Τι κάνουν οι αθλητικοί δημοσιογράφοι όταν δεν υπάρχουν αθλήματα που να καλύπτουν;
Μία αμερικανική ιστοσελίδα έθεσε το ερώτημα στην πιο σωστή του βάση, δεδομένου ότι ο κορονοϊός άλλαξε τα πράγματα παγκοσμίως. Κι οι εξελίξεις είναι αυτές που προηγούνται και καθορίζουν την ειδησεογραφία. Γράφει ο Σπύρος Καβαλιεράτος.
Ο τίτλος και η ιδέα του κειμένου είναι κλεμμένη από ένα αμερικανικό site. Όμως το ερώτημα αφορά όλους του αθλητικούς ρεπόρτερ στην γη... " Δεν διαθέτουμε οδηγό για τον τρόπο κάλυψης του αθλητισμού όταν δεν παίζονται σπορ", γράφει η νεαρή Hanaa' Tameez στο Nieman Lab.
Παραθέτει την εμπειρία του Ryan G. Reynolds, αθλητικού συντάκτη του Evansville Courier & Press στην Ιντιάνα. Συνήθως μαζί με την ομάδα του καλύπτουν τον αθλητισμό σε γυμνάσιο και κολλέγιο. Και γι αυτούς και ολόκληρη την Ιντιάνα, είναι καταστροφική η ακύρωση της τρέλας του Μαρτιου. " Δουλεύω εδώ και 22 χρόνια και το μόνο που συγκρίνεται με αυτό είναι είναι η 11η Σεπτεμβρίου (Δίδυμοι Πύργοι) και αυτό δεν έρχεται ούτε καν κοντά στο επίπεδο της αναστάτωσης" ομολόγησε ο Reynolds.
Η καταστροφή είναι τεράστια για όλες τις οικονομίες του κόσμου, είτε εμπλέκεται ο αθλητισμός, είτε όχι. Όμως αυτό ας το αναλάβουν να το εξηγήσουν οι οικονομικές αναλυτές.
Το θέμα μας είναι οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με τον αθλητισμό και ξαφνικά μένουν ουσιαστικά δίχως αντικείμενο εργασίας. Δεν υπάρχουν αθλητικά γεγονότα, όχι μόνο επίσημοι αγώνες, ούτε καν προπονήσεις. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, βέβαια, διότι βλέπουμε ότι η ΤΣΣΚΑ και η Βίρτους Μπολόνια στο μπάσκετ ή στη Βόλφσμπουργκ επέστρεψαν στα παρκέ για να προπονηθούν.
Ακόμα όμως και τέτοιες ειδήσεις αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Και άλλες φορές, συνήθως μια (φυσική) καταστροφή, όπως ένας σεισμός, μια μεγάλη φωτιά, ένας Τυφώνας ή οι Δίδυμοι Πύργοι σταματούσαν την επικαιρότητα και έστρεφαν τα βλέμματα σε άλλα ζητήματα. Ηταν όμως για λίγο καιρό, διότι αργά ή γρήγορα η επιστροφή στους κανονικούς ρυθμούς ήταν άμεση.
Στην προκειμένη περίπτωση, πάνω από 130 χώρες έχουν πληγεί από τον κορονοϊό. Τα πάντα πλέον έχουν σταματήσει, δεν υπάρχει αθλητική δραστηριότητα. Κι έτσι μια ήδη εύθραυστη βιομηχανία ειδήσεων έχει αλλάξει κατεύθυνση. Οι δημοσιογράφοι σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να καλύψουν την πρωτοφανή πανδημία, είτε πρόκειται για αθλητικούς ρεπόρτερ, είτε για δικαστικούς, καλλιτεχνικούς και ούτω καθεξής. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι, αλλά ταυτόχρονα με βάση την πανδημία. Και συνάμα όλοι προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τον κορονοϊό. Πλέον, με εξαίρεση την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, η δουλειά γίνεται από το σπίτι, αλλά με νέα δεδομένα. Επί της ουσίας κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος και όλοι αναζητούν έναν διαφορετικό τρόπο παραγωγής ειδήσεων, ξεφεύγοντας κατά το δυνατό από την διαδικασία της Πανδημίας.
Με το βλέμμα στο μέλλον, ο καθένας προσπαθεί να προβλέψει πότε θα αρχίσει η αθλητική δραστηριότητα, όμως κι αυτό είναι παρακινδυνευμένο. Και παράλληλα, όποιος επιχειρεί να ξεφύγει από την καθημερινότητα της πανδημίας γράφοντας για κάτι άλλο, κινδυνεύει να μπει στο στόχαστρο, επειδή "το θέμα του κορονοϊου είναι ζωής ή θανάτου".
Φυσικά κανείς δεν αντιλέγει, ο καθένας άνθρωπος βάζει πάνω απ όλα την υγεία, αλλά όταν τελειώσει όλο αυτό, η ζωή θα συνεχιστεί. Οπως συνεχίζεται σιγά, σιγά στην Κίνα που επιστρέφει στην αθλητική δραστηριότητα, έχοντας ξορκίσει το δικό της δαίμονα.
Υπάρχει ένα όριο ανάμεσα στο τι επιτρέπεται να γράψεις και τι όχι, αλλά είναι δυσδιάκριτο. Διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Υπάρχουν κάποιοι που δεν δέχονται να ακούσουν κάτι άλλο πέραν την Πανδημίας. Και κάποιοι που ψάχνουν κάτι διαφορετικό για να ξεχαστούν, για να φτιάξουν την ψυχολογία τους, για να αποκτήσουν ελπίδα, έστω και για την ομάδα τους.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, λοιπόν και οι αθλητικοί ρεπόρτερ πρέπει να μπουν σε μια διαδικασία που ποτέ δεν προετοιμάστηκαν, ακόμα κι αν είχαν δει ταινίες που αφορούσαν πανδημίες και ιούς. Και πρέπει να ισορροπήσουν ανάμεσα στα ελάχιστα πραγματικά αθλητικά γεγονότα που προκύπτουν, αλλά και την επικαιρότητα για τον κορονοϊό. Με σκοπό να εξυπηρετήσουν ένα κοινό που κάθεται πλέον για πολλές ώρες στο σπίτι του, διαβάζει συνεχώς κείμενα στα websites και έχει καθημερινά εύθραυστη ψυχολογία. Αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι και οι ίδιοι οι αθλητικοί συντάκτες έχουν ακριβώς την ίδια εύθραυστη ψυχολογία, αναζητούν τρόπους να προστατέψουν τη δική τους υγεία και συνάμα ανθρώπους που μπορεί να κινδυνεύουν. Και παράλληλα, πολλοί εξ αυτών έχουν αποσπαστεί πλέον σε άλλα τμήματα ειδήσεων και δεν ασχολούνται πλέον με τα αθλητικά, αλλά με την επικαιρότητα. Τον κορονοϊό, το ιατρικό ρεπορτάζ και ό,τι άλλο προκύψει.
Δίχως κανείς να μπορεί να γνωρίζει πώς θα είναι η δική τους ζωή και ο κόσμος όταν τελειώσει όλο αυτό. Αν και όταν όμως όλα επιστρέψουν στην κανονικότητα, τίποτα δεν θα είναι ίδιο εκεί έξω. Ακόμα και στην ψυχολογία. Και σίγουρα κανείς δεν θα τολμήσει να γράψει ή να πει ή να δηλώσει, ότι πρόκειται για έναν αγώνα ζωής ή θανάτου. Αυτή η φράση δεν μπορεί - απογορεύεται δια ροπάλου - να χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά για αθλητικό γεγονός, παρά μόνο για τον αγώνα που δίνει η ανθρωπότητα στις μέρες μας.
AP Photo/Michael Probst