Στο πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα για την 6η αγωνιστική ο Ολυμπιακός τήρησε τις αποστάσεις, απλά δεν φορούσε μάσκα. Και άφησε την Εφές να κάνει βόλτα στο πάρκο (δίχως μάσκα κι αυτή), δίνοντας επί της ουσίας τον ρυθμό του ματς. Κι αν ο πίνακας έδειχνε 26-29, η αλήθεια είναι ότι η διαφορά των τριών πόντων ήταν κολακευτική για τους ερυθρόλευκους. Διότι η εικόνα των δύο ομάδων, η πραγματική τους διαφορά, έμοιαζε χαώδης. Και ήταν εύλογη η απορία, γιατί οι γηπεδούχοι δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να κάνουν φάουλ για να σταματήσουν το ρυθμό.

Ακόμα και το 38-44 του ημιχρόνου στο ΣΕΦ, κολακευτικό ήταν για τον Ολυμπιακό, που απλά κρατήθηκε σε απόσταση δύο κατοχών επειδή βελτίωσε την άμυνά του. Δηλαδή έγινε πιο μαχητικός, έκανε φάουλ, ήταν πιο σκληρός, αντέδρασε στο παιχνίδι της Εφές.

Ποιος ήταν ο βασικός λόγος που συνέβη αυτό; Οι παίκτες που βρίσκοταν στο παρκέ. Το ταλέντο δεν περίσσευε στην 5αδα που επέλεξε ο Μπαρτζώκας, αλλά οι ρολίστες μαζί με τον Σπανούλη έκαναν καλύτερη δουλειά. Ο Λιβιό Ζαν-Σαρλ έπαιξε άμυνα για όλους, έκανε κοψίματα, έβαλε το κορμί του, ταλαιπώρησε την επίθεση της Εφές, που με το... ξύλο δυσκολεύτηκε. Ηταν και ο Τζένκινς και τον Μάρτιν στο γήπεδο μαζί κι έτσι βελτιώθηκε η άμυνα. Χάλασε βέβαια η επίθεση των ερυθρολεύκων, όμως ο Ολυμπιακός κατάλαβε ποιος είναι ο μοναδικός τρόπος να γίνει η δουλειά.

Κάτι που συνεχίστηκε και στην τρίτη περίοδο, με την πρώτη πεντάδα να έχει πάρει το μήνυμα και να βάζει ακόμα πιο δύσκολα στην Εφές. Ο Ολυμπιακός έδειξε ικανός να πάρει ακόμα και τη νίκη απέναντι στην τουρκική ομάδα, αλλά δεν υπήρχε άλλο κουράγιο όταν η Εφές ξαναπάτησε το γκάζι. Ακόμα και όταν ήταν η διαφορά στους 3 πόντους υπέρ της Εφές, δηλαδή σε απόσταση ενός σουτ, οι φιλοξενούμενοι έλεγχαν τον απόλυτο έλεγχο.

Και βέβαια κάθε φορά που προσπαθούσε να επιστρέψει ο Ολυμπιακός, βρισκόταν μία από τις μεγάλες προσωπικότητες της Εφές να καθαρίσει την μπουγάδα. Πότε ο εκπληκτικός Μίτσιτς, πότε ο Μπομπουά με τον Σιμόν και στο τέλος έβαλε την υπογραφή του ο σπουδαίος Σέιν Λάρκιν. Αυτός που είχε να παίξει 7 μήνες στην Euroleague (από το ματς της Εφές με τον Ολυμπιακό στην Πόλη), αυτός που απουσίαζε 6 μήνες στις ΗΠΑ και γύρισε τη Δευτέρα. Χωρίς προετοιμασία, με δυο-τρεις προπονήσεις, απέδειξε ακόμα και ανέτοιμος γιατί είναι ο κορυφαίος παίκτης της EuroLeague τα τελευταία χρόνια. Ο Αμερικανός τελείωσε το ματς με προσωπικές προσπάθειες και όχι μόνο ασχολήθηκε με τα αγαπημένα του τρίποντα, αλλά όταν χρειάστηκε έβαλε το κορμί του και έπαιξε αμυνάρες.

Διότι αυτό είναι και το κλειδί για όλα. Οταν ο καλύτερος παίκτης της EuroLeague δεν κλέβει στην άμυνα, προσπαθεί όσο και οι άλλοι και θα κάνει και φάουλ αν χρειαστεί, όλα τα άλλα είναι περιττά.

Κι αυτό είναι το σημαντικό για τον Ολυμπιακό. Μπήκε ο Σπανούλης στο ματς και πάλευε μαζί με Ζαν-Σαρλ, Μάρτιν, Τζένκινς στην άμυνα. Εδωσε το σύνθημα στη δεύτερη περίοδο και ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Δεν γίνεται όμως να μην παλεύουν όλοι με τον ίδιο τρόπο από την αρχή ως το τέλος και να θέλουν να κάνει κάτι σπουδαίο ο Ολυμπιακός.

Εννοείται δεν μπορούν όλοι να γίνουν εξολοθρευτές, ούτε οι ερυθρόλευκοι να μετατραπούν σε αμυντικογενή ομάδα. Δεν το θέλει κανείς αυτό, πολύ δε περισσότερο ο Μπαρτζώκας.

Αλλο όμως αυτό και άλλο να επιτρέπεται στον αντίπαλο να κάνει βόλτα στο ΣΕΦ στην πρώτη περίοδο. Να μην γίνονται καν φάουλ. Και να βάζει η Εφές 29 πόντους σε ένα δεκάλεπτο, σουτάροντας συνέχεια ελεύθερα τρίποντα ή κάνοντας ντράιβ και εύκολα λέι απ. Ειδικά όταν βλέπει την Εφές, που έχει περισσότερο ταλέντο στην επίθεση, να κάνει σωστά όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα που χρειάζονται οι μεγάλες ομάδες. Αμυνα, σωστά φάουλ χωρίς να δίνονται βολές. Και κανείς να μην σταματά την προσπάθεια, κρατώντας δυνάμεις και φάουλ για τη συνέχεια του αγώνα.

Οχι τίποτα άλλο, για τον Ολυμπιακό ήταν το δεύτερο συνεχόμενο ματς που παρουσίασε ίδια εικόνα. Διότι και με την Μπάγερν, οι ερυθρόλευκοι έμειναν απαθείς μπροστά στον Μπάλντουιν και τον άφησαν να σκοράρει όσες φορές ήθελε από τα 4-5 μέτρα. Και οι Γερμανοί νίκησαν πριν από μία εβδομάδα δίχως ουσιαστικά να νιώσουν απειλή από τον Ολυμπιακό.

Μόνο που σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και οι ερυθρόλευκοι είναι υποχρεωμένοι να μάθουν το σωστό τρόπο για να κερδίζουν. Εδειξαν τον καλό τους εαυτό με την Μιλάνο και την Μακάμπι, τον κακό τους εαυτό στο Μόναχο. Κόντρα στην Εφές εμφάνισαν και τα δύο πρόσωπα και με έναν λιγότερο δυνατό αντίπαλο πιθανότατα θα είχαν νικήσει.

Απέναντι στην Εφές με τον Λάρκιν πλέον στη σύνθεσή της, δεν μπορεί κανείς να ελπίζει μόνο σε καλές στιγμές. Χρειάζεται διάρκεια για να ανέβει ο Ολυμπιακός στο πιο υψηλό επίπεδο και για να φτάσει εκεί που ονειρεύεται, είναι υποχρεωμένος να διαγράψει από το ρεπερτόριό του δεκάλεπτα δίχως άμυνα, δίχως να κάνει φάουλ. Όπως το πρώτο απέναντι στην Εφές.

Και κάτι θετικό αντί άλλου επιλόγου: Στο πρόσφατο παρελθόν ο Ολυμπιακός θα τα παρατούσε νωρίς και η διαφορά θα εκτοξευόταν. Την Παρασκευή το βράδυ έδειξε χαρακτήρα και το πάλεψε ως το τέλος. Σιγά, σιγά το μαχητικό πνεύμα επιστρέφει. Απλά η Εφές είναι σπουδαία ομάδα και ο Ολυμπιακός την πέτυχε στην καλύτερη φετινή της βραδιά, που άλλωστε συνδυάστηκε και με την επιστροφή του Σέιν Λάρκιν.

Η σεζόν βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημά της, θα είναι περίεργη και θα πετύχει το στόχο του όποιος αντέξει και βελτιωθεί στην πορεία.