Δεν ξέρω πόσοι το έχετε προσέξει, αλλά ο Πέδρο Μαρτίνς αλλάζει και μαζί του αλλάζει ο Ολυμπιακός. Προς το καλύτερο φυσικά. Ο κόουτς έχει πλέον και τη γνώση και την εμπειρία και την ωριμότητα. Εμφανίζεται πιο αποφασιστικός, πιο αυστηρός, πιο ξεκάθαρος απ' ότι την πρώτη του σεζόν στον Πειραιά. Νιώθει πιο σίγουρος, ξέρει ότι πλέον είναι καπετάνιος μιας πρωταθλήτριας ομάδας και θέλει να την μεγαλώσει ακόμη πιο πολύ, όπως μεγαλώνει και ο ίδιος μέσα από αυτή τη φουλ απαιτητική διαδικασία.

Επιτρέψτε μου να γίνω λίγο πιο κατανοητός. Ο 50χρονος τεχνικός δεν είναι πλέον ένας ικανός επαγγελματίας που έφυγε από μια μικρομεσαία ομάδα της πατρίδας του για να κολυμπήσει στα βαθιά. Πλέον έχει κολυμπήσει, έχει βγει στην ανοιχτή θάλασσα, θυμίζει... Σπύρο Γιαννιώτη στο μεγάλο λιμάνι. Καταλαβαίνει, λοιπόν, πρώτος απ’ όλους ότι σε μια ομάδα που μέσα από μια διαδικασία ωρίμανσης έφτασε στην κορυφή, πρέπει να διαφοροποιήσει κάποιους κανόνες, για να ζητήσει ακόμη περισσότερα, να την βελτιώσει, να την οδηγήσει ακόμη πιο ψηλά.

ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ

Πριν από μερικούς μήνες, στο τελείωμα της περσινής σεζόν, χρειάστηκε να δείξει το σκληρό του πρόσωπο σε παίκτες-κλειδιά, ακόμη και προς τον Φορτούνη για να τον πείσει να δώσει περισσότερα. Χρειάστηκε να σκληρύνει ακόμη και σε ποδοσφαιριστές – ηγέτες που ο ίδιος είχε καλομαθημένους προς όφελος του συνόλου. Μόλις προχθές δήλωσε πως “όποιος σκέφτεται τη Μαρσέιγ, πριν από τον Ατρόμητο, δεν θα παίξει με τη Μαρσέιγ”. Πιο ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι τι λέει ο προπονητής, αλλά πόση απήχηση έχουν τα λόγια του προς τους ποδοσφαιριστές. Όσο πιο διαπεραστικός είναι τόσο πλησιάζει τον στόχο. Και ο Μαρτίνς έχει καταφέρει μια του κουβέντα να είναι νόμος.

Προσωπικά, απέναντι στον Ατρόμητο δεν είδα, όπως ίσως κάποιοι άλλοι, μια ομάδα που -για μία ακόμη φορά- σπατάλησε ένα ημίχρονο. Είδα έναν αγριεμένο Ολυμπιακό, όπως τον ζήτησε ο προπονητής του κι ας μην κατάφερε να σκοράρει. Είδα ένα σύνολο που έβγαλε διάθεση, ενέργεια, αυτοματισμούς, τρεξίματα, ταχύτητα στις επιλογές και τις αποφάσεις. Έπαιξε με τον Ατρόμητο, όχι με τη Μαρσέιγ, όπως ακριβώς έπρεπε να γίνει. Μπορεί να χάθηκαν δύο σημαντικές ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ από Μασούρα και Σεμέδο που αν είχαν αξιοποιηθεί, το ματς θα είχε ανοίξει από πιο νωρίς, είδαμε, όμως, μια ομάδα που ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο και πως πρέπει να το πάρει.

Δεν θυμάμαι σε άλλο φετινό ματς, αλλά ούτε στα φιλικά που προηγήθηκαν, τον Ατρόμητο να περιορίζεται σε τόσο παθητικό ρόλο ακόμη και πριν από την (ανόητη) αποβολή του Μάτιτς. Οι “ερυθρόλευκοι” μπήκαν στο γήπεδο για να αρπάξουν από το λαιμό την -καλοδουλεμένη και με αυτοπεποίθηση- ομάδα του Κάναντι. Όποιος είδε την έκφραση του Ανδρέα Γιαννιώτη στο διάστημα της πίεσης που δέχθηκε η άμυνά του, καταλάβαινε το τι θα ακολουθήσει. Προσωπικά δεν είχα αμφιβολία για το πως θα κυλήσει το ματς και ποιος θα είναι ο νικητής πολύ πριν σημειωθεί το πρώτο γκολ ή μείνει με παίκτη λιγότερο η ομάδα του Περιστερίου.

Η ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛ ΑΡΑΜΠΙ

Με βρίσκει σύμφωνο η άποψη του κόουτς που δήλωσε με τη λήξη ότι αυτά τα ματς αλλάζουν μόλις μπει το πρώτο γκολ. Κάπως έτσι έγινε και χθες βράδυ, με τον Ελ Αραμπί να έρχεται από τον πάγκο και να πυροβολεί αδιακρίτως, θυμίζοντας ότι είναι ένας από τους πιο προικισμένους εκτελεστές που έχει πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα για να παίξει μπάλα. Ξέρει πού να βρίσκεται, πως να πάρει τη μπάλα, πως να ελευθερωθεί και, φυσικά, πως να εκτελέσει. Άρτιος φορ που ακόμη και στα 33 του, δεν αρκείται στο να σκοράρει, αλλά σπαταλά πολλή ενέργεια στο να συμμετάσχει στον αγώνα. Να καλύψει μέτρα για να πάρει μπάλα, να δώσει στηρίγματα, να κάνει κάθετη κίνηση για να αποτελέσει τον έξτρα χαφ, όταν χρειάζεται. Κι όλα αυτά, τα κάνει να φαίνονται τόσο απλά… Αυτό είναι και το μεγαλείο του.

Ένα στοιχείο που διαφοροποίησε αρκετά το παιχνίδι των πρωταθλητών και θα το βλέπουμε συχνότερα από εδώ και πέρα αφορά την απουσία τρίτου κεντρικού χαφ και την επιστροφή του Φορτούνη, χωρίς σε αυτή τη γραμμή να συμπεριλαμβάνεται ο Ανδρέας Μπουχαλάκης. Είναι γεγονός ότι το δίδυμο “Μπούχα” - Εμβιλά δεν έχει λειτουργήσει καλά ως τώρα επειδή οι δύο παίκτες κινούνται συνήθως στα ίδια μέτρα και με διάθεση να γυρίσουν κοντά στην άμυνα για να πάρουν την πρώτη πάσα και να παίξουν κάθετα.

ΝΕΑ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΡΙΑΔΑ

Η απόφαση του Πέδρο Μαρτίνς να δώσει ανάσες στον Κρητικό μέσο, ο οποίος πήρε χρόνο συμμετοχής και στα ματς της Εθνικής, βοήθησε τον Εμβιλά να βρει τα μέτρα που τον κάνουν πιο λειτουργικό στο γήπεδο (σ.σ. έδωσε και την πρώτη του ασίστ, στον Χασάν για το 2-0), ενώ μπροστά του ο Καμαρά οργίασε για μία ακόμη φορά. Ο Ζέεντορφ του Ολυμπιακού, όπως τον είχε βαφτίσει ο Γκιλιέρμε, δίνει την εντύπωση ότι όσο πιο πολύ χώρο έχει να καλύψει, όσο πιο πολύ γήπεδο έχει μπροστά του, τόσο πιο πολύ μπορεί να τρέχει. Λες και ζει από αυτό. Λες και δεν κουράζεται. Λες και η μπαταρία του είναι ανεξάντλητη.

Η βελτίωσή του από χρονιά σε χρονιά, ακόμη και από αγώνα σε αγώνα, είναι συγκλονιστική. Οργώνει το γήπεδο, μαζεύει όλες τις δεύτερες μπάλες, έχει στρώσει πολύ στο κομμάτι των σωστών επιλογών και του περιορισμού των λαθών, αποφεύγει πλέον τις επιπολαιότητες. Αν συνεχίσει έτσι, όταν έρθει η ώρα να φύγει με μεταγραφή θεωρώ δεδομένο ότι η πώλησή του θα ξεπεράσει το 20άρικο, ίσως και τα 25 εκατομμύρια ευρώ, αν βάλουμε στη ζυγαριά την αξία του και τα ποσά που παραχωρήθηκαν αντίστοιχα άλλοι συμπαίκτες του.

Ο ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ

Επίσης, δεν νοείται σε τέτοια παιχνίδια να μην είναι μέσα ο Κώστας Φορτούνης. Χθες ξεκινώντας συνήθως από δεξιά για να μην τρακάρει με τον Βαλμπουενά που συγκλίνει διαρκώς προς τον άξονα, και ενέργεια έβγαλε και ασίστ (στο 1-0) και καλή διάθεση και καθαρό μυαλό. Όταν ο “Φορτού” φτάνει στο σημείο να κάνει τάκλιν στην προσπάθειά του να κλέψει τη μπάλα, κανείς δεν πρέπει να τον φοβάται, με πρώτο τον προπονητή του.

Καλύτερη λειτουργία υπήρξε και από τα άκρα, όπου κυρίως ο Χολέμπας δείχνει να ρολάρει πιο άνετα βγαίνοντας σταδιακά από την περσινή... ναφθαλίνη. Είναι παίκτης που θέλει αγώνες ο Χοσέ και μέσα από τις διαδοχικές συμμετοχές πατάει καλύτερα. Το γεγονός, ωστόσο, ότι όχι μόνο δεν έπαιξαν, αλλά δεν επιλέχθηκαν τελικά ούτε για τον πάγκο ο Μπρούμα με τον Πέπε, οδηγεί με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως ενόψει του αγώνα της Τετάρτης ο κόουτς θα πάει στα σίγουρα, με επιλογές από τους παιζούμενους κι όχι εκείνους που ακόμη δεν έχουν μπει στην εξίσωση (σε αυτούς ανήκει και ο Βινάγκρε).

Υ.Γ.: Με "άγριες" διαθέσεις περίμεναν οι “ερυθρόλευκοι” τον πρώην συμπαίκτη τους, Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο. Διαρκώς κάτω ήταν από δυνατά μαρκαρίσματα, σε σημείο που απόρησε και ο ίδιος...