Πριν ασχοληθούμε με τα χθεσινά και τα... αυριανά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή ιστορία, την οποία θεωρώ ιδιαίτερα διδακτική και χρήσιμη για εξαγωγή συμπερασμάτων. Το προηγούμενο Σάββατο ήμουν εκτός Αθηνών λόγω μιας οικογενειακής υποχρέωσης. Βρέθηκα σε μια πόλη της Πελοποννήσου. Κάποια στιγμή την κοπάνησα από την υπόλοιπη παρέα για να παρακολουθήσω το ματς πρωταθλήματος με τον Αστέρα και κάθισα στην αυλή ενός καφενείου με αρκετό κόσμο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Με την πρώτη σύνδεση του συνδρομητικού καναλιού, ακούω δίπλα μου τα πρώτα... μπινελίκια για τον Χάσι. Προσοχή, πριν καν οι δύο ομάδες πατήσουν το πόδι τους στο χορτάρι. Ο «Αλβανός», «εδώ που τον μαζέψανε», «να σηκωθεί να φύγει», «ο άσχετος». Από οπαδούς του Ολυμπιακού αυτά. True story και συνεχίζω...

Με την ανακοίνωση της ενδεκάδας του Ολυμπιακού άκουσα κι άλλα που με έκαναν τα τραβάω τα -λιγοστά πλέον- μαλλιά μου. «Καλά, το μεσημέρι που άκουσα στο ράδιο την ενδεκάδα, άλλους παίκτες είπε ο δημοσιογράφος. Φαντάσου να δεις. Άλλους ήταν να βάλει κι άλλους έβαλε για να τα μπερδέψει τα παιδιά! Πώς να παίξουμε μετά;», είπε κάποιος για να κουνήσουν το κεφάλι αρκετοί από τους υπόλοιπους.

«ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ...»

Κάπως έτσι κύλησε το 90άλεπτο ως το ημίχρονο, μέχρι που ορισμένοι θερμόαιμοι εύχονταν να βάλει γκολ ο... Αστέρας (σ.σ. όχι, δεν ήμουν στην Τρίπολη) «για να σηκωθεί να φύγει να τελειώνουμε! Να έρθει ο Τάκης (σ.σ. Λεμονής) ή ο Νικόλας ο Αναστόπουλος. Γιατί; Χειρότεροι είναι αυτοί; Δικά μας παιδιά...».

Προσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου μετά από το φινάλε ενός αγώνα που ο Ολυμπιακός ήταν κακός και με το ζόρι ισοφάρισε στις καθυστερήσεις, επιχείρησα να μπω λίγο στα... παπούτσια του Χάσι. Πώς αλήθεια μπορεί να επιβιώσει ένας προπονητής όταν -έτσι απλά- δεν είναι αποδεκτός ακόμη και στον απλό κόσμο; Δεν ήταν γύρω μου, όπως καταλαβαίνετε ούτε προπονητές, ούτε άνθρωποι με ιδιαίτερες ποδοσφαιρικές γνώσεις, αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ο απλός κόσμος με τα όποια κριτήριά του είναι που διαμορφώνει τη γενικότερη αίσθηση...

«Πώς να αντέξει;», σκέφτηκα. Θυμήθηκα ακόμη και την πρόσφατη δήλωσή του στο Βέλγιο για το αν είναι άξιος να κάθεται στον πάγκο αυτής της ομάδας. Και κάπου εκεί δικαιολόγησα αρκετή από την ανασφάλεια που έβγαλε ο Κοσοβάρος τεχνικός στα τελευταία παιχνίδια, επιλέγοντας τους ίδιους και τους ίδιους. Τα «δικά» του παιδιά που εκείνος έφερε και εμπιστεύεται, με κίνδυνο, βέβαια, και να κάψει και να τον... κάψουν, αφού ιδιαίτερα στο ματς του Σαββάτου οι περισσότεροι ήταν άδειοι από δυνάμεις, ενέργεια, ακόμη και καλή ψυχολογία λόγω της ήττας από τη Σπορτινγκ.

Από την άλλη, στο αντίστοιχο χθεσινό ματς Κυπέλλου, μπορεί «μεγάλη» μπάλα να μην είδαμε από τον Ολυμπιακό, αλλά είδα έναν Χάσι αποφασισμένο να τα παίξει όλα για όλα κόντρα στις –σε βάρος- του πιθανότητες και το αρνητικό κλίμα του προηγούμενου διαστήματος. Είδα έναν προπονητή να παίζει «μπάλα» από τον πάγκο.

Να ξεκινά με δέκα αλλαγές και το κλασικό 4-2-3-1. Να συνεχίζει από το ημίχρονο και μετά, λόγω και του τραυματισμού του Ομάρ, με 3-4-3, κάτι που είδαμε για πρώτη φορά από προπονητή του Ολυμπιακού μετά από... αιώνες. Είδα τον Ζντιέλαρ στόπερ, ανάμεσα σε Νικολάου, Σισέ για να αποκτήσει η ομάδα γρήγορη πρώτη πάσα προς τον άξονα. Είδα τον Ταχτσίδη μοναδικό «κόφτη» να βγάζει προσωπικότητα, «τσαμπουκά» και μια 30άρα στον Μπεν που προκάλεσε το πέναλτι. Κούτρη και Ανδρούτσο να παίρνουν από μία πλευρά ο καθένας και να την «τρώνε», είδα έναν πιο κινητικό Φορτούνη κι ένα «πιτ μπουλ» Εμενίκε να «δαγκώνει» και να είναι άπιαστος στο ανοιχτό γήπεδο. Τουλάχιστον είδαμε κι ένα ωραίο τελείωμα με κίνηση στο χώρο και άπιαστο σουτ...

Από τη στιγμή, μάλιστα, που πέρασε δίπλα στον Νιγηριανό ο Μπεν, οι «ερυθρόλευκοι» βρήκαν και περισσότερες λύσεις για να διασπάσουν το «πούλμαν» του Παντελίδη, ο οποίος είδε ότι έτσι μπορεί να πάρει αποτέλεσμα στο Φάληρο και το επανέλαβε ξανά με επιτυχία, έστω στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα.

Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, μου προκάλεσαν θετική εντύπωση δύο πράγματα. Το πρώτο και σημαντικότερο ήταν η στήριξη του κόσμου που όπως και στον αγώνα με τη Σπόρτινγκ έτσι και χθες, δεν σταμάτησε να σπρώχνει την ομάδα, ακόμη κι όταν το παιχνίδι δεν πήγαινε καλά. Το δεύτερο ότι ο Χάσι είναι αποφασισμένος να πουλήσει ακριβά το... τομάρι του που λέει και η παροιμία. Θα το παλέψει για να το γυρίσει μέχρι την ύστατη ώρα.

Ο «ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ» ΜΙΤΣΕΛ

Μην ξεχνάτε ότι τέτοιου είδους καταστάσεις έχουν ξανασυμβεί στον Ολυμπιακό. Ο Μίτσελ πέταξε -πριν από μερικά χρόνια- τελειωμένος με το αεροπλάνο για να παίξει εκτός έδρας με την Άντερλεχτ, γύρισε με το 0-3, έπειτα από ένα ματς ρουλέτα με τη μπίλια να κάθεται στο κόκκινο και τα έφερε όλα τούμπα για πολύ μεγάλο διάστημα. Δεν ξέρω, αλλά δεν το αποκλείω κιόλας, να πετύχει κάτι ανάλογο και ο Χάσι, ο οποίος φρόντισε να μιλήσει και με έναν-έναν τους βασικούς παίκτες του από τη Δευτέρα, ώστε να βάλει κάποια πράγματα στη σειρά...

Μπροστά μας έχουμε το παιχνίδι με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Μια ΑΕΚ που βρίσκεται σε καλό φεγγάρι γενικώς, αλλά –για να μην ξεχνιόμαστε- ο Ολυμπιακός είναι Ολυμπιακός. Εδώ πέρυσι που η ομάδα βρέθηκε σε κακό χάλι από τον Γενάρη και μετά, πήγε στη ρεβάνς Κυπέλλου, νίκησε 0-1 και λίγο έλειψε να προκριθεί κιόλας με την κεφαλιά του Καρντόσο στο δοκάρι.

Το ότι κάποιοι βιάστηκαν να αποδομήσουν ή να απαξιώσουν μια ομάδα πρωταθλήτρια με τέτοιο υλικό που κέρδισε με το σπαθί της μια θέση στους ομίλους του Champions League, επειδή ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο να μετουσιώνει σε γκολ τα υψηλά ποσοστά κατοχής της μπάλας, απέναντι σε κλειστές άμυνες, δεν σημαίνει τίποτα... Όπως δεν λέει πολλά και το ότι ακόμη τρώει πολύ εύκολα γκολ. Όλα αυτά είναι θέμα δουλειάς και χημείας.

Όλη η χρονιά είναι μπροστά και ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει, χρόνια τώρα, ανεξαρτήτως ρόστερ και πάγκου ότι συνήθως αντιδρά στα δύσκολα. Δείχνει χαρακτήρα. Καλό θα είναι, λοιπόν, πριν «διώξουμε» τον «άσχετο» Χάσι, να επικρατήσει ψυχραιμία, ηρεμία και καθαρό μυαλό. Το ντέρμπι του ΟΑΚΑ είναι μπροστά, ακολουθεί η «μάχη» με τη Γιουβέντους... Η σεζόν ουσιαστικά τώρα άρχισε κι έχουμε πολύ ψωμί μπροστά μας.

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο κόουτς κερδίσει ή χάσει την παρτίδα. Δικό του πρόβλημα είναι σε τελική ανάλυση να αποδείξει ότι δεν του έπεσε βαριά η φανέλα. Όπως τα κατάφερε στα προκριματικά, να τα καταφέρει και τώρα. Ξέρω ότι έχει κάνει λάθη, ξέρω, όμως, ότι δεν θα πετάξει λευκή πετσέτα. Ξέρω, επίσης, ότι οι περισσότεροι εξακολουθούν να μην τον γουστάρουν στον πάγκο του Ολυμπιακού, μεταξύ τους και μερίδα των οργανωμένων οπαδών. Επειδή, όμως, η μπάλα είναι... πόρνη πολλά αλλάζουν από μέρα σε μέρα, ιδιαίτερα στον Ολυμπιακό από ώρα σε ώρα, για να δούμε τι θα δούμε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να αποφευχθούν πιθανές κωλοτούμπες από Σεπτέμβρη μήνα. Έχουμε καιρό μέχρι το Μάη...