Μίλαν-Ολυμπιακός 3-1. Μάλιστα! Όσοι επιχείρησαν πριν από τη σέντρα της αναμέτρησης στο San Siro να προσεγγίσουν ρεαλιστικά το πιθανό αποτέλεσμα, αυτό το σκορ δεν θα ήταν εκτός -θεωρητικής έστω- πραγματικότητας.

Η ομάδα του Τζενάρο Γκατούζο ήταν φαβορί από το πρώτο σφύριγμα. Απ' όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κανείς. Απέναντι σε έναν νεόδμητο Ολυμπιακό με ολοκαίνουργια ενδεκάδα, το αφύσικο δεν είναι αυτό που έγινε στα τελευταία 20 λεπτά, αλλά αυτό που συνέβη στα πρώτα 70! Ένα σχήμα που δεν έχει παίξει μαζί ούτε σε φιλικό, όχι απλά μπήκε στο γήπεδο για να κοντράρει τους "ροσονέρι", αλλά το κατάφερε για ενάμιση ημίχρονο. Κι εκεί οφείλεται κυρίως, η πικρή γεύση που προκάλεσαν τρία μαζεμένα γκολ μέσα σε διάστημα 10 λεπτών. Απόρροια και πολλών ατομικών λαθών, αλλά αυτό θα το κουβεντιάσουμε παραπέρα. Μια ομάδα με καλούς παίκτες, αλλά μηδενική... χημεία κι ομοιογένεια, "έβγαλε τα συκώτια" των Ιταλών που χρειάστηκε να επιστρατεύσουν ότι όπλο είχαν στον πάγκο (Τσαλχάνογλου, Κουτρόνε) για να φτάσουν στην ανατροπή.

Θα ήταν μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα, ο Ολυμπιακός με αυτή τη σύνθεση, τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές και τον αγωνιστικό ρυθμό που μπορούν να υπηρετήσουν, να φτάσει αλώβητος ως το τέλος της διαδρομής. Εξάντλησαν, ωστόσο, τις πιο πολλές πιθανότητες για να το καταφέρουν. Στη ροή του παιχνιδιού, έμεινα με την εντύπωση - όπως και ο Παντελής Διαμαντόπουλος- πως με ένα "φρέσκο" χαφ, τον Καμαρά συγκεκριμένα, η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς θα μπορούσε να κρατήσει πιο χαμηλά το ρυθμό στο τελευταίο κομμάτι τού παιχνιδιού. Να βάλει χαλινάρι στο γρήγορο τέμπο. Δεν είμαι, όμως, καθόλου σίγουρος πως κι αυτή η αλλαγή να γινόταν, θα άλλαζαν πολλά στην εξέλιξη του αγώνα, όταν οι γηπεδούχοι πάτησαν για τα καλά το γκάζι.

ΑΛΛΟ ΜΙΛΑΝ, ΑΛΛΟ ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ

Ήταν δεδομένο ότι ποδοσφαιριστές που έχουν πάρει ως τώρα μόλις ένα επίσημο παιχνίδι στα πόδια τους κι αυτό κόντρα στον Λεβαδειακό για το Κύπελλο, όπως οι Σισέ, Κούτρης, Ναουέλ, Γκιγιέρμε, ακόμη κι ο Τουρέ δεν θα μπορούσαν να αντέξουν κόντρα σε αντιπάλους με πολύ περισσότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ, πέρα από την ατομική ποιότητα και συγκέντρωση του καθενός. Για να το πιάσουμε από την αρχή, ο Ολυμπιακός μια χαρά στάθηκε από το ξεκίνημα, έστω και με δόση ρέντας. Δέχθηκε πίεση και από τύχη δεν βρέθηκε πίσω στο σκορ από τα πρώτα λεπτά, αλλά σε γενικές γραμμές οι παίκτες του δεν πνίγηκαν, δεν κλείστηκαν, δεν πολιορκήθηκαν...

Όσο περνούσε η ώρα πατούσαν καλύτερα, πήραν όσα μέτρα τους έδωσαν οι παίκτες της Μίλαν, βρήκαν το -πολύ ωραίο- γκολ στην πρώτη τους επίσκεψη στα καρέ του Ρέινα. Το λες και ιδανικό ξεκίνημα. Όση τύχη δεν είχαν την Κυριακή κόντρα στον ΠΑΟΚ, την είχαν σε μία και μόνο φάση που έβαλαν τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Μπάλα είναι και γυρίζει. Για ένα ημίχρονο ο Ολυμπιακός πάλεψε το ματς, "τόσο όσο". Κράτησε τους Ιταλούς σχετικά απενεργοποιημένους, με κοντινές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, διπλομαρκαρίσματα στις πτέρυγες, κυρίως αριστερά με τον Ναουέλ να συμπληρώνει τον Κούτρη, συμπαθητική κυκλοφορία. Παράλληλα, οι "ερυθρόλευκοι" είχαν και θράσος στην επίθεση, μιας κι όποτε τους δόθηκε η δυνατότητα, ενόχλησαν για τα καλά την αντίπαλη άμυνα.

Δεν θεωρώ τυχαίο ότι τα λάθη άρχισαν όταν εμφανίστηκαν σημάδια κόπωσης. Στη φάση της ισοφάρισης, η δεξιά πλευρά του Ολυμπιακού δεν έχει σωστή ανασταλτική λειτουργία, ο Φετφατζίδης χάνει το overlap του Ροντρίγκες, ο Τοροσίδης ίσως και λόγω ενοχλήσεων έχασε τη θέση του και ο Σισέ την κεφαλιά του Κουτρόνε. Μπορεί ο Σενεγαλέζος στόπερ να ήταν "μέσα" και στα τρία γκολ της Μίλαν, αλλά δεν ήταν ο μόνος... ένοχος. Γενικά, έλειψε από τον Ολυμπιακό το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Δεν υπήρχε κανένας -σοβαρός- λόγος, ακόμη και μετά το 1-1 να κρατήσει ψηλά τις γραμμές του και να συμμετέχει στη... ρώσικη ρουλέτα που βόλεψε τελικά τη Μίλαν. Όταν ένα παιχνίδι γίνεται ροντέο, συνήθως έχει πλεονέκτημα εκείνος που το επιδιώκει. Κάπως έτσι έφτασε στο γκολ ο Ολυμπιακός στη Νέα Σμύρνη κόντρα στον Πανιώνιο. Έχοντας ουσιαστικά καταργήσει τον άξονα και με τη μπάλα να πηγαίνει πάνω-κάτω μέχρι να καταλήξει στα δίχτυα από το κεφάλι του Χασάν.

ΔΕΝ ΘΑ ΡΙΣΚΑΡΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ

Οι παίκτες του Πέδρο Μαρτίνς δεν είχαν κανένα λόγο να παίξουν στα ίσια από ένα σημείο και μετά. Όταν οι δυνάμεις λιγοστεύουν και ο αντίπαλος επιτίθεται άναρχα, του αφήνεις τη μπάλα, γυρίζεις μερικά μέτρα πιο πίσω και ψάχνεις την κόντρα. Δυστυχώς, σε αυτό το σκέλος την πάτησε και ο Πορτογάλος κόουτς. Προτίμησε τον Ποντένσε, αντί του Ναουέλ, αλλά ο Ντανιέλ δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι. Με το πού πάτησε το χορτάρι άρχισε να κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο, φθηνά πουλήματα της μπάλας και τρεχάτε ποδαράκια μου. Ο Ιγκουαΐν έχει την κλάση και την ποιότητα να τελειώσει για πλάκα μια φάση, όπως αυτή του 2-1. Τέτοιες ντρίμπλες και τέτοια γκολ έχει βάλει πολλά και κόντρα σε πολύ πιο έμπειρους στόπερ από τον Σισέ. Το θέμα ήταν να μη φτάσει η μπάλα εκεί και τόσο εύκολα... Κάπως έτσι η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Άδικα; Ναι, αν σκεφτούμε τι είχε γίνει σε όλο το προηγούμενο διάστημα. Όχι, αν υπολογίσουμε ότι με όλα της τα αστέρια της Μίλαν επί σκηνής, ήταν δύσκολο να μη βρει στόχο μέχρι το φινάλε...

Προσωπική μου αίσθηση είναι πως αν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει ή έστω δεν είχε χάσει από τον ΠΑΟΚ, ο Μαρτίνς δεν θα ρίσκαρε τόσο πολύ και με τόσες πολλές αλλαγές. Θα έκανε σίγουρα κάποιες, αλλά δεν θα άφηνε στον πάγκο ή την εξέδρα ολόκληρη την καλή του ενδεκάδα. Φαντάζομαι ότι στην οικονομία της σεζόν, προτίμησε να τζογάρει περισσότερο στον αγώνα με τη Μίλαν, απ' ότι το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Εκεί προτιμά να πάει πάση δυνάμει. Στο ΟΑΚΑ. Στον όμιλο του Europa οι "ερυθρόλευκοι" έχουν μπροστά τους άλλα τέσσερα ματς. Δύο με την εκπρόσωπο του Λουξεμβούργου, τη Μπέτις εκτός, τη Μίλαν εντός τελευταία αγωνιστική, πιθανότατα αδιάφορη. Η κούρσα για τον τίτλο του πρωταθλήματος είναι που καίει στην παρούσα φάση.

Ανεξαρτήτως αυτής της οδυνηρής ήττας που ήρθε μέσα σε ένα 10άλεπτο, όταν πολλοί πίστεψαν ότι το ματς πάει να... σβήσει, τα κέρδη για τον Ολυμπιακό είναι αρκετά και οι ζημιές σαφώς λιγότερες. Ο Τουρέ ανταποκρίθηκε μια χαρά για μια ώρα παιχνιδιού, το ίδιο και οι Γκιγιέρμε, Νάτχο που εναλλάχθηκαν μεταξύ "6" και "8", έστω κι αν ο Ισραηλινός άργησε να μπει στο πετσί του ρόλου του. Ο Ναουέλ παρότι άπειρος, έβγαλε ενέργεια, ποιότητα και τσαμπουκά σε άμυνα κι επίθεση. Ο Κούτρης φώναξε ξανά "παρών" όχι μόνο με τη ασίστ. Ο Ζοσέ Σα ήταν σταθερός κάτω από τα δοκάρια κι ό,τι έβγαινε το έβγαλε. Για τους υπόλοιπους, υπάρχουν καλά και κακά, τα επισήμανε στην κριτική και ο Αλέξης Βιρβίλης, αλλά στη σούμα -αν μη τι άλλο- είναι προφανώς ότι αυτή η ομάδα έχει βάθος κι αυτό πρέπει να αξιοποιηθεί όσο γίνεται καλύτερα και το συντομότερο. Το μάθημα... ιταλικών πέρα από σκληρό μπορεί να αποδειχθεί και ιδιαίτερα χρήσιμο, σε Ελλάδα και Ευρώπη, αν το διαβάσουν σωστά όσοι πρέπει και πράξουν τα δέοντα στη συνέχεια...