Ολυμπιακός: Λεπτή κόκκινη γραμμή

Το τι έγινε στη Νέα Σμύρνη το είδαμε. Όπως το τι έγινε στην Ξάνθη, όπως και στο ΟΑΚΑ. Το θέμα της διαιτησίας και το γνωστό μοτίβο των σφυριγμάτων είναι ήδη χιλιοτραγουδισμένο. Η ουσία, όμως, στις αναταράξεις που απασχολούν την ομάδα του Πειραιά είναι άλλη και δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να την εντοπίσουμε.

Οι "ερυθρόλευκοι" είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που καλείται φέτος να κρατήσει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Και τι καρπούζια. Βαριά κι ασήκωτα. Από τη μία η απαίτηση για επιστροφή στο θρόνο του πρωταθλήματος, έπειτα από δύο χρόνια ανομβρίας. Από την άλλη, το τεράστιο κίνητρο της συμμετοχής στους ομίλους του Champions League. Μιας επιτυχίας που οι ίδιοι κατέκτησαν περήφανα μέσα από τρεις προκριματικούς γύρους, επίτευγμα που δεν έχει προηγούμενο.

Έχει παρατηρηθεί η ομάδα να κάνει νερά πριν ή μετά από μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Από τότε που άρχισε να συλλέγει τις κούπες τη μία μετά από την άλλη και παράλληλα να συμμετέχει στη γιορτή των κορυφαίων, τέτοια σκηνικά έχουν συμβεί πολλά. Εδώ και μια 20ετία τουλάχιστον...

ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΙ Ο ΠΕΔΡΟ

Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν ήρθε από την Τότεναμ ή τη Μπάγερν στον Ολυμπιακό. Και για εκείνον όλο αυτό που ζει που βιώνει και πρέπει να διαχειριστεί, είναι πρωτόγνωρο. Ο αναμορφωτής του Ρέντη εδώ κι ενάμιση χρόνο, δεν έχει κολυμπήσει ποτέ σε τόσο βαθιά νερά. Μεγαλώνει κι αυτός μέσα από την ομάδα. Από τους πάγκους της Μαρίτιμο, της Ρίο Άβε και της Γκιμαράες πέρασε και με τη δουλειά του έφτασε την άνοιξη του 2018 στο μεγάλο λιμάνι.

Δεν έχει ούτε τη λάμψη του Μουρίνιο, ούτε την εμπειρία του Φερνάντο Σάντος για να φέρω ως παράδειγμα δύο συμπατριώτες του τεχνικούς. Στον Ολυμπιακό, όμως, έχει κάνει δουλειά και με το παραπάνω. Έφτιαξε καλή ομάδα, αξιοποίησε παίκτες από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, είναι δίκαιος, χαμηλών τόνων, δουλευταράς, έξυπνος, ταπεινός. Ζορίζεται ακόμη με τη διαχείριση, αλλά αν δεν συνέβαινε κι αυτό, μάλλον τώρα θα ήταν στο τιμόνι κάποιας τοπ ομάδας και θα αμειβόταν με εκατομμύρια ετησίως.

Ο Πορτογάλος, λοιπόν, θέλει βοήθεια και στήριξη ακριβώς σε αυτό το κομμάτι. Όχι έπειτα από κάθε στραβή να διαβάζει και να μαθαίνει ότι δίνει εξετάσεις λες και δεν έχει αποδείξει πράγματα από την ημέρα που ανέλαβε να χτίσει περίπου από το μηδέν. Το ίδιο, σε ένα βαθμό, ισχύει και για τους παίκτες του.

Οι περισσότεροι μαθαίνουν κι εξελίσσονται μέσα απ' αυτή τη διαδικασία. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, είχαν δει το σεντόνι τουUCLμόνο από την τηλεόραση. Τρελαίνονται, κυρίως οι ξένοι που δεν μεγάλωσαν δα με τον δαφνοστεφανωμένο πάνω από τα κρεβάτια τους, να παίξουν στην κορυφαία διοργάνωση, με το μυαλό να ταξιδεύει ακόμη και σε μία μεγάλη μεταγραφή. Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό στον φανταστικό κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΜΠΟΥΧΑΛΑΚΗΣ

Στο παιχνίδι της Νέας Σμύρνης αρχηγός ήταν ο Ανδρέας Μπουχαλάκης. Άξιος! Από τους λίγους παίκτες που κόντρα στην αμφισβήτηση της εξέδρας έφτασαν μέχρι εδώ χάρη στο πείσμα, τη δουλειά και το μυαλό τους. Το να φορέσει, ωστόσο, το περιβραχιόνιο ο Κρητικός χαφ, σημαίνει ότι εκτός ενδεκάδας ήταν πλην του αρχηγού Φορτούνη και όλη η έμπειρη "φρουρά". Αβραάμ, Ομάρ, Γκιλιέρμε και ο Βαλμπουενά στον πάγκο.

Το έγραφα και χθες ότι αν ο Παπαδόπουλος ήταν στη φάση του 1-1, απλά δεν θα είχε μπει το γκολ της ισοφάρισης. Ο νεαρός Εμμανουηλίδης δεν θα έφτανε απέναντι από τον Σα, επειδή ο Αβραάμ θα τον είχε σταματήσει, με κάθε τρόπο. Ακόμη και με κάρτα που κάποιοι ντρέπονται να πάρουν λες και δεν είναι μέρος του παιχνιδιού. Σας το υπογράφω.

Πού θέλω να καταλήξω; Αυτός ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με πολύ στέρεες βάσεις και τεράστιες δυνατότητες. Δεν είναι εύκολο, όμως, για κανέναν να διαχειριστεί αυτό το τεράστιο βάρος των υποχρεώσεων εντός κι εκτός συνόρων. Ο προπονητής είναι υποχρεωμένος να μοιράσει την τράπουλα σε πιο πολλούς παίκτες, συνυπολογίζοντας και την κόπωση.

Μέχρι τώρα αυτό δεν έχει καταφέρει στον επιθυμητό βαθμό. Να βάλει τον Λοβέρα και να πάρει από τον πιτσιρικά Αργεντινό ότι θα του έδινε, για παράδειγμα, ο Λάζαρος. Να βάλει τον Μπενζιά και να του δώσει ένα ποιοτικό μισάωρο αντί του Βαλμπουενά. Να μπορέσει με ασφάλεια να δώσει ακόμη περισσότερο χρόνο του Κούτρη αντί του -ανεβασμένου, αλλά και πολύ φορτωμένου φέτος-Τσιμίκα.

ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ

Κάποιες φορές είναι αβάσταχτη η ελαφρότητα με την οποία, η ομάδα του Ολυμπιακού αφήνει βαθμούς να φύγουν μέσα από τα χέρια της. Σε χρονικά σημεία που απλά "τρως" τη μπάλα. Και με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και στη Νέα Σμύρνη απέναντι στο ρόστερ ανάγκης του Πανιωνίου. Μέσα από τις επιτυχίες, την καλή απόδοση και τη σιγουριά που νιώθουν πολλοί παίκτες, κάποιες φορές χάνουν το μέτρο και την ουσία. Υποτιμούν τον αντίπαλο και δεν πιστεύουν ότι μπορεί να δεχθούν γκολ από τον Παναθηναϊκό των τόσων προβλημάτων στο 90' ή από τον Πανιώνιο στο 88' που έπαιζε μπροστά με τον Εμμανουηλίδη και τον Φροίξο Γρίβα!

Σε αυτό το κομμάτι ο κόουτς πρέπει να απαιτήσει περισσότερα και να τραβήξει αυτιά. Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει και ο ίδιος να πατήσει ακόμη καλύτερα στα πόδια του, να νιώσει ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια κι εμπιστοσύνη. Ο φετινός Ολυμπιακός είναι καλύτερος, ακόμη πιο βελτιωμένος από τον περσινό, αν το εξετάσουμε συνολικά. Ακόμη όμως, αναζητά τις λεπτομέρειες. Εκείνες που θα κάνουν τη διαφορά και θα οδηγήσουν ξανά την ομάδα σε τίτλους και διακρίσεις.

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Το αυριανό (Τρίτη, 26/11, 22.00) παιχνίδι με την Τότεναμ είναι πρόκληση, αλλά μέχρι εκεί. Ως αουτσάιντερ πάει ο Ολυμπιακός να αντιμετωπίσει το συγκρότημα του Μουρίνιο. Μια καλή εμφάνιση ασφαλώς και αποτελεί ζητούμενο. Μακάρι να έρθει κι ένα θετικό αποτέλεσμα, όπως στο Φάληρο. Θα είναι ένα ακόμη παράσημο για την ομάδα και τον κόσμο της που εξαφάνισε τα μαγικά χαρτάκια και ζητούσε άλλα τόσα για ακόμη πιο δυναμικό παρών στο Λονδίνο.

Ο ρεαλισμός, ωστόσο, απαιτεί πάση θυσία νίκη με τον ΠΑΟΚ. Καλό το όνειρο του Λονδίνου, αλλά εδώ είναι το ταξίδι.Το ευρωπαϊκό μέλλον του Ολυμπιακού θα εξαρτηθεί όπως όλα δείχνουν από το εντός έδρας παιχνίδι με τον Αστέρα. Νικάς – περνάς, εκτός κι αν η Μπάγερν ανοίξει τα πόδια στο Βελιγράδι που δεν το πολυπιστεύω. Εκείνο που πρέπει, λοιπόν, να γίνει κατανοητό απ' όλους, είναι ότι στο πρωτάθλημα κάθε ματς είναι τρεις βαθμοί. Είτε με τον ΠΑΟΚ, είτε με τον Πανιώνιο. Κι όσο πιο πολλοί από δαύτους μπουν στο σακούλι, θα γίνει η δουλειά.

Εκεί, λοιπόν, πρέπει να δώσουν περισσότερο βάρος όλοι. Από τη διοίκηση και τον Μαρτίνς, μέχρι τους παίκτες και τον τελευταίο οπαδό. Αυτή είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που πρέπει να ξεπεραστεί χωρίς να σπάσει. Και όλοι εκείνοι που με την πρώτη στραβή "χρεώνουν" τον προπονητή και δεν τους νοιάζει αν φύγει, ας σκεφτούν απλά ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος που θα συνεχίσει την καλή δουλειά. Ο "πιστός στρατιώτης του κλαμπ" Τάκης Λεμονής; Ή μήπως είναι εύκολο να πειστεί να επιστρέψει -λέμε τώρα- ο Μάρκο Σίλβα που φεύγει από την Έβερτον; Είπαμε, ας είμαστε ρεαλιστές.

Ο Ολυμπιακός έχει και ικανότατο προπονητή και σπουδαίο υλικό και πολύ καλή ομάδα που μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερη, αρκεί όλοι -εντός κι εκτός Ρέντη- να προσπαθήσουν λίγο περισσότερο, με περισσότερη όρεξη και λιγότερη μουρμούρα. Όσο για το ματς της Κυριακής, αυτό πρέπει να το πάρει ο κόσμος, πριν από το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή και πριν από τους παίκτες. Η ισχύς εν τη ενώσει και ο νοών νοείτω, για να είναι πάλι ωραία με την κούπα στον Περαία την άνοιξη...

Photo credits: Eurokinissi