Ο άλλος Σάββας Θεοδωρίδης
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για τον άλλο Σάββα Θεοδωρίδη, όπως τον έζησε μακριά από τις κάμερες και θυμάται τις κορυφαίες ατάκες ενός ανθρώπου που χαιρόσουν να είσαι δίπλα του…
Ο Σάββας Θεοδωρίδης που αφιέρωσε τη ζωή του στον Ολυμπιακό δεν είναι πια εδώ. Ο Θρύλος ήταν το μεράκι, η τρέλα, η αγιάτρευτη καψούρα του. Δίπλα στην ομάδα, έζησε πολλά, έκανε πολλά, δεν έφυγε στιγμή από κοντά της. Κέρδισε και πάρα πολλά, έστω κι αν δεν δέχθηκε να βάλει στην τσέπη του ούτε μια δραχμή/ευρώ, όλα αυτά τα χρόνια. Ένιωθε πάμπλουτος που τη ζούσε κάθε μέρα από μέσα.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία δεκαετιών, κάπου αδίκησε τον εαυτό του. Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά, ξέρουμε πολύ καλά ότι ήταν πολύ διαφορετικός μακριά και πίσω από τα μικρόφωνα όταν δεν υπερασπιζόταν με πάθος και ενίοτε με υπερβολή τη μεγάλη του καψούρα.
“Σταυράκη μου, θα βγω να τους τα πω...”, ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του όταν τον καλούσα στο τηλέφωνο για τις ανάγκες του ρεπορτάζ και όχι μόνο. Η καλύτερή του ήταν όποτε τον καλούσαν από ραδιόφωνα ή Μέσα της Θεσσαλονίκης όταν είχε προηγηθεί ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Άκουγε τι λεγόταν, έπαιρνε φόρα και περίμενε να τον καλέσουν για να αποκαταστήσει τη (δική του) τάξη.
"ΤΟΥΣ ΤΑ ΕΙΠΑ ΧΥΜΑ"
“Τα άκουσες; Τους τα είπα χύμα. Όχι θα τους άφηνα...”, ήταν η νέα ατάκα, πάντα με το χαμόγελο και την αίσθηση της ικανοποίησης ότι έκανε το χρέος του για τον Ολυμπιακό. Σε όλα τα γήπεδα που πήγαινε σχεδόν πάντα με το αυτοκίνητο επειδή φοβόταν τα αεροπλάνα (χρειαζόταν να ταξιδεύει δύο και τρεις μέρες νωρίτερα κάποιες φορές), έμπαινε πάντα πρώτος και τον σέβονταν όλοι. Όχι πάντα οι οπαδοί, αλλά οι άνθρωποι των άλλων ομάδων.
Το post του Γιώργου Σαββίδη είναι πολύ χαρακτηριστικό. Κάποτε συνάντησε τον Ιβάν Σαββίδη έπειτα από ένα επεισοδιακό (ως συνήθως) ματς Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ και του είπε: “Ιβάν, επειδή είμαστε και οι δύο Πόντιοι, εγώ θα στα πω. Σου τρώνε τα λεφτά… Αν θες να κάνεις τον ΠΑΟΚ μεγάλη ομάδα, εμένα θ’ ακούς”. Και ο ισχυρός άντρας του ΠΑΟΚ τον άκουσε. Στάθηκε απέναντί του, τα είπαν για λίγο και στη συνέχεια του έκανε ανοικτή πρόσκληση να πάει όποτε θέλει στο “Μακεδονία Παλλάς” να καθίσουν και να τα πουν. Οι δύο τους…
Τέτοιος ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης. Μπορεί να “έκραζε” αντίπαλες ομάδες και προπονητές, αλλά άπαντες οι παράγοντες τον αγαπούσαν και τον προστάτευαν. Ξέρετε γιατί; Γιατί αντιλαμβάνονταν τη γνήσια και ατόφια αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Πράγματι, όλες οι άλλες ομάδες θα ήθελαν έναν Σάββα στο επιτελείο τους κι ας μην το φωνάζουν. Ο κύριος Σάββας για όλους εμάς που μεγαλώσαμε πλάι του στο ρεπορτάζ, ήταν ένας άλλος άνθρωπος έξω από το γήπεδο.
"ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ..."
Ευγενέστατος, μειλίχιος, προσηνής, δοτικός, με χιούμορ, πάνω απ' όλα ηθικός, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, μπορούσε να σου δώσει και την ψυχή του, αν ένιωθε ότι υπάρχει ανάγκη. Δεν θα ξεχάσω πριν από περίπου δέκα χρόνια όταν τον προσκάλεσα σε μια σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας να μιλήσει στους νεαρούς σπουδαστές. Με πλησίασαν νωρίτερα κάποια παιδιά, φίλοι του Παναθηναϊκού οι περισσότεροι και μου είπαν: “Δάσκαλε, εμείς θα φύγουμε. Δεν θέλουμε ούτε να τον βλέπουμε...”. “Καθίστε πέντε λεπτά μαζί του κι αν συνεχίσετε να νιώθετε το ίδιο, από μένα είστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θέλετε”, απάντησα… Μείναμε, όλοι μαζί, πάνω από τέσσερις ώρες. Δεν κουνήθηκε κανείς! Τις πιο πολλές ερωτήσεις, μάλιστα, του τις έκαναν εκείνοι που πριν έρθει, δεν ήθελαν ούτε να τον δουν…
Ουδέποτε πείραξε κάποιον για την ομάδα του. Αντίθετα, εκτιμούσε αφάνταστα όταν έβλεπε ανθρώπους να αγαπούν τη φανέλα που υποστήριζαν με πάθος κι ας μην ήταν η ερυθρόλευκη. Με εκείνους μπορούσε να τα λέει για ώρες. Για αγώνες, για παλιούς παίκτες, για διαλόγους και σκηνικά στα αποδυτήρια. Στο τέλος της ημέρας, πάντα “μετρούσε” τους “δικούς” του τίτλους στον Ολυμπιακό. “Είμαι τόσα χρόνια, έχω πάρει τόσες κούπες” έλεγε με καμάρι και με χαρά μικρού παιδιού που μόλις έχει πάρει το αγαπημένο του δώρο στα χέρια.
"ΤΟΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΡΜΠΟ"
Όταν τον ρωτούσες για την ομάδα, πάντα θα έβρισκε κάτι καλό να σου πει, ακόμη και για εκείνους που δεν τον ικανοποιούσαν με τη δουλειά τους. Ακόμη και προπονητές που δεν γούσταρε, δεν έλεγε κουβέντα μέχρι να φύγουν, για να μην προκαλέσει πρόβλημα στα αποδυτήρια. Οι παίκτες ήταν όλοι παιδιά του. “Τον έπιασα και του μίλησα. Τον έχω κάνει τούρμπο, θα το δεις...”, έλεγε όταν πλησίαζε κρίσιμο ματς και φοβόταν μήπως κάποιος παίκτης δεν είναι… ορκισμένος όπως εκείνος ήθελε και περίμενε.
Τρελός με τη μπάλα και τους κανονισμούς, δεν μπορούσες να του βγεις σε τίποτα. Ήξερε τον ΚΑΠ, απ’ έξω κι ανακατωτά. Μιλούσε άπταιστα αγγλικά και γαλλικά, ίσως και κάποια άλλη γλώσσα που μου διαφεύγει και λυπάμαι αν τον αδικώ. Σε όλα τα γήπεδα, θα έβρισκε φίλους. Είχε τρέλα με τους ποδοσφαιριστές. Του Ολυμπιακού ήταν όλοι παιδιά του. Οι αντίπαλοι ήταν “καλά παιδιά κι ας με εκνεύρισε αυτό το 6 που έριξε μια κλωτσιά εκεί στη φάση”. Πολλούς τους πλησίαζε και τους έλεγε “σας θέλω στον Ολυμπιακό”. Δεν έλεγε ψέματα. Αν μπορούσε η ομάδα να έχει 100 παίκτες θα τους ήθελε. Αρκεί να είναι… Φουστέρ. Ο Ισπανός ήταν από τους αγαπημένους του. Όχι επειδή ήταν ο καλύτερος, αλλά επειδή έδινε και την ψυχή του. Έντεκα τέτοιους ήθελε.
Ο... ΑΛΓΗΣ ΣΚΟΛΤΙΔΗΣ
Στα αποδυτήρια γινόταν μεγάλη πλάκα, αλλά χαμηλόφωνα, να μην τους πάρει χαμπάρι επειδή πολλές φορές έκανε λάθος τα ονόματα. Ο Ιεροκλής Στολτίδης για παράδειγμα ήταν για τον Σάββα ο Άλγης Σκολτίδης! Δεν το έμαθε ποτέ, δεν το άλλαξε ποτέ, αλλά πάντα η αγκαλιά του ήταν ανοικτή μετά τα ματς για να κλείσει μέσα τον "Ιέρο" και να του πει “παικταρά μου, τι τους έκανες;”.
Με τους τεχνίτες παίκτες είχε άλλη καψούρα. Κορυφαία του ατάκα “αυτός είναι φακίρης, θα το δεις”. Δεν υπήρχε παιχνίδι που να πήγαινε με την ομάδα ή να την περίμενε στο ξενοδοχείο που να μην έμπαινε πρώτος στο γήπεδο. Πάντα με το αγαπημένο του κόκκινο πουλόβερ, έτοιμος να αρπαχθεί με τον θυρωρό που δεν είχε ανοίξει καλά την πόρτα ή με όποιον θεωρούσε ότι προσπαθεί να μπει εμπόδιο στο διάβα του και φυσικά του Ολυμπιακού.
“Παίρνω την ομάδα και φεύγω...” έλεγε συχνά όταν πλησίαζε ματς της πυρκαγιάς. Και το είχε κάνει. Ήξερε, όμως, πότε να το κάνει κι αν είχε δικαίωμα να το κάνει. Ποτέ στο βρόντο. Μετά τα ματς κι έπειτα από μεγάλες νίκες ήταν ευτυχισμένος. “Είδες; Τα έφτιαξα όλα όπως έπρεπε...”. Πάντα περήφανος για την ομάδα, ακόμη και στα δύσκολα, πάντα στην πρώτη γραμμή, δεν καταλάβαινε Χριστό. Στο λεξιλόγιό του δεν υπήρχε το ρήμα “κωλώνω” κι ας μην είχε τσακωθεί ποτέ, πέρα από τα λόγια…
ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΑΝ
Ο Βαρδινογιάννης τον αγαπούσε (σ.σ. δείτε εδώ τη σχετική αναφορά από την κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη για τη συνεισφορά του στην "Ελπίδα"), ο Μελισσανίδης τον λάτρευε, η οικογένεια Σαββίδη επίσης, ο Γιώργος Σπανός. Τυχαίο; Δε νομίζω. Όλοι αυτοί και πολλοί περισσότεροι, αν έβλεπαν άνθρωπο να πειράξει τον Σάββα θα ορμούσαν να τον σταματήσουν! Κι ας είχαν διαφωνήσει ή κοντραριστεί μαζί του ένα λεπτό πριν για μια λάθος απόφαση του διαιτητή ή για κάτι που δεν πήγε καλά στη διάρκεια ενός αγώνα.
Στις προπονήσεις και τους αγώνες, ήταν πάντα δίπλα στο σημαιάκι του κόρνερ. Είχε τα δικά του γούρια. Τα φυλαχτά και την εικονίτσα του. Σε κάθε γήπεδο κι άλλη θέση. Δεν μπορούσε να καθίσει κάπου συγκεκριμένα. Ακόμη κι όταν αρρώστησε, τσακωνόταν με τους γιατρούς, για να τελειώσει τη θεραπεία και να πάει στου Ρέντη και στο Καραϊσκάκη. Με τον καρκίνο πάλευε περίπου μια 5ετία. Όταν το έμαθα ότι αρρώστησε, πάγωσα. Σήκωσα το τηλέφωνο. “Κύριε Σάββα, μου είπαν ότι έχετε ένα πρόβλημα, αλλά ξέρω ότι δεν μασάτε, ε;”, του είπα αμήχανα: “Πλάκα κάνεις; Εδώ θα είμαι και θα τους γλεντάω για πολλά χρόνια...”, μου απάντησε γελώντας.
"ΠΟΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ;"
Οι γιατροί του λένε ότι άλλος στη θέση του, θα είχε φύγει πολύ νωρίτερα. Εκείνος όχι. Τον έτρεφε η αγάπη για τον Ολυμπιακό τόσο πολύ, του έδινε τέτοια ενέργεια που φρέναρε ακόμη και τον καρκίνο. Αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Σήκωσε και το 45ο κι έφυγε, πρωταθλητής. Στη φιέστα πανηγύριζε σαν μικρό παιδί κι ας μην τον βαστούσαν πλέον τα πόδια του. Μαρτίνς και Καρεμπέ τον κάθισαν προσεκτικά στην άκρη της εξέδρας, αλλά η καρδιά του πετάριζε σαν μικρού παιδιού.
Κι όποτε του έλεγες “Κύριε Σάββα συγχαρητήρια για το πρωτάθλημα”, εκείνος απαντούσε: “Ποιο πρωτάθλημα; Για μένα δεν υπάρχει πρωτάθλημα αν δεν τελειώσουν όλα τα ματς. Όσοι κυλάει η μπάλα, δεν έχει τελειώσει τίποτα”. Αυτός ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης. Πολεμιστής και ψυχάρα στη μάχη, πράος και γλυκύτατος τις ήρεμες στιγμές. Καλό ταξίδι κύριε Σάββα και σε ευχαριστώ για όλα...
Photo Credits: Eurokinissi
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
