Γιατί έμειναν έξω Καρσελά και Ζιλέ
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για τα "μηνύματα" που πέρασε σε όλη την ομάδα ο Τάκης Λεμονής με τους τρεις παίκτες που άφησε εκτός αποστολής για τον αγώνα με τη Γιούβε και τα δύο στοιχήματα που καλείται να κερδίσει από εδώ και πέρα..
Η πρώτη είδηση που έβγαλε η παρθενική παρουσία του Τάκη Λεμονή στην τρίτη του επιστροφή στον πάγκο του Ολυμπιακού δεν προήλθε από την αρχική ενδεκάδα. Η μόνη έκπληξη, άλλωστε, σε σχέση με τις προβλέψεις ήταν η τοποθέτηση του Νικολάου σε ρόλο αριστερού στόπερ και του Ρομαό στα χαφ.
Με λίγα λόγια τους τοποθέτησε και τους δύο στη θέση τους. Από τη μία ρίσκαρε με τον 19χρονο αμυντικό, ο οποίος τον δικαίωσε σε μεγάλο βαθμό απέναντι σε κοτζάμ Μάντζουκιτς, ενώ ο «σκύλος» Αλεξί ως μέσος, μερικά μέτρα δεξιά από την "κολόνα" Ζντίελαρ, με τον Οφόε σε αντίστοιχο ρόλο αριστερά, απορρόφησε μεγάλη από την πίεση που θα έπεφτε στην αμυντική τετράδα.
Μεγαλύτερη, ωστόσο, σημασία θεωρώ πως έχουν οι επιλογές του για τη 18άδα. Συγκεκριμένα η τριάδα που αποφάσισε να αποκλείσει και από τον πάγκο. Άφησε εκτός αγώνα τους Καρσελά, Ζιλέ και Τζούρτζεβιτς. Ήταν το πρώτο μικρό βήμα για να νιώθει όλη η ομάδα ότι οι επιλογές γίνονται με δικαιοσύνη και εξηγούμαι:
Ο Ζιλέ ήταν "σκασμένος" εδώ και μέρες. Φαινόταν στις προπονήσεις του τελευταίου διαστήματος, το έβλεπαν όλοι όσοι δούλευαν γύρω του. Ο Χάσι, ωστόσο, για τον οποίο κι εγώ "παραμυθιάστηκα" και δεν το κρύβω (mea culpa) από την εικόνα της ομάδας στα προκριματικά και δη στα εκτός έδρας, θα τον είχε μέσα και χθες. Κι ας είχε παραδώσει πνεύμα μετά από μια ώρα παιχνιδιού την Κυριακή στην Καλογρέζα... Χωρίς αυτό, φυσικά, να σημαίνει ότι ο Βέλγος δεν είναι καλός παίκτης και δεν θα ξαναπαίξει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο...
Όσο για τον Καρσελά, κάποιος έπρεπε να του τραβήξει το αυτί. Ο Μαροκινός που ξέρει καντάρια μπάλα και την κολλάει στο αριστερό πόδι, δίνει την εντύπωση πως ήρθε στον Πειραιά για να κάνει πλάκα ή το... κομμάτι του. Παίζει λες και βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού του. Ακόμη και στην αλάνα πιο σοβαρός θα ήταν επειδή και να μην το ήθελε, θα του έβαζαν χέρι οι συμπαίκτες του. Όσο μπάλα κι αν ξέρεις, όσο ταλέντο κι αν διαθέτεις, όταν δεν παίζεις με στοιχειώδη σοβαρότητα, κάποιος πρέπει να σε επαναφέρει κι αυτό το έκανε με μαγκιά ο Λεμονής. Να παίξει -χίλιες φορές- ο Πάρντο που μπορεί να μην είναι τόσο προικισμένος, αλλά ό,τι έχει να αφήσει στο χορτάρι θα το αφήσει.
Στον Τζούρτζεβιτς δεν χρειάζεται να σταθώ ιδιαίτερα. Ο Εμενίκε είναι πιο έμπειρος, πιο γρήγορος, πιο αποτελεσματικός στο γκολ, οπότε θεωρώ εύκολη τη συγκεκριμένη επιλογή. Ο Νιγηριανός δεν έβγαλε μάτια όπως δεν έβγαλε και στο ΟΑΚΑ, αλλά και τις μάχες τις έδωσε και στο χώρο βγήκε με ταχύτητα και λίγο έλειψε να σκοράρει κιόλας, αλλά έκανε λάθος επιλογή προτιμώντας να πασάρει αντί να πλασάρει στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου.
ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ
Για να πάμε παρακάτω, στο 90άλεπτο είδα περίπου ό,τι περίμενα να δω. Έναν Ολυμπιακό σφιχτό, οργανωμένο, πειθαρχημένο, χωρίς ρίσκο με στόχο το "μηδέν" στην άμυνα κάτι που κράτησε μέχρι το 70’, χάρη και στην εμπειρία του Σίλβιο Προτό. Στα 34ά του έχει φάει πολλά περισσότερα ψωμιά από τον 23χρονο Καπίνο, οπότε είναι λογικό να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια κάτω από τα δοκάρια και να την μεταφέρει στους συμπαίκτες του...
Τα μεγάλα προβλήματα που θα κληθεί να λύσει από εδώ και πέρα ο Τάκης Λεμονής είναι δύο: Το πρώτο να γεμίσει το ντεπόζιτο της ομάδας του για 90 λεπτά κι όχι για 60 ή 70 που βλέπουμε ως τώρα. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Χάσι ήθελε την ομάδα «φρέσκια» στα προκριματικά και δεν τη "φόρτωσε" στην προετοιμασία. Η πρόκριση στους ομίλους ήρθε, αλλά πλέον πρέπει να γίνει και η υπόλοιπη δουλειά. Άρα ο Λεμονής και οι συνεργάτες του πρέπει να βελτιώσουν την ομάδα στον τομέα της φυσικής κατάστασης, εκμεταλλευόμενοι ακόμη και την παραμικρή διακοπή της σεζόν. Μια τέτοια έχουμε μπροστά μας την ερχόμενη εβδομάδα μετά από τα ματς του Σαββατοκύριακου.
Το δεύτερο κι ακόμη πιο σημαντικό είναι να δώσει στην ομάδα επιθετική ταυτότητα. Το να παίζεις πίσω συντονισμένα και να παίζεις στην κόντρα είναι σημαντικό σε μια ομάδα άναρχη και εμπροσθοβαρή , όπως συνέβαινε επί Χάσι, είναι αντικειμενικά πιο εύκολο από το να χτίσεις ένα σύνολο που θα παράγει επιθετικό παιχνίδι με πλάνο κι όχι μόνο βάσει ταλέντου.
Εκεί για μένα είναι το μεγάλο στοίχημα για τον 57χρονο τεχνικό, ο οποίος πέρυσι δεν είχε το χρόνο και τις επιλογές για να δουλέψει όπως θέλει και στα δύο σκέλη του παιχνιδιού. Τώρα έχει και τον χρόνο και τις –πολλές- επιλογές, αλλά και την πίεση, καθώς όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν με τις υποχρεώσεις να «τρέχουν» κι ένα +5 να καλυφθεί στην κούρσα του πρωταθλήματος...