησε, απλά δεν πήρε την κούπα.

Ολα για τους Τούρκους

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε για χορηγούς και τέτοια πράγματα. Και τα προηγούμενα χρόνια ήταν οι Τούρκοι χορηγοί, αλλά Ελληνες, Ισπανοί και Ρώσοι το έπαιρναν. Αλλά κάποια στιγμή θα το έπαιρναν κι αυτοί. Εχουν ξοδέψει πάρα πολλά χρήματα, ειδικά η Φενέρ τα τελευταία χρόνια. Ολη η χώρα ζούσε σε ρυθμούς final four, όλοι ήθελαν αυτή την κούπα, έκαναν σαν τρελοί τις τελευταίες μέρες. Και το πανηγύρισαν με την ψυχή τους. Βγήκαν στους δρόμους και θύμησαν όσα γίνονταν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 90'. Ηταν το απωθημένο τους και τώρα είναι ευτυχισμένοι.

Αυτή ήταν η ατυχία του Ολυμπιακού και της Ρεάλ που αντιμετώπισαν την Φενέρ μέσα στην Πόλη, ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η Φενέρ ήταν φορμαρισμένη το τελευταίο δίμηνο, σκούπισε τον Παναθηναϊκό με μειονέκτημα έδρας, έκανε περίπατο και με τη Ρεάλ και με τον Ολυμπιακό... Αρα όλο το τάιμινγκ ήταν κακό ως προς την κατάκτηση της EuroLeague, όμως η δεύτερη θέση είναι μαγκιά. Από κάθε άποψη.

ΥΓ.: Ο Ολυμπιακός έχει πλέον 3 στα 8 σε τελικούς EuroLeague, 3 στα 10 σε final four. Αξιζε κάτι παραπάνω, οι τρεις κούπες είναι λίγες, μόνο που κανείς δεν μπορεί να λησμονεί τους τρεις τελικούς στο έδαφος του αντιπάλου. Αλλά η ζωή συνεχίζεται, τα final four δεν σταματούν εδώ στην Πόλη. Αν οι ερυθρόλευκοι τα καταφέρουν να φτάσουν και στο Βελιγράδι τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί στην Ελλάδα μάλλον θα κάνουμε πολλά χρόνια ακόμα να δούμε final four.