Άφησε πίσω του συντρίμμια

Όταν μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό καταφέρνει να γίνει ένα με τον κόσμο της, όπως έγινε η ομάδα του Ολυμπιακού με τον δικό της κατά την άφιξη στον Ρέντη μετά το εμφατικό 5-1 επί της ΑΕΚ, καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει καλά, πολύ καλά. Αυτή η νέα ομάδα που άρχισε να χτίζεται πριν από 3 χρόνια, από τις 2 Απρίλη του 2018, αποδεικνύει σε κάθε μικρή ή μεγάλη ευκαιρία ότι και στέρεες βάσεις έχει και ταβάνι δεν έχει!

ΡΙΓΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Δε νομίζω ότι υπάρχει “ερυθρόλευκος” οπαδός που να μη τον διαπέρασε ρίγος και υπερηφάνεια όταν είδε τα βίντεο με το συγκεντρωμένο πλήθος πάνω στα κάγκελα να φωνάζει Ολυμπιακός και τους παίκτες να απαντούν με την ίδια διάθεση. Αυτό το σκηνικό, μπορεί να περιγράψει τα πάντα. Δεν χρειάζεται να δει κάποιος κάτι άλλο, ούτε καν τα γκολ που μπήκαν στο ΟΑΚΑ, για να καταλάβει τι γίνεται σε αυτόν τον τεράστιο οργανισμό. Όταν παίκτες και κόσμος γίνονται ένα και το χαίρονται όλοι μαζί σαν μικρά παιδιά, δεν χρειάζεται να γνωρίζεις κάτι παραπάνω, απλά νιώθεις.

Είναι τεράστιο αυτό που έχει συμβεί στην ομάδα του Πειραιά την τελευταία τριετία. Το πόσο μακριά έχει φτάσει από τους αντιπάλους της που απλά σιγοβράζουν στο ίδιο καζάνι. Όταν παίζουν όλοι οι άλλοι μεταξύ τους, το κάθε αποτέλεσμα είναι πιθανό. Όταν παίζει αυτός ο Ολυμπιακός, απλά μετράς… Όσοι με παρακολουθούν χρόνια, ξέρουν ότι ουδέποτε μπήκα σε διαδικασία, μέσα από τα γραπτά μου, να μειώσω ή να απαξιώσω αντίπαλο. Όσο πιο ισχυρός είναι ο αντίπαλός σου, άλλωστε, τόσο πιο όμορφα νιώθεις όταν μπορείς μέσα στις τέσσερις γραμμές να επιβάλλεις την ανωτερότητά σου.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Ανήκω σε εκείνους που ένιωσαν ντροπή για το λαϊκό δικαστήριο που υπέστησαν οι κουρασμένοι και σκασμένοι από κάθε άποψη παίκτες της ΑΕΚ, πριν καν φτάσουν στα αποδυτήρια. Το να ξεφτιλίζεις έτσι έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή, ο οποίος είναι αναγκασμένος να υπομένει αυτό το σκηνικό, δε χωράει στο δικό μου μυαλό. Εκ διαμέτρου αντίθετο το συναίσθημα με όσα έγιναν μια ώρα αργότερα στο αθλητικό κέντρο του Ολυμπιακού…

Γιατί, όμως, φτάσαμε ως εδώ; Πως κατάφερε η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς χωρίς να πατήσει το γκάζι στο πάτωμα να βάλει 5 γκολ και να αφήσει πίσω της συντρίμμια; Είναι μια απολύτως λογική συνέπεια για μια ομάδα που έχει ποδοσφαιρικές αρχές, ξεκάθαρους ρόλους, έναν σπουδαίο κόουτς, καλό κλίμα στα αποδυτήρια και φυσικά ποιότητα. Χωρίς ποιότητα δεν γίνεται τίποτα, αλλά και από μόνη της η ποιότητα δεν είναι αρκετή αν δεν υπάρχουν όλα τα άλλα που δένουν το γλυκό.

Φτάσαμε σε ένα σημείο ο Ολυμπιακός να νικά μια από τις μεγαλύτερες -παραδοσιακά– αντιπάλους του με κάθε τρόπο. Χωρίς πλέον να έχει σημασία η διάταξη, οι πρωταγωνιστές, ούτε καν το κίνητρο! Για σκεφτείτε το λίγο. Οι “ερυθρόλευκοι” έβαλαν 5 γκολ μέσα στο “σπίτι” της ΑΕΚ, με μοναδικό τους κίνητρο ουσιαστικά το γόητρο, απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε τεράστια ανάγκη τους βαθμούς, μιας και τον προσπέρασε χθες ο Παναθηναϊκός στη βαθμολογία των playoffs.

ΜΕ ΚΑΘΕ ΠΙΘΑΝΟ ΤΡΟΠΟ

H ομαδάρα του Πέδρο Μαρτίνς έχει νικήσει την ΑΕΚ και όχι μόνο, με 4-2-3-1, με 4-3-3, με 4-4-2, χθες το έκανε και με 3-4-3. Έχει πάρει τελικό Κυπέλλου με δεξί μπακ τον Μπρούνο και δεξί εξτρέμ τον Ραντζέλοβιτς. Χθες δεν ήταν ούτε στην 20άδα ο Βαλμπουενά. Ο Φορτούνης έπαιξε μισή ωρίτσα μετά την ενέργεια που ξόδεψε στα ματς της Εθνικής. Πάνω – κάτω το ίδιο αγωνίστηκε και ο Μπουχαλάκης… Όλα αυτά, ωστόσο, σε μια τόσο καλά κουρδισμένη μηχανή δεν έχουν καμία σημασία.

Η... ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Θυμάμαι τις τελευταίες μέρες του Γενάρη, όταν ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος τα άκουσε κιόλας από ορισμένους για την απόφασή του να επιλέξει τον Ολυμπιακό και να μη μπει καν σε διαδικασία συζήτησης με την ΑΕΚ που έκανε τα πρώτα του βήματα σε υψηλό επίπεδο. Φαντάζομαι ότι χθες ακόμη κι αν είναι κάποιος φανατισμένος ή ρομαντικός πήρε την απάντησή του. Ο Παπασταθόπουλος που έβγαλε το ντέρμπι αλάνθαστος, ως κουμανταδόρος ολόκληρης της άμυνας, ήξερε πού πάει, πριν πάει. Ήξερε πού μπορεί να φτάσει με τη νέα του ομάδα, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πρώτη του αγαπημένη.

Η απόφασή του ήταν απόλυτα λογική αν το σκεφτεί κανείς με ρεαλιστικά κριτήρια, αλλά έπρεπε να αποδειχθεί και στο γήπεδο με την πρώτη ευκαιρία, για να πεισθούν οι αμφισβητίες. Τον βλέπεις να παίζει στον Ολυμπιακό λες και φοράει χρόνια τη φανέλα αυτής της ομάδας. Την ίδια στιγμή, ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί παρέδωσε για άλλη μια φορά μαθήματα για το πως παίζεται η θέση του σύγχρονου σέντερ φορ. Και τι δεν έκανε πάλι. Μέχρι τρίτο χαφ έπαιξε, προκειμένου να πάρει τη μπάλα από Καμαρά, Εμβιλά και να εκμεταλλευθεί τους ακραίους συμπαίκτες του.

ΟΤΑΝ... ΜΑΡΣΑΡΕΙ Ο ΧΟΛΕΜΠΑΣ

Ο Μασούρας έβαλε δύο γκολάρες τη μία πιο ωραία από την άλλη. Ο 36χρονος (!) Χολέμπας όργωσε την αριστερή πτέρυγα. Κατάπιε “πακέτο” Λιβάι Γκαρσία και Νταντσένκο. Στη φάση του 0-5 το πώς κατεβάζει τη μπάλα και ορμά για να ταΐσει με τακουνάκι τον σκόρερ Φορτούνη, δεν είναι απλά θέμα ποιότητας ή θέλησης είναι και θέμα εμπιστοσύνης. Μπορώ να το κάνω και το κάνω… Τόσο απλά. Ξέρω την αξία μου, σε ποια ομάδα παίζω και δεν παίρνω χαμπάρι. Έτσι είναι οι μεγάλοι παίκτες και οι μεγάλες ομάδες.

Μήπως δεν ανταποκρίθηκε ο Θανάσης Αδρούτσος στη δεξιά πτέρυγα; “Δάγκωνε” από το πρώτο μαρκάρισμα, μέχρι την τελευταία επίθεση. Μέχρι και ο Ντρέγκερ πάτησε χορτάρι. Κι όλα αυτά χωρίς ο Ολυμπιακός να έχει απέναντί του μια αδιάφορη ομάδα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Οι γηπεδούχοι ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν, αλλά απέναντι σε μια ομάδα που πλέον λειτουργεί ως… ρομπότ είναι δύσκολο να σταθείς, ιδιαίτερα στο φινάλε μιας σεζόν που σχεδόν τίποτα δεν έχει πάει καλά.

Η εξόφθαλμη ανωτερότητα των “ερυθρολεύκων” απλά έδειξε τις φανερές αδυναμίες της ομάδας του Μανόλο Χιμένεθ. Μια ματιά στην άμυνα των δύο ομάδων να ρίξει κανείς, φτάνει για να καταλάβει. Από τη μία Σωκράτης, Σεμέδο, Μπα, από την άλλη Χνιντ, Σβάρνας, Νεντελτσεάρου. Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος για επέκταση της συγκεκριμένης κουβέντας. Ο Ολυμπιακός μεγαλώνει διαρκώς, εξελίσσεται, δίνει, αλλά και παίρνει αυτό που πρέπει από τον κόσμο του, έχει φτάσει σε σημείο να μην έχει αντίπαλο. Κι αυτό δεν το λέμε σήμερα για πρώτη φορά. Απλά κάθε φορά επιβεβαιώνεται με όλο και πιο εκκωφαντικό τρόπο...

Photo Credits: Eurokinissi