Δεν νικάς με το... τίποτα!
Μονότονος σαν τη βροχή, προβλέψιμος, νωθρός, χωρίς ίχνος φαντασίας κι εκτός ρυθμού ο Ολυμπιακός δεν θα έβαζε γκολ με την Κέρκυρα ακόμη κι αν έπαιζαν άλλα 90 λεπτά! Η... παγίδα ότι "το πρωτάθλημα τελείωσε" και ο Μπέντο που πρέπει να το πάρει αλλιώς. Γράφει ο Σταύρος Γεωργακόπουλος.
Στη μπάλα όλα μπορούν να γίνουν. Έχουμε δει ασύλληπτες ευκαιρίες να χάνονται πάνω στη γραμμή. Ομάδες να δέχονται σφυροκόπημα επί 90 λεπτά και να νικούν με μισή ευκαιρία. Παιχνίδια να κρίνονται από ένα λάθος. Μια λεπτομέρεια να καθορίζει την μοίρα τους... Ακόμη και ματς που επηρεάζονται από τις καιρικές συνθήκες.
Τίποτα απ' όλα τα παραπάνω, ωστόσο, δεν συνέβη στην αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Κέρκυρα. Ήταν ένα ματς που ξεκίνησε από το 0-0 και σε αυτό κατέληξε, επειδή επί της ουσίας δεν μεσολάβησε κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα του. Με έναν πιο προβλέψιμος... πεθαίνεις Ολυμπιακό, κόντρα σε μία ομάδα που έκανε το αυτονόητο για να μη δεχθεί γκολ.
“Κατενάτσιο” έπαιξε η Κέρκυρα. Το λες και πούλμαν μπροστά από την περιοχή της. Κάπως έτσι έστησε την ομάδα του ο Μιχάλης Γρηγορίου. Ήταν κάτι λίγο-πολύ αναμενόμενο. Αυτό μπορούσε αυτό έκανε ο συμπαθής και φιλότιμος ΑΟΚ. Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν ήταν πως προσέγγισαν το παιχνίδι οι φιλοξενούμενοι για να αυξήσουν τις όποιες ελπίδες τους για ένα θετικό αποτέλεσμα, αλλά τι έκανε ο Ολυμπιακός. Η απάντηση είναι μονολεκτική: Τίποτα!
Και με το... τίποτα δεν νικάς! Με το να γυρίζεις γύρω-γύρω στη μπάλα και να ψάχνεις τον... Μανώλη όπως στο παιχνίδι που παίζαμε πιτσιρικάδες στην παιδική χαρά, όχι γκολ δεν θα βάλεις, αλλά ούτε κλασική ευκαιρία δεν θα φτιάξεις. Τα ποσοστά κατοχής μπάλας του Ολυμπιακού ξεπέρασαν το 70%. Τι να το κάνεις, όμως, όταν από ουσία είσαι στο απόλυτο μηδέν;
Ο Πάουλο Μπέντο δήλωσε τις προηγούμενες ημέρες με αφορμή τα παράπονα του Τσόρι και του κόσμου για τον παραγκωνισμό του Αργεντινού ότι θέλει να είναι δίκαιος με όλους και δεν επιδιώκει κόντρες με κανέναν. Είναι θεμελιώδες, όμως, να καταλάβει πως περιορίζοντας το ρόστερ από ποιοτικούς ποδοσφαιριστές όπως είναι ο Ντομίνγκες και ο Μάριν κάποια στιγμή θα το πληρώσει...
Ακόμη περισσότερο θα πληρώσει την αίσθηση που δημιουργήθηκε στην ομάδα του ότι “το πρωτάθλημα τελείωσε” παρότι επειδή πήρε τα διαδοχικά ντέρμπι με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό. Εννέα παιχνίδια έχουν διεξαχθεί ως τώρα στο πρωτάθλημα. Δεν έχουμε διανύσει ούτε το 1/3. Και σε αυτές τις αγωνιστικές ο Ολυμπιακός έκανε τα εύκολα-δύσκολα. Πήρε τα παιχνίδια που η μπάλα έκαιγε, αλλά έχασε από τη Λάρισα των 9 βαθμών, ενώ παραχώρησε εντός έδρας ισοπαλία στην Κέρκυρα των 10 βαθμών.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν βλεπόταν! Μπορεί η στατιστική υπηρεσία να κατέγραψε 19 τελικές, αλλά μία... κανονική, μία που να προήλθε από οργανωμένη ενέργεια δεν υπήρξε! Οι αλλαγές στην ενδεκάδα, περισσότερο κακό έκαναν παρά καλό, ενώ και το ρίσκο στο τελευταίο ημίωρο με φουλ επιθετικό σχήμα επίσης δεν απέδωσε...
Όπως πριν από τρεις ημέρες με αντίπαλο τη Γιουνγκ Μπόις, έτσι και σήμερα (Κυριακή) με την Κέρκυρα οι Ερυθρόλευκοι δεν πατούσαν καλά στο γήπεδο. Δεν έβγαλαν φρεσκάδα, ενέργεια, συνοχή, έναν σωστό συνδυασμό βρε αδερφέ. Είχαν κλείσει την Κέρκυρα στην περιοχή της και δεν ήξεραν πως να τελειώσουν μια φάση.
Ο Όσκαρ Καρντόσο για μία ακόμη φορά ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Δίνει την εικόνα βετεράνου που δεν μπορεί να τρέξει, αλλά προσπαθεί με την εμπειρία του να βρεθεί σε σωστή θέση για να σκοράρει. Η ανάπτυξη έμοιαζε πιο μονότονη και από τη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα. Πάσες στον άξονα, για να καταλήξει η μπάλα σε ένα από τα δύο άκρα, να βγει μια σέντρα στο πουθενά και... βαράτε βιολιτζήδες.
Η παρουσία του Μπουχαλάκη αντί του Αντρέ Μαρτίνς έκανε πιο αργή και εντελώς προβλέψιμη την κυκλοφορία μπάλας στον άξονα, κίνηση στην επίθεση δεν υπήρχε, ούτε πλάτος, καθώς Σεμπά και Ελιουνούσι προσπαθούσαν να συγκλίνουν αντί να ανοίξουν το παιχνίδι και να σεντράρουν με προϋποθέσεις. Μια προσωπική ενέργεια δεν βγήκε, ούτε από τον Φορτούνη που χάθηκε μέσα στα ψηλά κορμιά.
Η διακοπή του πρωταθλήματος αποτελεί ασφαλώς μια σοβαρή δικαιολογία για την έλλειψη ρυθμού. Από την άλλη πλευρά, μια μεγάλη ομάδα οφείλει να κάνει τον προγραμματισμό της και να προχωρά. Με την Κέρκυρα έπαιζε, σε τελική ανάλυση, όχι με τη Μπαρτσελόνα κι ας φορούν οι δύο ομάδες τα ίδια χρώματα.
Το πόσο άναρχος, άδειος και μπερδεμένος ήταν ο Ολυμπιακός φάνηκε και από το γεγονός ότι λίγο έλειψε να δεχθεί γκολ στις τέσσερις, όλες κι όλες, τελικές προσπάθειες που έκανε ο ΑΟΚ. Στο τετ α τετ του Τουράμ στο 50', μάλιστα, πάλι καλά που ο Λεάλι βρήκε τη μπάλα με τα ακροδάχτυλα, καθώς τώρα δεν θα μιλούσα για γκέλα ολκής, αλλά για την κηδεία της χρονιάς.
Ό,τι ρίσκο μπορούσε να πάρει ο Μπέντο το πήρε στη διάρκεια του β' μέρους. Αρχικά με την είσοδο των Μαρτίνς, Πάρντο και στη συνέχεια με την προσθήκη του Ιντέγε. Ήταν, όμως, σε τόσο άσχημη μέρα όλη η ομάδα που ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε. Πάλι ατελείωτες πάσες στον άξονα, πάλι προσπάθεια για σέντρες. Ούτε φαντασία, ούτε μια κάθετη πάσα, ούτε μια καλή προσωπική ενέργεια στο “ένας με έναν”.
Γκέλες στη διάρκεια μιας σεζόν ασφαλώς και θα γίνουν. Παίζει ρόλο και η κούραση, η τύχη, το κακό... φεγγάρι. Το να περιμένει, όμως, ο Ολυμπιακός να κερδίσει με τις φανέλες, χωρίς οι παίκτες του να παλέψουν, να διεκδικήσουν, να πολεμήσουν, απέναντι σε έναν αντίπαλο που αν δεχόταν ένα γκολ δύσκολα θα αντιδρούσε, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Κι αν κάποιοι πίστεψαν ότι το πρωτάθλημα τελείωσε από τώρα και άρχισαν να κάνουν τέτοια “δώρα” ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, οι δυσάρεστες εκπλήξεις δεν θα έχουν τελειωμό.
Δεν έχουμε φτάσει ούτε στα μισά της σεζόν και -για να μην ξεχνιόμαστε- κάθε παιχνίδι ισοδυναμεί με τρεις βαθμούς είτε είναι αντίπαλος ο Παναθηναϊκός, είτε είναι η Κέρκυρα. Αν δεν το πάρουν... αλλιώς, λοιπόν, στον Ολυμπιακό όχι μόνο οι παίκτες, αλλά κυρίως ο προπονητής υπάρχει κίνδυνος να γελάσει ο κάθε... πικραμένος. Αυτή είναι η αλήθεια όσο σκληρή κι αν ακούγεται.
Υ.Γ.: Παίκτες σαν τον Μάρκο Μάριν είναι... μανούλες στη διάσπαση καλά οργανωμένων αμυνών. Δηλαδή πόσο χειρότερος θα ήταν ο Γερμανός από τον Σεμπά; Καλό είναι να κρίνουμε με βάση τη δουλειά στις προπονήσεις και να επιβραβεύουμε τους φιλότιμους κι εργατικούς, αλλά τη διαφορά στη μπάλα εδώ και χρόνια την κάνουν οι παίκτες με ποιότητα! Για να μην τρελαθούμε...
Υ.Γ.2: Η επιμονή σε αυτόν τον... βαλσαμωμένο Καρντόσο μοιάζει πλέον με ανέκδοτο. Κι όχι επιτυχημένο...
