Καληνύχτα και καλή τύχη…
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για την εικόνα του Ολυμπιακού στο ματς με το ΑΠΟΕΛ και για τον Μπέντο ο οποίος θα ζήσει και θα πεθάνει με τις ιδέες του.
Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Το κλίμα που έβγαινε, ωστόσο, από ανθρώπους του Ολυμπιακού μετά το τέλος του αγώνα με τον ΑΠΟΕΛ, είναι ότι μέχρι το ντέρμπι με την ΑΕΚ δεν θα υπάρξει αλλαγή στην τεχνική ηγεσία.
Είναι δεδομένο ότι ο Πορτογάλος δεν περνάει ήσυχες μέρες και ώρες πλέον, αλλά στον Πειραιά έχουν δει πολλά τα μάτια μας. Πιο κορυφαίο παράδειγμα από αυτό του Μίτσελ που πριν από το εκτός έδρας 0-3 με την Άντερλεχτ ήταν «τελειωμένος» (σ.σ. είχε έρθει στην Ελλάδα και είχε προφορικά συμφωνήσει ο Ολλανδός Μααρβάικ), αλλά σώθηκε τελευταία στιγμή κι έμεινε άλλον ένα χρόνο, δεν υπάρχει…
Για να τα λέμε όλα, σύμφωνα με όσα έδειξε χθες ο Ολυμπιακός μπορεί να πάει την Κυριακή στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, να έχει αυτή τη φορά την τύχη με το μέρος του και να κερδίσει άνετα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, δεν είναι αυτό το ζητούμενο…
Το ζητούμενο δεν είναι αν θα πάρει ένα ντέρμπι η ομάδα, ή αν θα στοιχίσει στο τέλος της ημέρας η χθεσινή αναπάντεχη και σύμφωνα με την εικόνα του ματς, άδικη, ήττα από τον ΑΠΟΕΛ. Εκείνο που πιστεύω ότι χρίζει ανάλυσης είναι αν ο Ολυμπιακός ως οργανισμός και ο κόσμος του θα αντέξει να περιμένει το πότε θα βγουν στο γήπεδο όσα έχει στο μυαλό του ο Πάουλο Μπέντο, o οποίος παρεμπιπτόντως και για να μην ξεχνιόμαστε έχασε ήδη το ένα "κανονάκι" από τα δύο που λέγαμε τις προηγούμενες μέρες...
Έχει άποψη για το ποδόσφαιρο ο Πορτογάλος. Αυτό στο δικό μου μυαλό είναι σίγουρο. Απλά η άποψή του για το ποδόσφαιρο διαφέρει πολύ απ’ όλα όσα προσδοκούσε η ΠΑΕ όταν συμφωνούσε μαζί του. Το φετινό καλοκαίρι ήταν το χειρότερο των τελευταίων χρόνων. Το κακό ξεκίνησε με την ξαφνική αποχώρηση του Μάρκο Σίλβα, για να μην ξαναλέμε τα ίδια. Η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη με τον Βίκτορ και τώρα βρισκόμαστε απέναντι σε έναν προπονητή που προσπαθεί να αλλάξει πολλά σε μια «ταλαιπωρημένη» ομάδα που θα της ήταν απαραίτητα τα βασικά.
Επειδή δεν έχω διάθεση να αδικήσω κανέναν, ούτε κατέχω δίπλωμα προπονητικής, όλα όσα έγιναν χθες δεν ήταν μόνο απόρροια τύχης, αλλά κυρίως απόρροια επιλογής. Ο Μπέντο επιχείρησε να παίξει έτσι ο Ολυμπιακός. Οι δεκάδες γιόμες που είδαμε, δεν ήταν κάτι που απλά συνέβη στη ροή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, αλλά η προσέγγιση του προπονητή του…
Ποια ήταν αυτή η προσέγγιση; Ο κόουτς του ΑΠΟΕΛ γνωρίζοντας ότι από τα πόδια του Μιλιβόγεβιτς ξεκινά το χτίσιμο των επιθέσεων, είχε ανεβάσει ψηλά τους δύο πρωθημένους του, τον σκόρερ Σωτηρίου και τον Βινίσιους. Κάθε φορά, λοιπόν, που η μπάλα είχε στόχο τον Σέρβο μέσο έκλειναν και οι δύο πάνω του, ή για να μην την πάρει, ή για να την επιστρέψει πίσω…
Κάθε φορά, λοιπόν, που ο Ντα Κόστα ή ο Μποτία δεν ήξεραν τα να την κάνουν, γέμιζαν μπροστά. Την ίδια στιγμή πάνω από τη σέντρα υπήρχαν έξι (!) παίκτες του Ολυμπιακού. Όχι μόνο ο Ιντέγε με τον Φορτούνη, αλλά και οι δύο εξτρέμ και οι δύο μπακ. Με το πού ακουμπούσε κάπου τη μπάλα ο Λεάλι, αυτομάτως το μισό γήπεδο άδειαζε. Έμεναν μπροστά του οι δύο στόπερ, ο εγκλωβισμένος «Μίλι» και κάπου εκεί κοντά ο Καμπιάσο, ο οποίος, όμως, και δεν μπορούσε να κάνει υποδοχή της μπάλας για να την μοιράσει, ούτε έχει τις δυνάμεις να τρέχει όπως παλιά για να την κουβαλήσει.
Η πιο ασφαλής επιλογή με αυτά τα δεδομένα ήταν να φορτώνει ο Ντα Κόστα από πίσω (σ.σ. παρεμπιπτόντως ήταν από τους καλύτερους για να τα λέμε όλα) με 30άρες και 40άρες πάσες κι όποιον πετύχει. Ο Ολυμπιακός ευτύχησε με αυτό τον ανορθόδοξο για τους περισσότερους, αλλά ορθόδοξο για τον Μπέντο τρόπο να περάσει κάποιες πάσες ανάμεσα στις δύο γραμμές της αντίπαλης άμυνας.
Από ‘κει και πέρα, λόγω της ατομικής ικανότητας του Φορτούνη, του Μάριν, αλλά και του «λυσσασμένου» Ιντέγε, βγήκαν κάποιες φάσεις, προέκυψαν τρία δοκάρια κι άλλες τόσες σημαντικές ευκαιρίες κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Μεταξύ μας, δεν συμφωνώ με την προσέγγιση του κόουτς ότι ο Φορτούνης ήταν ο καλύτερος μέχρι που βγήκε λόγω ενοχλήσεων. Στα δικά μου μάτια, κορυφαίος του Ολυμπιακού χθες ήταν μακράν ο Ιντέγε κι ας μη σκόραρε…
Καλός ήταν ο «Φορτού» κι όταν βρισκόταν με τον επίσης ποιοτικό Μάριν, ακόμη καλύτερος, αλλά έχει χάσει δύο γκολ που δεν χάνονται επειδή πήγε να πλασάρει κι όχι να σουτάρει! Ιδιαίτερα στη φάση με το γύρισμα του Ιντέγε που είχε το τέρμα… πιάτο, έπρεπε να βάλει γκολ και τον Βάτερμαν κι όχι να σημαδέψει με πλασεδάκι τον γονατισμένο Καρλάο…
Για να επιστρέψω στον Μπέντο, δεν ξέρω αν με όλα αυτά που έχει στο κεφάλι του και θέλει να εφαρμόσει είναι τρελός ή παλικάρι. Βλέπω ότι επιμένει σε συγκεκριμένα πράγματα κι αυτό αν μη τι άλλο δείχνει ότι έχει προσωπικότητα και εγωισμό. Θέλει να περάσει αυτά που πιστεύει στην ομάδα και επιμένει, παρά τις γκρίνιες, τις μουρμούρες και τις θεωρίες, όλων εμάς, των προπονητών της εξέδρας…
Εκείνο που, επίσης, πιστεύω είναι ότι όλα όσα δουλεύει ο Πορτογάλος, έστω κι αν ο συγκεκριμένος τρόπος παιχνιδιού γέρνει προς την επίθεση, άρα δεν υπάρχει ισορροπία, κάποια στιγμή θα εφαρμοστεί καλύτερα και πιο αποδοτικά. Δεν ξεχνώ, άλλωστε, πως όταν είχε πρωτοέρθει ο Βαλβέρδε και προσπαθούσε να πείσει τους παίκτες του ότι η πίεση πρέπει να ξεκινά από την πρώτη πάσα του αντιπάλου με τους αμυντικούς να ανεβαίνουν στη σέντρα, ώστε να είναι κοντινές οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, οι παίκτες έλεγαν ότι τα έχει… χαμένα. Όταν, όμως, αφομοίωσαν όσα επέμενε είδαμε ίσως τον καλύτερο Ολυμπιακό των τελευταίων χρόνων…
Δεν μπορώ, πάντως, να ξέρω αν ο Ολυμπιακός μπορεί να αντέξει τις «καινοτομίες» του Μπέντο. Το να είναι η ομάδα επιθετική είναι στο dna της. Το να είναι, όμως, τόσο άναρχη, τόσο «ανοιχτή» και τόσο «εκτεθειμένη» στα μετόπισθεν, δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη προσέγγιση στην παρούσα φάση…
Αυτό το «πάνω-κάτω» η μπάλα, με διαρκή ανεβοκατεβάσματα στις πτέρυγες, το «όλοι μπροστά, όλοι πίσω» είναι δίκοπο μαχαίρι. Αν σου βγει, μπορείς να σμπαραλιάσεις κάθε αντίπαλο, να τον ξεφτιλίσεις. Αν δεν βγει κι έχεις απέναντί σου καλά οργανωμένες ομάδες που παίζουν κλειστά και στην κόντρα, μπορείς εύκολα και να χάσεις όπως έγινε με τη Λάρισα και τον ΑΠΟΕΛ. Και δε νομίζω ότι η ΑΕΚ του Κετσπάγια βλέποντας όλα αυτά θα παίξει κάτι πολύ διαφορετικό το βράδυ της Κυριακής…
Με άλλα λόγια, η θεωρία του Μπέντο είναι εύκολο να μετατρέψει ένα παιχνίδι σε ροντέο και σε τέτοιες περιπτώσεις η ισχυρή ομάδα, χάνει συνήθως το πλεονέκτημα. Για να μην πάμε πιο μακριά τη βαλίτσα, οι 21 τελικές που έφτιαξε χθες ο Ολυμπιακός κάτι λένε κι αυτό το κάτι δεν είναι καλό αφού δεν έχει μπει κανένα γκολ (σ.σ. τα δοκάρια δεν μετράνε απ’ όσο ξέρω…).
Είναι, επίσης, αδιανόητο φέτος οι «ερυθρόλευκοι» να έχουν πετύχει 6 γκολ με τη Βέροια, 2 με τον Ηρακλή, κανένα σε δύο ματς με τη Χάποελ, ένα εκτός με την Αρούκα, δύο εντός (στην παράταση) κι άλλο ένα εκτός με τη Γιουνγκ Μπόις.
Στην οικονομία του ομίλου η χθεσινή ήττα μπορεί να μη λέει και τίποτα αν έρθει η νίκη στο επόμενο εντός με την Αστάνα, αλλά όλο το σκηνικό μάλλον δεν αντέχεται. Πέντε βασικά πράγματα ήθελε ο Ολυμπιακός για να ρολάρει, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να βρει την περσινή του χημεία, αλλά ο κόουτς έχει άλλα στο μυαλό του. Για πόσο ακόμη η πορεία θα δείξει…
Σχετικά με το γκολ που δέχθηκε ο Ολυμπιακός, πάντως, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω με όσους το «χρεώνουν» στον Λεάλι. Ναι, φταίει. Ναι, η χθεσινή του εμφάνιση δεν έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη στην Ελβετία. Για να φτάσει, όμως, η μπάλα στο κεφάλι του Σωτηρίου (σ.σ. πολύ μοντέρνο φορ), δεν έφταιξε μόνο η καθυστερημένη αντίδραση του Ιταλού. Δηλαδή ο Σεμπά με τον Ντε λα Μπέγια που μπερδεύτηκαν κι άφησαν τον Μιλάνοφ με ένα… στρέμμα γήπεδο να πάρει τη μπάλα και να σεντράρει με όλη του την άνεση σαν σε προπόνηση δεν φταίνε; Ειδικά ο Βραζιλιάνος που ο δεξιός μπακ του ΑΠΟΕΛ είναι «δικός» του…
Για να το κλείσουμε, ο Μπέντο θα ζήσει και θα πεθάνει με τις ιδέες του. Αυτό θεωρεί σωστό αυτό θα κάνει. Όλος ο κόσμος θα του «λέει» 4-2-3-1, βάσει λογικής, εκείνος θα παίζει 4-4-2 επειδή θεωρεί ότι ταιριάζει καλύτερα κι όποιος αντέξει. Μέχρι να καταλήξουμε, όμως, καληνύχτα και καλή τύχη…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
