Καρίμ the Dream...
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για το ντεμπούτο του Ανσαριφάρντ που χρειάστηκε 80 λεπτά για να σκοράρει, την ώρα που ο Καρντόσο παρά τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν δεν μπόρεσε να νικήσει τον ιπτάμενο Διούδη, ενώ σχολιάζει και το δίδυμο Ρέτσου - Νικολάου στο κέντρο της άμυνας.
Στο ποδόσφαιρο χρειάζεται και τύχη. Αυτή που δεν είχε ο Όσκαρ Καρντόσο σε μία από τις κορυφαίες του εμφανίσεις με τη φανέλα του Ολυμπιακού, την είχε ο Καρίμ Ανσαριφάρντ και συνδύασε με γκολ το ντεμπούτο του.
Δεν έβγαλε μάτια στην πρεμιέρα του με τα ερυθρόλευκα ο Ιρανός. Ανταποκρίθηκε στο ρόλο του, πήρε πρωτοβουλίες, τον αισθάνθηκε η άμυνα, μέχρι εκεί. Την κρίσιμη στιγμή, ωστόσο, βρέθηκε εκεί που έπρεπε για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να γλιτώσει την ομάδα του από μια επώδυνη ήττα.
Από την άλλη πλευρά, ο Παραγουανός των 200+ γκολ στην τεράστια καριέρα του, όσο κι αν πάλεψε, ό,τι κι αν έκανε, η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι. Είναι σαφές ότι πέρα από τα χρόνια που βαραίνουν πλέον την πλάτη ο 33χρονος στράικερ δεν έχει και τη ρέντα που χρειάζεται για να κολλήσει με τη νέα του ομάδα και να θυμηθεί μέρες δόξας.
Το ήθελε πολύ το γκολ ο Όσκαρ. Το κυνήγησε. Εκτέλεσε όλα τα στημένα, αλλά ο Διούδης ήταν πάντα εκεί. Σε μία από τις κορυφαίες εμφανίσεις της καριέρας του ο 23χρονος κίπερ βάλθηκε να πείσει τους ανθρώπους του Ολυμπιακού ότι δικαίως είχαν ασχοληθεί παλιότερα με την περίπτωσή του.
Όσο για τον Ανσαριφάρντ, έδειξε ότι και τη βαριά φανέλα του Ολυμπιακού μπορεί να φορέσει, αλλά και να παίξει σύμφωνα με τις απαιτήσεις της νέας του ομάδας. Και μόνο το γεγονός ότι μετά από το γκολ που σημειώθηκε στο 80', σε ένα χρονικό σημείο που το άγχος είχε γίνει έντονο και δεν μπήκε καν στον κόπο να πανηγυρίσει, κάτι λέει για το ειδικό του βάρος. Οι περισσότεροι στη θέση του θα έκαναν σαν... τρελοί από τη χαρά τους. Εκείνος όχι. Πήρε τη μπάλα την έστησε στη σέντρα και πάμε για το επόμενο...
Το μεγαλύτερο κέρδος για τον Ολυμπιακό απέναντι στην μαχητική και καλοστημένη ομάδα του Νίκου Αναστόπουλου που έφερε στα μέτρα της το παιχνίδι, ήταν σίγουρα ο Δημήτρης Νικολάου. Στα 18 του μπήκε να παίξει πλάι στον "διόσκουρο" Ρέτσο, σε μια καυτή έδρα, απέναντι σε μια δυνατή ομάδα και τα πήγε μια χαρά.
Ψύχραιμος, σοβαρός, μαχητικός, με καλή τεχνική και ζυγισμένο αριστερό πόδι, έδειξε ότι έχει πολύ μέλλον. Δικαίωσε τον Μπέντο που το είδε πρώτος απ' όλους και του έδωσε την ευκαιρία για να κολυμπήσει στα βαθιά. Δεν μάσησε ο πιτσιρικάς. Ακόμη και στις προωθήσεις του στα "στημένα" όταν οι αντίπαλοι επιχειρούσαν να τον αγκαλιάσουν, δεν έκανε πίσω. Τσαμπουκάς.
Με τον Ρέτσο συνεργάστηκαν πολύ καλά. Γνωρίζονται, άλλωστε, εδώ και χρόνια στις εγκαταστάσεις του Ρέντη. Παίζουν δίπλα-δίπλα εδώ και μια 10ετία περίπου. Είναι καλοί φίλοι κι έξω από το γήπεδο. Δεν γίνεται αυτά τα δύο παιδιά να μην συνεργαστούν σωστά και τώρα που η μπάλα καίει. Θέμα χρόνου είναι, εμπειρίας, εμπιστοσύνης και φυσικά δουλειάς.
Ο Αλί Σισοκό έδειξε ότι είναι παίκτης υψηλού επιπέδου. Φάνηκε από τις πρώτες του επαφές με τη μπάλα, από τις κατεβασιές του από το πως διαχειρίστηκε τις δυνάμεις του. Ακόμη και από τις σέντρες που επιχείρησε. Έδειξε, όμως, κι ότι θέλει ακόμη χρόνο. Του λείπει ο ρυθμός. Είχε παίξει τελευταία φορά στις 18 του Οκτώβρη. Πέρασαν από τότε τρεις μήνες γεμάτοι...
Για το 4-4-2 του Μπέντο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ούτε ο αγώνας σηκώνει σοβαρή κριτική. Ο Πορτογάλος έβαλε αυτούς που ήθελε να βάλει και να δώσει ανάσες σε όσους έπρεπε. Κάπως έτσι παρέταξε την ομάδα και επέλεξε για πρώτη φορά σύστημα με δύο επιθετικούς. Ήθελε να χωρέσει Καρντόσο, Καρίμ για να κρατήσει και τις ισορροπίες. Δεν έκανε το ίδιο με τον Τσόρι, τον οποίο έχει μάλλον "τελειώσει" στο μυαλό του...
Ένα "μπράβο" το αξίζει και η ομάδα του Άρη που όσο μπορούσε το πάλεψε το παιχνίδι βάσει σχεδίου, αλλά και στον Νίκο Αναστόπουλο που βρήκε τον τρόπο να γίνει για μία ακόμη φορά ανταγωνιστικός σε έναν μεγάλο αντίπαλο. Μπορεί ο Διούδης να στέρησε τη νίκη από τον Ολυμπιακό, αλλά και οι συμπαίκτες του ό,τι είχαν το έδωσαν για τη φανέλα και τον κόσμο τους.
Photo credits: EUROKINISSI