Ο Ολυμπιακός δεν παίρνει κουκούτσι!

Προσωπικά και το ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής, δεν στέκομαι ιδιαίτερα στο αν ο Ολυμπιακός φτάσει φέτος στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, όσο κυνικό κι αν ακούγεται.

Γιατί; Επειδή πολύ απλά δεν ξεχνάω πως ήταν η ομάδα πέρυσι κι από που ξεκίνησε για να φτάσει εδώ που βρίσκεται σήμερα. Έχουμε φτάσει στο σημείο φίλοι, "εχθροί" κι αντίπαλοι να σιγοψιθυρίζουν ή να παραδέχονται δημόσια ότι οι "ερυθρόλευκοι" έχουν δημιουργήσει φέτος το πιο ελκυστικό project. Ένα project 5ετίας και βάλε. Μια ωραία ομάδα. Με νέα παιδιά στην πλειοψηφία τους.

Μια ομάδα που με τόσα νέα πρόσωπα και στην ηλικία και στην εμπειρία, θα κάνει και λάθη, θα έχει κι αδυναμίες. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να νικήσεις τον χρόνο. Μπορείς απλά να τον μαζέψεις, να τον περιορίσεις. Κι αυτό ακριβώς έχει γίνει φέτος. Χτίστηκε μια ομάδα περίπου από το μηδέν, μια ομάδα με αρχή και τέλος, μια ομάδα που έχει στηθεί σε γερά θεμέλια, μια ομάδα που γίνεται καλύτερη μέρα με τη μέρα. Κι ας τρώει ορισμένα "αστεία" γκολ, όπως χθες στην Ξάνθη ή στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ή βάζει γκολ με το σταγονόμετρο, αναλογικά με το τι παράγει πάνω στο χορτάρι.

Όπως λένε κι εκείνοι που ξέρουν, ομάδα που κάνει ευκαιρίες, μην τη φοβάσαι, θα το βρει και το γκολ. Αν κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και ξετυλίξουμε το κουβάρι από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, θα διαπιστώσουμε ότι έπειτα από 13 παιχνίδια, ο Ολυμπιακός βάσει απόδοσης έχασε δίκαια βαθμούς μόνο στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο την ΑΕΚ. Ματς που, επίσης, θα μπορούσε να νικήσει με λίγο περισσότερη προσοχή στο φινάλε, αλλά έδωσε δικαίωμα και το πλήρωσε.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Σε όλα τα άλλα που δεν πήρε το τρίποντο, κόντρα σε ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό, ΟΦΗ και το χθεσινό με την Ξάνθη, ήταν καλύτερος και δεν νίκησε στις... λεπτομέρειες. Αυτές οι λεπτομέρειες δίνουν την αξία και έχουν σημασία, μεγάλη στη ζωή που λέει και ο Γιάννης ο Πλούταρχος. Το άσχημο είναι πως κάθε φορά που ο Ολυμπιακός δίνει το παραμικρό δικαίωμα εντός των τεσσάρων γραμμών, πιάνουν δουλίτσα διάφοροι... Τζήλοι.

Άλλοι επειδή είναι λίγοι, άλλοι επειδή φοβούνται, άλλοι επειδή απλά δεν μπορούν να κρατήσουν ένα παιχνίδι, έχουν αποφασίσει να ή να σφυρίζουν αδιάφορα ή προς τα εκεί που -πιστεύουν ότι- φυσάει ο άνεμος. Ο διεθνής Τζήλος (σ.σ. σύντομο ανέκδοτο στη δική μου ποδοσφαιρική οπτική) που θεωρώ ότι είναι ένας κάκιστος διαιτητής και δεν περίμενα το χθεσινό ματς για να το διαπιστώσω ή να το εκφράσω, έδωσε άλλη μία παράσταση με "θύμα" τον Ολυμπιακό.

Δεν λέω ότι ο διαιτητής έβαλε το... αυτογκόλ ή κακώς απέβαλλε τον Ποντένσε που τρελάθηκε κι έχασε το μυαλό του. Στέκομαι στη γενικότερη παρουσία του. Φαινόταν από το πρώτο σφύριγμα -και δεν είναι ο μόνος- ότι δεν θα δώσει στον Ολυμπιακό ούτε... κουκούτσι. Όλες οι αμφισβητούμενες φάσεις -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- είναι και φέτος και πέρυσι σε βάρος των "ερυθρολεύκων". Κυρίως σε παιχνίδια που μπορούν να χαθούν βαθμοί. Η αμφιβολία δεν είναι ποτέ ή σχεδόν ποτέ... ερυθρόλευκη.

ΤΗΝ ΠΗΡΕ... ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ

Ο Τζήλος δεν είδε μπροστά στα μάτια του τον Κασάδο να παίρνει τη φανέλα του Τοροσίδη στο σπίτι του! Δεν μιλάμε για στιγμιαίο κράτημα, μιλάμε για εξόφθαλμη παράβαση και διαρκείας. Το είδε, απλά δεν ήθελε να το δώσει. Χθες ακούσαμε ότι και ο Τοροσίδης κρατάει -πέφτοντας- τη φανέλα του αντιπάλου του. Μόνο που ο "Τόρο" πάει για γκολ! Είναι στην πορεία της μπάλας και επιχειρεί να σκοράρει. Δεν το κάνει επειδή από το τράβηγμα της φανέλας βρέθηκε φαρδύς-πλατύς στο χορτάρι. Αν δεν είναι αυτό παράβαση και πέναλτι, τι είναι;

Για να μην το απλώσουμε περισσότερο, μιας και ο Γιώργος Περπερίδης έδωσε κι άλλα ακόμη πιο συγκεκριμένα παραδείγματα, αν για μένα έχει ευθύνη ο Μαρτίνς και οι παίκτες του απέναντι στον κάθε Τζήλο είναι πως δεν έχουν μάθει ακόμη να διαχειρίζονται τα νεύρα τους. Είναι υποχρέωση της κάθε ομάδας, του κάθε παίκτη και του κάθε προπονητή, να διατηρεί την αυτοσυγκέντρωσή της στα 90+ λεπτά του παιχνιδιού, κόντρα σε όλους και σε όλα. Ίσως είναι δείγμα απειρίας, αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς...

Τζήλοι θα υπάρξουν κι άλλοι. Μην ξεχνάμε ότι και στο αντίστοιχο περσινό παιχνίδι στα Πηγάδια που έπρεπε, όπως και το χθεσινό, να έχει τελειώσει από το ημίχρονο, βρέθηκε ένας άλλος διαιτητής (Καλογερόπουλος) να μη δει το πεντακάθαρο χέρι του Λισγάρα, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός που έχασε και τότε πολλές ευκαιρίες, να αφήσει άλλους δύο βαθμούς στο γήπεδο της Ξάνθης.

Σε τελική ανάλυση, οι "ερυθρόλευκοι" μόνοι τους τις δημιουργούν τις ευκαιρίες, μόνοι τους τις χάνουν ή τις αξιοποιούν. Μόνοι τους δίνουν περισσότερα πάνω στο χορτάρι, απ' όσα παίρνουν. Το γεγονός αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν, να μην σφυρίζει τα αυτονόητα και να παίζει με την κοινή λογική. Δεν γίνεται ο Ποντένσε να δέχεται (δικαίως) δεύτερη κίτρινη κάρτα επειδή ενοχλήθηκε που ο Κάστρο τον εμπόδισε να εκτελέσει γρήγορα το κερδισμένο φάουλ και ο παίκτης της Ξάνθης που στήθηκε μπροστά στη μπάλα να μένει ατιμώρητος! Εδώ δεν υπάρχει "δεν το είδα", υπάρχει "αυτό θέλω να σφυρίξω". Λεπτομέρειες...

ΕΧΕΙ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ

Για να επιστρέψουμε στα πιο σοβαρά, ο Ολυμπιακός φέτος έχει πετύχει το δύσκολο κι ας είναι για ορισμένους αυτονόητο. Κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να χτίσει ομάδα από το μηδέν και πολύ καλή ομάδα. Βρήκε έναν σοβαρό και νοικοκύρη προπονητή, καθάρισε τα αποδυτήριά του, έφτιαξε καλό κλίμα κι ένα σύνολο ικανό να πάει πολύ ψηλά σε βάθος χρόνου. Θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο ψηλά και φέτος, αλλά δεν είναι για τους λόγους που προαναφέραμε...

Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, να μην χαλάσει το μυαλό κανενός και πειράξει αυτό το project. Ο Ολυμπιακός έχει φέτος όχι μόνο τις βάσεις κι ένα καθαρό ποδοσφαιρικό σχέδιο, αλλά και δυναμική για να πατήσει ξανά στην κορυφή για χρόνια. Με μία δύο καλές -μεταγραφικές- πινελιές τον Γενάρη. Κι αν δεν γίνει φέτος, λόγω των όσων επισημάναμε και των κάθε λογής... Τζήλων, θα γίνει του χρόνου. Είναι αναπόφευκτο...

Το μυστικό είναι ένα. Διατήρηση της ίδιας φιλοσοφίας, του ίδιου κορμού, ενίσχυση εκεί που χρειάζεται και δουλειά. Σύντομα αυτόν τον Ολυμπιακό, δεν θα μπορούν να τον σταματήσουν ούτε οι Τζήλοι, ούτε οι πατρόνες τους. Επειδή η ίδια η ομάδα δεν θα δίνει κανένα δικαίωμα, για να το εκμεταλλευθεί ο κάθε καλοθελητής. Το... κόκκινο ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Όχι της... Ρίβερ που το σήκωσε παλικαρίσια χθες στο "Μπερναμπέου", αλλά του Ολυμπιακού.