Το δικό τους '87

Το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι κάτι σαν εθνικό άθλημα. Σε επίπεδο ανδρών όμως. Η Εθνική ομάδα είναι η επίσημη αγαπημένη. Των ανδρών όμως... Και η Εθνική γυναικών; Είναι της Ελλάδας, είναι του μπάσκετ, αλλά μέχρι τώρα απασχολούσε λίγους και όχι απαραίτητα καλούς. Πλέον, το πράγμα αλλάζει. Ερχονται άλλες εποχές κι ας μην είμαστε (ακόμα) πρωταθλητές.

Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει κανέναν να ασχοληθεί κάποιον με κάτι με το ζόρι. Μέχρι το 1987 με το μπάσκετ ασχολούνταν λίγοι. Μετά το Eurοbasket της Αθήνας άλλαξαν όλα. Κάπου εκεί στο 2004-2005, το μπάσκετ περνούσε δυσκολίες. Είχε πάψει να απασχολεί το ευρύ κοινό, χρειαζόταν επιπλέον ώθηση. Και την έφερε η Εθνική ομάδα με την κατάκτηση του Eurobasket του 2005 και της δεύτερης θέσης στο Παγκόσμιο του 2006.

Οι γυναίκες τέτοια επιτυχία δεν την έφεραν ποτέ. Ο Σπόρτιγκ τη δεκαετία του '80 πήγε σε δύο φάιναλ φορ Ευρωλίγκα, αλλά δεν έφτασε ως το τέλος. Η Εθνική γυναικών μπήκε το 2004 στην 8αδα των Ολυμπιακών Αγώνων και γέμισε το κλειστό στο Ελληνικό και μετά το ΟΑΚΑ. Το 2009 μπήκε για πρώτη φορά στα προημιτελικά και πήρε την 5η θέση, μαζί και το εισιτήριο για το Παγκόσμιο. Και το 2010 ο Αθηναϊκός πήρε το Eurocup, ήταν η πρώτη κούπα στο γυναικείο.

Κι όμως αυτές οι επιτυχίες δεν έφεραν τον κόσμο κοντά στο γυναικείο μπάσκετ. Δεν το αγάπησε το ευρύ κοινό.

Τώρα όμως τα πράγματα μοιάζουν διαφορετικά. Από την πρώτη κιόλας στιγμή του Eurobasket. Ηταν η νίκη επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης Σερβίας. Ο θρίαμβος επί της παντοδύναμης Ρωσίας. Και μετά η πρόκριση επί της Τουρκίας . Είναι το γεγονός ότι η ΕΡΤ δείχνει όλα τα ματς. Είναι η συμπεριφορά των κοριτσιών, η "τιρινίνι" που τραγουδούν, επηρεασμένες από τη γιορτή για τα 30 χρόνια από το 1987.

Είναι μια τρελή συγκυρία, ιδανική για την Εθνική γυναικών και συνολικά το γυναικείο μπάσκετ. Ασχολείται πλέον κόσμος που γυρνούσε την πλάτη. Πανηγυρίζουν άνθρωποι δεν είχαν δει ποτέ αυτές τις κοπέλες. Αλλοι δάκρυσαν, αλλά φώναζαν στα σπίτια τους. Τα site, όχι μόνο τα αμιγώς μπασκετικά, γέμισαν από Εθνική γυναικών, έμαθαν ακόμα περισσότερο την Μάλτση , την Καλτσίδου, την Σπανού, τη Λύμουρα, τη Σωτηρίου, τη Φασούλα, την Χριστινάκη, την Σπυριδοπούλου, την Νικολοπούλου, την Σταμολάμπρου, την Κοσμά και τη Σταμάτη. Και θα μάθαιναν και την Χατζηνικολάου με την Δημητράκου, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν στη 12αδα.

Εμαθαν ακόμα και τον Κώστα Κεραμιδά, που αξίζει κι αυτός όλα τα συγχαρητήρια του κόσμου. Εδώ και χρόνια έχει ακούσει πολλά. Εδώ και δύο χρόνια έχει κάνει δύο ανόδους με το Μαρούσι και το έφτασε στην Α2, έχει βοηθήσει την Εθνική να προκριθεί στο Eurobasket και πλέον να βρίσκεται στην 4αδα... Συν βέβαια την είσοδο στο Παγκόσμιο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι επιτυχίες αλλάζουν τα δεδομένα, φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά, μεγαλώνουν το ενδιαφέρον. Η προσφορά της Εθνικής ανδρών το 1987 και το 1989, αλλά και της ομάδας του 2005 και του 2006, είναι τεράστια για το σύνολο του ελληνικού μπάσκετ. Γιατί δεν υπήρχε η συλλογική κόντρα, ήταν εθνική επιτυχία.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τώρα. Δεν βγήκαν οι Έλληνες στους δρόμους, μην τα παραλέμε, αλλά το χάρηκαν πολλοί περισσότεροι απ' όσο φαντάζεστε. Ολο το απόγευμα, αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές, ξέχασαν τις μεταγραφές του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, τον Μπεργκ, τον προπονητή της Εθνικής ανδρών. Τους ένοιαζε μόνο η Εθνική γυναικών και η νίκη επί της Τουρκίας. Αυτός κι αν ήταν θρίαμβος.

Είναι τέτοιο το μέγεθος της επιτυχίας σε επίπεδο γυναικών που να είστε σίγουροι δεν θα ξεχαστεί. Θα φέρει ακόμα περισσότερα κορίτσια στις ακαδημίες των ομάδων, θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο οι πιθανότητες να αναδειχθούν ταλέντα. Είναι ιδανική και η συγκυρία, διότι στο γυναικείο μπάσκετ έχει μπει δυνατά ο Ολυμπιακός, που έχει μαζέψει τη μισή Εθνική και θέλει να πάρει ευρωκούπα. Αν μη τι άλλο, ο Γιώργος Λεριώτης - χορηγός των ερυθρολεύκων - έχει δώσει τη δική του βοήθεια στο γυναικείο μπάσκετ, φέρνοντας πίσω στην Ελλάδα πολλές από τις κορυφαίες Ελληνίδες παίκτριες.

Ολα μπορούν να γίνουν ακόμα καλύτερα κι αυτή η επιτυχία θα δώσει ώθηση. Ο,τι κι αν γίνει το Σάββατο και την Κυριακή. Ηδη η Εθνική έφερε το γυναικείο μπάσκετ στα ελληνικά σπίτια . Μακάρι να έρθει και ένα μετάλλιο. Θα το έχουν να καμαρώνουν για όλη τους της ζωή. Μαζί όμως θα έχουν καταφέρει κάτι τόσο σπουδαίο, που θα καταλάβουν σε μερικά χρόνια... Στις επόμενες γενιές που θα φέρουν τις επόμενες επιτυχίες.

Ζήσε το πιο γλυκό αθλητικό μας παραμύθι και την ιστορία που έκανε το μπάσκετ εθνικό μας άθλημα, μέσα από το βιβλίο " 87 Τίποτα δεν μας σταμάτησε " του Γιάννη Φιλέρη, που κυκλοφορεί από την "Physical Goods" της 24MEDIA σε αποκλειστική συνεργασία με τα Public.