Δεν παίρνουν χαμπάρι

Όταν επισημάνθηκε από τον ρεπόρτερ του συνδρομητικού καναλιού προς τον Πέδρο Μαρτίνς ότι η ομάδα του παίζει δύο παιχνίδια ανά βδομάδα εδώ και 77 μέρες, ο Πορτογάλος τεχνικός απάντησε πως την ίδια ακριβώς διαδρομή είχε ακολουθήσει ο Ολυμπιακός από τον Οκτώβρη μέχρι τον Δεκέμβρη. Έντεκα βδομάδες, 23 παιχνίδια, σε τρεις διοργανώσεις, στην πιο κρίσιμη -χρονικά– καμπή της σεζόν, δεν τα λες και λίγα...

Μέσα σε αυτή τη διαδρομή, οι "ερυθρόλευκοι" καθάρισαν το πρωτάθλημα, πέταξαν εκτός Europa League την Αϊντχόφεν, πάλεψαν στα ίσια με την Άρσεναλ, έστω κι αν αποκλείστηκαν στις λεπτομέρειες, έφτασαν στους "4" του Κυπέλλου, ατενίζοντας πλέον τον τελικό και το δεύτερο διαδοχικό νταμπλ, αν ξεπεράσουν, ως οφείλουν, και το εμπόδιο του αναγεννημένου ΠΑΣ. Η προηγούμενη βδομάδα περιελάμβανε τρία παιχνίδια και δύο ταξίδια. Ένα στη Λάρισα, ένα στο Λονδίνο, ενώ χθες οι πρωταθλητές υποδέχθηκαν τη δεύτερη καλύτερη ομάδα της σεζόν, τον Άρη του Άκη Μάντζιου.

Ένα συγκρότημα σοβαρό, σταθερό σε απόδοση, με αρχή και τέλος, άκρως ανταγωνιστικό, μια ομάδα που τσίμπησε βαθμό στην προηγούμενη επίσκεψή της στο φαληρικό γήπεδο. Η μοναδική που το έχει καταφέρει φέτος από τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Οι "ερυθρόλευκοι" παρά τις σημαντικές απουσίες (Βαλμπουενά, Σεμέδο, Χασάν, Αβραάμ) και τον Φορτούνη παρκαρισμένο στον πάγκο, λόγω κόπωσης, μπήκαν στο γήπεδο για να κάνουν ένα ακόμη βήμα προς την κατάκτηση του 46ου τίτλου.

ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΧΑΜΠΑΡΙ

Το χθεσινό παιχνίδι δεν ήταν απλά τρεις βαθμοί, από τους 30 που έχει να κυνηγήσει η ομάδα του Πειραιά στη διαδικασία των playoffs. Ήταν η μονομαχία του πρώτου με τον δεύτερο που θα άνοιγε ή θα έκλεινε την ψαλίδα. Ο Ολυμπιακός, ωστόσο, δε… νιώθει. Ή μάλλον νιώθει και με το παραπάνω. Όπως ένιωσαν οι δέκα που έμειναν στο γήπεδο ότι έπρεπε να παίξουν και για εκείνον που αποβλήθηκε πριν φτάσουμε στην ανάπαυλα.

Πριν πάμε παρακάτω, μια παρένθεση. Ο Λαλά έκανε βλακεία, έπαιξε ατσούμπαλα, άρα επικίνδυνα, έδωσε δικαίωμα και είδε απευθείας κόκκινη. Δεν στέκομαι εκεί, είναι στη διακριτική ευχέρεια του ρέφερι να επιλέξει αν θα δείξει κίτρινη ή κόκκινη κάρτα. Ο συγκεκριμένος διαιτητής, ωστόσο, ήταν... ανέκδοτο. Σε ένα ματς που εξελίχθηκε σε μάχη σώμα με σώμα, έπεσε κλωτσοπατινάδα εκατέρωθεν, έβγαλε μια κίτρινη στον Μπρούνο Γκάμα για θέατρο, ίσως και υπερβολική, αλλά σε όλο το άλλο ματς τιμωρούσε οτιδήποτε… κόκκινο υπήρχε στο γήπεδο. Κάποια στιγμή τα έχασε, σφύριξε λάθος, ζητούσε συγνώμη. Λίγος, πολύ λίγος, για ένα ντέρμπι κορυφής.

ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΔΑΓΚΩΝΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Κλείνει η παρένθεση, δεν είναι αυτή η ουσία του αγώνα, άλλωστε, παρότι διαμόρφωσε το σενάριο. Από τη στιγμή που οι "ερυθρόλευκοι" έμειναν λιγότεροι στο γήπεδο, άρχισαν να δαγκώνουν περισσότερο σαν τους λύκους. Ξέχασαν Ευρώπες, ταξίδια και σαλόνια. Δάγκωναν σίδερα. Κόντρα όχι μόνο στον Άρη, αλλά απέναντι στη δική τους κατάσταση. Στη δική τους κούραση. Από ένα σημείο και μετά έβλεπες κόκκινα πρόσωπα, ιδρωμένα, δόντια σφιγμένα. Για να πάρουν άλλο ένα ματς, να φωνάξουν άλλο ένα "άντε γεια". Απέδειξαν ότι αυτή η ομάδα δεν είναι μόνο του σαλονιού, αλλά όπως επιτάσσει το dna της, είναι διαχρονικά και του λιμανιού. Θες να νικήσεις; Θα περάσεις από πάνω μου για να τα καταφέρεις…

Εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες παίκτες που πάντα "ατσαλώνουν" σε τέτοιες καταστάσεις. Τι να πω για τον Μπουχαλάκη, τον Μασούρα, τον Σωκράτη. Έτρωγαν κλωτσιές, έπεφταν κάτω, πονούσαν και σηκώνονταν ακόμη πιο τρελαμένοι. Οι δύο πρώτοι συνδυάστηκαν υπέροχα στο γκολ, απόρροια της προσπάθειας που ξεκίνησε από Μπρούμα, Ελ Αραμπί. Σαν σε ταινία, βρέθηκαν κινηματογραφικά οι τέσσερίς τους. Δεν είναι, όμως, μόνο το γκολ. Ο "Μπούχα" πάλεψε με όποιον αντίπαλο βρέθηκε στο δρόμο του, δεν κώλωσε πουθενά. Ο Μασούρας κόντεψε να λιποθυμήσει από το τρέξιμο, αλλά μέχρι να τον αντικαταστήσει ο Μαρτίνς, δεν υπήρξε ούτε στιγμή χαλάρωσης, πέρα από το γκολάκι - τρίποντο. Ο Σωκράτης "κατάπιε" τους πάντες στο διάβα του. Κι εκεί που λες ότι κουράστηκε, κάνει και μια 40άρα κατεβασιά, για να πάρει φάουλ, να δώσει ανάσες στους υπόλοιπους, έστω για μερικά δευτερόλεπτα. Χωρίς διάθεση υποτίμησης των αντιπάλων, πιστεύω ότι ο Παπασταθόπουλος δεν πρέπει να… βλέπει κανέναν στα ματς των εγχώριων διοργανώσεων.

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ ΑΡΑΜΠΙ

Ο Ζοζέ Σα, πήρε φόρα από το Λονδίνο, άκουσε τις ντόπες των οπαδών και βάλθηκε να σβήσει την κακή παρένθεση του προηγούμενου διαστήματος. Η Εθνική, άλλωστε, τον περιμένει ξανά και δικαίως όταν έχει τέτοια απόδοση και παράλληλα βγάζει τέτοια ψυχή στο γήπεδο. Μήπως όμως δεν έβγαλε ο "μαέστρος" Εμβιλά; Το "μηχανάκι" Ρέαμπτσιουκ; Ο Χολέμπας που ως στόπερ δεν έχασε μια μονομαχία, ενώ λίγο έλειψε να απειλήσει κιόλας λίγο πριν από το φινάλε; Όσο για τον Αραμπί, τα λέγαμε και τις προάλλες. Ο τύπος δεν υπάρχει.

Χθες για πάνω από 45 λεπτά έπαιζε αριστερά για να καλύπτει τον Όλεγκ, έμπαινε σε μονομαχίες, κρατούσε μπάλα, την οδηγούσε. Έκανε όλη τη βρώμικη δουλειά κι όταν βγήκε μέσα σε χειροκροτήματα, έδειξε με το δεξί χέρι το σήμα του Ολυμπιακού. Αυτή η κίνηση τα είπε όλα για όποιον ξέρει να κάνει τη μετάφραση…

Και κάτι ακόμη. Χθες ο Ολυμπιακός πάτησε ξανά στο πλάνο του Λονδίνου. Το 5-4-1, έγινε 3-4-3. Πάλι με τρεις στόπερ. Πάλι με δύο κόφτες, έναν μπακ – χαφ σε κάθε πτέρυγα και δύο μεσοεπιθετικούς. Πόσα πρόσωπα, άραγε, έχει αλλάξει αυτή η ομάδα με έναν προπονητή που ψάχνεται διαρκώς; Ξεκίνησε, όταν ανέλαβε την ομάδα, με το 4-2-3-1. Στη συνέχεια είδαμε 4-4-2, είδαμε 4-3-3. Αυτό που δεν είχαμε δει, ήταν τριάδα στην άμυνα, πλέον βλέπουμε και αυτή…

Για να αλλάζει διαρκώς η συνταγή, αλλά να μη χάνει τη νοστιμιά της, είναι πλέον βέβαιο πως και ο σεφ Μαρτίνς είναι εξαιρετικός και τα υλικά πρώτης ποιότητας και η χημεία μοναδική. Τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Photo Credits: Eurokinissi