Ποιος αλήθεια το περίμενε; Φαντάζομαι ούτε ο Βαγγέλης Μαρινάκης που τον επέλεξε, ούτε ο Κριστιάν Καρεμπέ που τον πρότεινε, είχαν φανταστεί τέτοια επιτυχία. Όπως πολύ καλά καταλάβατε, στον Πέδρο Μαρτίνς αναφερόμαστε.

Τον σεμνό και ταπεινό Πορτογάλο προπονητή, ο οποίος ανέλαβε την ομάδα, περίπου άγνωστος, πριν από τρία χρόνια και μέσα από 150 παιχνίδια κατάφερε να τον εγκαταστήσει στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης, στο δρόμο για τον 46ο πρωτάθλημα.

Ήταν ρίσκο η επιλογή του; Τεράστιο! Σε ομάδες επιπέδου Μαρίτιμο, Ρίο Άβε και Γκιμαράες είχε προλάβει να δείξει δείγμα γραφής ως κόουτς. Ασφαλώς και οι αρμόδιοι του συλλόγου, δεν τον διάλεξαν στην τύχη. Είχαν ρωτήσει, ενημερωθεί, διαγνώσει ότι έχει μέλλον μπροστά του. Το τι θα μπορούσε να δώσει, ωστόσο, σε μια ομάδα που δεν σταματά να ονειρεύεται και να έχει τοποθετημένες τις απαιτήσεις στο… Θεό, μάλλον δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος.

ΕΧΤΙΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Ο 50χρονος σήμερα προπονητής είχε δηλώσει παλιότερα πως το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς του από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στον Πειραιά ήταν οι πρώτοι μήνες. Όταν αναγκάστηκε να χτίσει την ομάδα περίπου από το μηδέν και χωρίς να έχει κάποιο τεράστιο μπάτζετ στα χέρια του.

Τότε ήταν που πόνταρε και ανέδειξε τον Τσιμίκα, έφερε πίσω και έχρισε βασική μονάδα τον Μπουχαλάκη, αξιοποίησε τον Καμαρά και τον Σισέ που προέρχονταν από τη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας. Μαζί με τόσους και τόσους άλλους σε αυτή την τριετία...

Κατάφερε από το πρώτο βράδυ της παρουσίας του στον “κόκκινο” πάγκο να προκαλέσει το αυθόρμητο “έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό”, αρχικά από τη “Θύρα 7” που έκανε και το Σάββατο επίσκεψη στο αθλητικό κέντρο του Ρέντη, μετά το χορταστικό 4-0 επί της Λουκέρνης. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να φτάσουμε στο νέο συμβόλαιο που τον δεσμεύει έως το καλοκαίρι του 2022 και τι δεν είδαν τα μάτια μας…

ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ...

Τον Ολυμπιακό να χτίζεται κάθε μέρα, να κάνει διαρκώς βήματα μπροστά, να παίζει ωραία μπάλα, να δημιουργεί απίθανες υπεραξίες, να γεμίζει τα ταμεία του με δεκάδες εκατομμύρια, από παιδιά στα οποία εκείνος πίστεψε, ανέδειξε, απογείωσε. Είδαμε τεράστιες νίκες και επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο, κόντρα σε αντιπάλους επιπέδου Μίλαν, Άρσεναλ, Αϊντχόφεν, Μαρσέιγ. Ζήσαμε έναν Ολυμπιακό να επιστρέφει στο Champions League, όχι ως κομπάρσος αλλά ως πρωταγωνιστής.

Είδαμε μια ομάδα με διαρκή εξέλιξη που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά κι έξω από αυτό. Μέσα σε αυτή την πορεία, παίκτες ήρθαν κι έφυγαν, αναποδιές υπήρξαν δεκάδες, βασικοί παίκτες έμειναν εκτός για μήνες. Όπως ο Φορτούνης, ο Λάζαρος παλιότερα, ακόμη και ο Σουντανί, χτυπημένοι από προβλήματα στα γόνατα. Σε κάθε δύσκολη φάση ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν εκεί. Να βρει τη λύση, να γεννήσει νέους πρωταγωνιστές, να ανακατέψει την τράπουλα. Κάποιες φορές και κόντρα στη λογική, παρότι μιλάμε για έναν άνθρωπο ρεαλιστή που αρέσκεται να πηγαίνει στα σίγουρα…

Δεν ξέρω πόσοι το έχουν σκεφτεί, αλλά το πιο μεγάλο παράσημο του Ολυμπιακού δεν είναι ότι πήγε στο Λονδίνο και νίκησε ξανά την Άρσεναλ για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο. Το πιο σημαντικό, αυτό που μένει όταν κοπάσει ο ενθουσιασμός που προκαλεί μια μεγάλη εκτός έδρας νίκη, είναι το status που βρίσκεται πλέον η ομάδα.

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ

Το μεγαλείο των “ερυθρολεύκων” προκύπτει μέσα από τα λόγια των αντιπάλων του. Του Μικέλ Αρτέτα και των ποδοσφαιριστών του. Όταν οι ίδιοι παραδέχονται ότι φοβήθηκαν τον Ολυμπιακό στο 0-1 παρότι είχαν την ασφάλεια άλλων δύο γκολ, τα λέει όλα. Δεν έπαιξαν με τη Ρεάλ ή τη Μπάρτσα, με τον Ολυμπιακό της Ελλάδας έπαιξαν.

Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν είναι αλάνθαστος. Στο πρώτο ματς τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε σχεδιάσει κι ας έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε ό,τι είδαμε, η κακή βραδιά του Ζοζέ Σα, καθώς και οι απουσίες Σεμέδο και Μπα στο κέντρο της άμυνας.

Άνθρωπος είναι ο Πορτογάλος κόουτς, έχει δικαίωμα στο λάθος όπως όλοι μας. Το θέμα είναι πως ακόμη και μέσα από τα λάθη του, γίνεται καλύτερος. Χάνει το πρώτο παιχνίδι με 3-1 εντός έδρας και δηλώνει πως “θα πάμε εκεί να νικήσουμε, να διεκδικήσουμε την πρόκριση”. Το είπε και το έκανε. Βελτίωσε την ομάδα σε όλους τους τομείς, ενέπνευσε τους ποδοσφαιριστές, αναπροσάρμοσε το πλάνο, έκανε ό,τι έπρεπε για να ελαχιστοποιήσει τα λάθη και να παρουσιάσει στο Emirates το καλό πρόσωπο του Ολυμπιακού.

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΛΑΘΗ

Στη διάρκεια της πρώτης του σεζόν, δεν διάβασε καλά τη μάχη τίτλου με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Ο Ολυμπιακός εκείνη την περίοδο δεν κατάφερε να νικήσει την ομάδα της Θεσσαλονίκης σε κανένα από τα δύο παιχνίδια πρωταθλήματος. Στο “Καραϊσκάκης” ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να νικήσει, ήταν πολύ καλύτερος, αλλά η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι. Από την επόμενη σεζόν, ωστόσο, οι “ερυθρόλευκοι” ανέβασαν στροφές κι άρχισαν να ισοπεδώνουν τους αντιπάλους τους ως οδοστρωτήρας. Στη διάρκεια των περσινών playoffs σχεδόν όλα τα παιχνίδια της ομάδας του Πειραιά ισοδυναμούσαν με επίδειξη δύναμης.

Φέτος κι ενώ έγιναν πολλές αλλαγές στη διάρκεια του καλοκαιριού με τον Τσιμίκα να πηγαίνει στη Λίβερπουλ, τον Ομάρ στη Γαλατά, τον Γκιλιέρμε στα ΗΑΕ, ο Ολυμπιακός όχι μόνο συνέχισε από εκεί που σταμάτησε, αλλά έκανε και πάλι… πλάκα στους αντιπάλους του εντός των συνόρων. Έκλεισε την κανονική περίοδο με τεράστιες διαφορές από τους άλλους μνηστήρες, συνέχισε στην Ευρώπη, έχει βάλει πλώρη και για το φετινό double. Μέσα από αυτή τη διαδικασία η τεχνική ηγεσία ανέδειξε 34 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Όλοι μπήκαν και βοήθησαν, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο.

ΟΤΑΝ "ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΕ" ΤΟΝ ΤΟΥΡΕ

Δεν δίστασε ακόμη και να θυσιάσει μεγάλους παίκτες ή δικά του παιδιά, προκειμένου το σύνολο και τα αποδυτήριά του να αποπνέουν υγεία και δικαιοσύνη. Σφουγγάρισε με συνοπτικές διαδικασίες ακόμη και τον Γιάγια Τουρέ όταν είδε ότι έβαζε το “εγώ” του πάνω από το “εμείς”.

Το καλοκαίρι εισηγήθηκε την απόκτηση του Πέπε με τη διοίκηση να του κάνει το χατίρι καταβάλλοντας πάνω από 3,5 εκατομμύρια ευρώ. Έδωσε τις ευκαιρίες που έπρεπε στον συμπατριώτη του, τον στήριξε, αλλά ποτέ δεν τον τοποθέτησε πάνω από κάποιον άλλο στην αγωνιστική ιεραρχία. Ο Πέπε δεν ανταποκρίθηκε και τώρα παίζει στη Φαμαλικάο που παλεύει για να αποφύγει τον υποβιβασμό, παρέα με τον Βινάγκρε που επίσης πέρασε αλλά δεν ακούμπησε…

Εδώ δεν μιλάμε για έναν προπονητή που τα κάνει όλα σωστά. Μιλάμε για έναν άνθρωπο, ο οποίος μέσα από σκληρή δουλειά, δικαιοσύνη και σταθερές αξίες, γίνεται διαρκώς καλύτερος και μαζί με αυτόν γίνεται καλύτερη και η ομάδα του. Έφτασε στο σημείο να έχει κλείσει τρία χρόνια στον πάγκο της ομάδας κι όχι μόνο να μην έχει φθαρεί, αλλά η δημοτικότητά του να έχει φτάσει στα ύψη. Αν σήμερα τον καλέσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης και του προσφέρει νέο συμβόλαιο, ο κόσμος της ομάδας θα πανηγυρίζει.

ΕΓΓΥΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ

Γιατί στο πρόσωπό του δεν βλέπει απλά το τι έχει γίνει μέχρι σήμερα. Φαντάζεται, πιστεύει και ονειρεύεται ένα ακόμη καλύτερο αύριο. Επειδή έχει αποδείξει ό,τι μπορεί, όσες φορές κι αν χρειάστηκε να δώσει εξετάσεις. Το ίδιο θα κάνει και τώρα, όπου κι όποτε αν χρειαστεί. Δεν φέρει άδικα τον τίτλο του professor. Τον κέρδισε με τη δουλειά και το σπαθί του. Σε τέτοιο βαθμό που όλοι να πιστεύουν ότι τα καλύτερα είναι μπροστά, έρχονται...