Τέτοιες ήττες δεν είναι ασυνήθιστες για τον μπασκετικό Ολυμπιακό . Είναι στον χαρακτήρα του να ρίχνει κάθε χρόνο την κούπα με το γάλα, ακριβώς όταν δείχνει έτοιμος να την γεμίσει. Όσο κι αν πριν από το τζάμπολ δυσκολεύεται κάποιος να αποδεχθεί ότι θα συμβεί και πάλι το ίδιο ακριβώς πράγμα, η πράξη έρχεται και επιβεβαιώνει τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας.

Δεν είναι θέμα προπονητή, όποιος κι αν κάθεται στον πάγκο τίποτα δεν αλλάζει, τουλάχιστον ως προς αυτό το κομμάτι. Ίσως κάποιοι να θεωρούσαν πως οι κακές και οι στραβές ήττες απέναντι σε αδύναμους αντιπάλους ήταν θέμα Σφαιρόπουλου ή προηγουμένως του Μπαρτζώκα, όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Είναι ο χαρακτήρας του Ολυμπιακού στο μπάσκετ εδώ και επτά χρόνια, που τον κάνει απρόβλεπτο. Στα δύσκολα βρίσκει τον τρόπο να θαμπώνει όλη την Ευρώπη, στα εύκολα μοιάζει ανίκανος για τα πιο απλά πράγματα.

Αν δεν είχαμε δει πολλές φορές στο παρελθόν ανάλογες εμφανίσεις και ήττες από τους χειρότερους δυνατούς αντιπάλους, θα έλεγε κανείς ότι δεν είχαν καμία λογική πολλά απ' όσα είδαμε στην Πόλη . Η εμφάνιση πολλών εκ των βασικών παικτών, οι εμμονές του Μπλατ, οι επιλογές σχημάτων και παικτών όταν κρίνονταν τα πάντα. Και φυσικό το DNP του Μάντζαρη, σε ένα ματς που φαινόταν από χιλιόμετρα ότι του ταιριάζει.

Τα τάιμ άουτ που πήρε και δεν πήρε ο προπονητής, η μπάλα που πήγε στον Πρίντεζη όταν ακριβώς δεν έπρεπε στους 3 πόντους, το ότι ο Σπανούλης έμεινε πάλι εκτός όταν ο Ολυμπιακός χρειαζόταν τα μεγάλα σουτ για να νικήσει. Καλός είναι ο Γουίλιαμς Γκος για την αρχή ή για να αλλάζει το ρυθμό ενός αγώνα, αλλά στα κρίσιμα ο Σπανούλης απαγορεύεται να είναι έξω. Κι ας γύρισε το ματς όταν βγήκε στο πεντάλεπτο. Το θέμα είναι ότι η δουλειά δεν ολοκληρώθηκε διότι σε ματς που κρινόταν στις λεπτομέρειες ο αρχηγός του Ολυμπιακού ήταν εκτός και όχι στο παρκέ και αν θέλετε να πούμε όλη την αλήθεια, ούτε ο Γκος, ούτε ο Τουπάν είχαν καλύτερη απόδοση για να δικαιούντο να παίξουν στο τέλος αντί του Σπανούλη.

Εγιναν πολλά μη αποδεκτά λάθη από τον Ολυμπιακό στην Πόλη, σε ένα ματς που μπορεί να κοστίσει στο τέλος στη μάχη για το πλεονέκτημα έδρας. Διότι είναι διπλή ήττα για τους ερυθρόλευκους. Εχασαν ένα παιχνίδι που το είχαν σημειώσει ως σίγουρο για νίκη και παράλληλα μοιάζει απίθανο να χάσουν οι ανταγωνιστές του. Ως τώρα τουλάχιστον κανείς δεν είχε γυρίσει με άδεια χέρια από την Κωνσταντινούπολη.

Βέβαια η ζωή δεν αρχίζει και δεν τελειώνει σε ένα ματς σε αυτόν τον μαραθώνιο της EuroLeague, όμως προσγειώνει ανώμαλα όλους όσοι είχαν πιστέψει πως ο Ολυμπιακός είχε γίνει υπερομάδα. Από την άλλη, όλες οι κινήσεις και οι επιλογές του Μπλατ στο παιχνίδι με την Νταρουσάφακα δείχνουν πως έχει πάρει τις αποφάσεις του για το ρόστερ και έχει αποφασίσει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Από τη στιγμή που δεν έπαιξε καθόλου ο Μάντζαρης με τον Γκος να μην ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται (παρ' όλα αυτά τα επιλέγεται να τελειώσει το ματς), θέλει να πάρει άμεσα γκαρντ. Και η ήττα από την Νταρουσάφακα πονάει και μπορεί να κοστίσει, από την άλλη όμως θα κάνει πιο απλή την μετάβαση στην επόμενη μέρα.

Ως γνωστόν ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την ομάδα που χάνει. Και κανείς δεν φέρνει την καταστροφή από μια ήττα, όσο κακή κι αν είναι αυτή. Μόνο που όποιος κλείνει τα μάτια στο προφανές δεν πρόκειται να βγει κερδισμένος. Είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να κλείσει γκαρντ ο Ολυμπιακός τώρα ήρθε το (πολύ) στραβό αποτέλεσμα και αν είναι να έρθει κάτι καλό από την τραγική εμφάνιση στην Πόλη, ας έρθει άμεσα. Αλλιώς οι ερυθρόλευκοι θα βγουν διπλά χαμένοι από την την άσχημη βραδιά της 27ης Δεκεμβρίου.