Ειλικρινά δεν θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό πιο πεισματάρη και πιο περήφανο ποδοσφαιριστή από τον Ανδρέα Μπουχαλάκη. Σεμνός, ταπεινός, αλλά και “σκύλος” στις εντολές των προπονητών, πέτρα και αλύγιστος στην αμφισβήτηση της εξέδρας. Όσο κάποιοι τον αμφισβητούν, τόσο εκείνος πεισμώνει και εμφανίζεται ολοένα και καλύτερος.

Μακράν του δεύτερου ήταν ο κορυφαίος της αναμέτρησης με τον Ατρόμητο. Θα το έλεγε κι ο (MVP των δημοσιογραφικών θεωρείων) Ποντένσε αν δεχόταν τη σχετική ερώτηση. Όχι μόνο επειδή και τα δύο γκολ ήταν δικές του εμπνεύσεις. Αλλά επειδή ήταν αλάνθαστος από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Απόλυτα συγκεντρωμένος, με ανεξάντλητες δυνάμεις, υπόδειγμα από πλευράς τακτικής. Οι 79 (!) -συνολικά- επαφές του με τη μπάλα ήταν βγαλμένες από το μυαλό του κι όχι από το αριστερό του πόδι.

Δεν ήταν πάσες δίπλα ή στα πέντε μέτρα, για όσους δεν είδαν το παιχνίδι. Όλες οι κάθετες πάσες από το 9’ που έβγαλε τετ α τετ τον Τσιμίκα, αλλά εκείνος προτίμησε να σουτάρει αντί να πασάρει δίπλα, μέχρι τα τελευταία λεπτά, ήταν ολόσωστες. Ήξερε ανά πάσα στιγμή πού να βρίσκεται και πού να παίξει. Ακόμη και στο φινάλε που ο Ολυμπιακός έμεινε με δέκα παίκτες, ήξερε πότε να κρατήσει τη μπάλα, να την κουβαλήσει, έστω κι αν ήταν γαντζωμένοι πάνω του δύο και τρεις αντίπαλοι, πότε να δώσει διαγώνιες καλύψεις. Τα πάντα όλα...

"ΠΟΥΛΕΝ" ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΣ

Πιστεύω ότι και ο Πέδρο Μαρτίνς θα πρέπει να χαμογελά βλέποντας τέτοια βελτίωση και τέτοια απόδοση από ένα δικό του πουλέν. Κι άλλοι προπονητές κάτι είδαν στον Ανδρέα και του έδωσαν την ευκαιρία. Κανείς, όμως, δεν τον εμπιστεύτηκε και δεν τον “δούλεψε” τόσο καλά όσο ο Πορτογάλος. Ό,τι έδωσε στον υψηλόσωμο Ηρακλειώτη, του το επιστρέφει και με τόκο. Όλο και καλύτερος, όλο και πιο επιδραστικός στο παιχνίδι της ομάδας.

ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΝΑ... ΓΛΙΤΩΣΕΙ!

Στα δικά μου μάτια, αυτή του η τόσο ολοκληρωμένη εμφάνιση ισοδυναμεί με… μεταγραφή. Εκτιμώ πως όποιος σοβαρός σκάουτερ δει αυτό το ματς, ο “Μπούχα” δεν θα περάσει απαρατήρητος. Άντε για να γλιτώσουμε και από τους προφέσορες της εξέδρας που δεν μπορούν να σκεφτούν το αυτονόητο. Πως δεν γίνεται τρεις στη σειρά προπονητές, με διαφορετικές προσεγγίσεις, να ξεκινούν με τον Ανδρέα ενδεκαδάτο τη σεζόν: Μίτσελ, Μάρκο Σίλβα, Μαρτίνς. Για την ιστορία, πέρυσι ο Μπουχαλάκης έγραψε 30 συμμετοχές στο κοντέρ. Φέτος έχει ήδη 17 και δεν φτάσαμε ούτε στα μισά της σεζόν.

Σε γενικότερο πλαίσιο, δεν ήταν εύκολη η επικράτηση του Ολυμπιακού κόντρα στον Ατρόμητο, αλλά φαινόταν ότι θα έρθει. Όπως σωστά επισήμανε και ο Παντελής Διαμαντόπουλος, το χθεσινό ματς θύμισε το Μπάγερν – Ολυμπιακός με τους “ερυθρόλευκους” αυτή τη φορά στο τιμόνι του οδηγού. Το ήθελαν το παιχνίδι, το ζήτησαν, επέβαλαν το ρυθμό τους, έφτασαν την κατοχή μπάλας πάνω από το 70%. Καθαρές ιδέες στην επίθεση δεν είχαν για ακόμη μία φορά. Έλειπε το διαφορετικό, η έμπνευση.

ΑΠΑΝΤΗΣΑΝ ΟΙ ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΕΝΟΙ

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι ακόμη κι εκείνοι που έμοιαζαν ξεζουμισμένοι στο Μόναχο, οι παίκτες που έχουν τραβήξει το περισσότερο κουπί από το καλοκαίρι μέχρι τώρα, μπήκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να παίξουν και για πάρτη τους και για τον προπονητή τους. Αμοιβαία τα αισθήματα. Ακόμη και ο Ομάρ που δεν είχε καλές επιλογές με τη μπάλα, δεν σταμάτησε να τρέχει μέχρι τις καθυστερήσεις σαν μαραθωνοδρόμος.

Σα να αφυπνίστηκε και ο Ποντένσε που πήρε χαμπάρι ότι οι τελευταίες εμφανίσεις δεν είναι εφάμιλλες της ποιότητάς και της κλάσης του. Και τη μπάλα πήρε και τις γνωστές του μπούκες έκανε και δίχτυα βρήκε. Έτσι απαντούν οι μεγάλοι παίκτες όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Άλλη μια πολύ καλή εμφάνιση ο Τσιμίκας, έδωσε ενέργεια και ένταση ο πιτσιρικάς Λοβέρα.

Όσο για τους δύο μπροστινούς, δεν χρειάστηκε να κάνουν πολλά. Ένας σωστός συνδυασμός ήταν αρκετός για να ταΐσει ο ένας τον άλλο και να τελειώσει το παιχνίδι από το 63’. Βγήκε αριστερά ο Ελ Αραμπί, βρήκε με κλειστά μάτια τον Σουντανί και καληνύχτα.

ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΜΟΤΙΒΟ

Κλείνοντας η διαιτησία του Σκουλά και τουVARίστα Σιδηρόπουλου δεν προκάλεσε… εντύπωση, επειδή ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με τις προηγούμενες. Όπως την περασμένη εβδομάδα στην Ξάνθη (Διαμαντόπουλος – Ζαχαριάδης). Υπάρχει περίπτωση πέναλτι υπέρ του Σεμέδο στο 35’ από τον Γούτα, στη φάση που σουτάρει ο Αβραάμ με το αριστερό και διώχνει οΜέγερι. Δεν το είδε κανείς, ούτε στο VAR. Περίεργο...

Ο Σκουλάς έφυγε με σπριντ κατοστάρη να αποβάλει τον Παπαδόπουλο (δικαίως), αλλά δεν είδε τα κρατήματα φανέλας του Κατράνη σε βάρος του Ποντένσε στις καθυστερήσεις για 2η κάρτα, ούτε την κλωτσιά του Μανούσου στον Τσιμίκα στο πρώτομέρος, φάση που άφησε ατιμώρητη. Έβγαλε την πρώτη κίτρινη στον Ατρόμητο στο 62' κι άλλες τρεις μετά το 80'. Αν όλα αυτά γίνονταν μεμονωμένα, θα μπορούσαν ίσως να δικαιολογηθούν. Επειδή, όμως, το μοτίβο εδώ και καιρό δεν αλλάζει, θα επισημαίνονται για να δούμε πού θα σταματήσουν…

Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΣΟΥΝΤΑΝΙ

Και κάτι ακόμη που έχει μεγάλη σημασία. Ο Πέδρο Μαρτίνς που επανέφερε το 4-2-3-1 με λογικό φρεσκάρισμα στην ενδεκάδα, εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου για ποιο λόγο τοποθετεί τον Σουντανί κοντά στον φορ κι όχι στα "φτερά" της επίθεσης. Από την απάντησή του αναφορικά με το βάθος που θέλει να έχουν οι ακραίοι επιθετικοί, προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο καλός Λάζαρος είναι απαραίτητος, από τη στιγμή που και ο Μασούρας δείχνει… μπουκωμένος και ο Ραντζέλοβιτς άπειρος.

Τέλος, είναι απορίας άξιο αν θα έπαιζε χθες έστω ως αλλαγή ο Μπενζιά, αλλά η αποβολή του Αβραάμ δεν θα μας λύσει την απορία… Κάτι μου λέει ότι ο κόουτς δεν έχει δει ακόμη τη “φλόγα” που περιμένει από τον Αλγερινό μέσο, ο οποίος μπάλα ξέρει, ποιότητα διαθέτει, αλλά μάλλον δεν φτάνει. Θέλει και λίγο τσαγανό.

Photo credits: Eurokinissi