Όταν ο Τουρέ κάνει τάκλιν!
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για την επιστροφή ενός μεγάλου παίκτη με χαρά μικρού παιδιού. Τι έδωσε και τι θα δώσει ο Γιάγια, αλλά και τι έδειξαν οι γύρω του με πρώτο και καλύτερο τον Γκιλιέρμε.
Εντάξει δεν χρειαζόταν να είναι κανείς μάντης για να βρεις ποιος παίκτης θα συγκέντρωνε τα φώτα πάνω του στο ματς Κυπέλλου με τον Λεβαδειακό. Ένας είναι κι ακούει στο όνομα Γιάγια Τουρέ. Η επιστροφή του στα παλιά λημέρια έγινε στο συγκεκριμένο παιχνίδι βάσει προγράμματος, αφού ο Πέδρο Μαρτίνς ήθελε να τον μετρήσει πριν από τα μεγάλα παιχνίδια με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ.
Δεν ξέρω αν τον είδε έτοιμο έστω για τη 18άδα. Προσωπικά, αν ήμουν στη θέση του Πορτογάλου τεχνικού, θα τον είχα στον πάγκο έστω για να τον... βλέπουν και να τους βλέπει. Το ότι θα ξεχώρισε όπως η μύγα μέσα στο γάλα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Η διάθεση που πάτησε το χορτάρι, όμως, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση…
Ο Γιάγια έκανε σαν μικρό παιδί από τη χαρά του κι αυτό στο δικό μου μυαλό είναι το βασικότερο συστατικό επιτυχίας. Χάρηκε και το έδειξε που πήρε το περιβραχιόνιο. Βγήκε για ζέσταμα και χαμογελούσε διαρκώς. Πείραζε τους συμπαίκτες του, χειροκροτούσε στον κόσμο. Έμοιαζε με πιτσιρίκι που μόλις έχει πάρει στα χέρια το αγαπημένο του γλυκό.
Όταν ο διαιτητής σφύριξε για πρώτη φορά, άρχισε η παράσταση με τον Γιάγια σε ρόλο πρωταγωνιστή. Η εντολή που είχε ήταν να καλύψει το χώρο ευθύνης του Φορτούνη. Δεκάρι. Σωστή κι ενδεδειγμένη επιλογή. Οι δείκτες φυσικής κατάστασης κι αγωνιστικής ετοιμότητας δεν έχουν φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Γύρω στο 50-60% κυμαίνονται γι’ αυτό κι έμεινε συνολικά 59 λεπτά (46’ στο α’ και 13’ στο β’) στο τερέν.
ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ
Σε αυτό το διάστημα τα έκανε όλα! Δεν υπήρξε επιθετική προσπάθεια που να μην περάσει από τα πόδια του. Έδωσε, πήρε, άνοιξε το χώρο, άλλαξε το ρυθμό, αξιοποίησε τις προωθήσεις των συμπαικτών του, έγινε στήριγμα. Δεν έτρεξε πολύ, αλλά η μπάλα έτρεχε στα πόδια του. Επιχείρησε μπούκες, εκτέλεσε φάουλ, έφτασε στο σημείο να κάνει ακόμη και τάκλιν δύο φορές για να ανακτήσει τη μπάλα.
Όταν ο συγκεκριμένος, έχει όρεξη πρωτάρη στα 35 του και σε ένα ματς της… σειράς, κυλιέται στο χορτάρι για να διεκδικήσει μια χαμένη μπαλιά στον άξονα, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Κυρίως για το πώς γύρισε στον Ολυμπιακό και τι θέλει να πετύχει. Είναι διαφορετικό να δηλώνεις «έχω ακόμη πολλά χρόνια μπάλας μπροστά μου» κι αλλιώς να βγάζεις αυτή την όρεξη στο γήπεδο. Ο Τουρέ γουστάρει που γύρισε και φάνηκε πριν καν χαϊδέψει ξανά τη μπάλα για πρώτη φορά…
Ασφαλώς κι έχει χρόνο μπροστά του για να φτάσει εκεί που ξέρει και μπορεί, αλλά θα φτάσει. Αυτό μοιάζει δεδομένο. Φαίνεται, φωνάζει. Όπως φώναζε και ο Τουρέ στους νεότερους συμπαίκτες του, για να τους κατευθύνει, να τους εμψυχώσει, να τους βάλει καλύτερα στο κλίμα. Το αν μπορεί να βοηθήσει άμεσα, επαναλαμβάνω, το ξέρει ο προπονητής και κανείς άλλος. Είναι σίγουρο, ωστόσο, πως αλλιώς θα πατήσει ο Ολυμπιακός στο γήπεδο με τον Τουρέ διαθέσιμο για κάθε ενδεχόμενο, ακόμη και για ένα λεπτό κι εντελώς άλλη χωρίς αυτή την τεράστια προσωπικότητα, έστω στην άκρη του πάγκου.
ΕΤΟΙΜΟΣ Ο ΓΚΙΛΙΕΡΜΕ
Η επιβλητική παρουσία του Ιβοριανού και η αδιαμφισβήτητη λάμψη του, στέρησαν ίσως από τον Γκιλιέρμε Τόρες τη δυνατότητα να τραβήξει πάνω του τα φώτα. Ο Βραζιλιάνος είναι «έτοιμος» χαφ. Απλός με τη μπάλα, καλός τεχνίτης, με μυαλό ξυράφι, συνεργάστηκε καλά με τον Τουρέ και τον Ανδρούτσο που επέστρεψε από καραντίνα κι ατομικές προπονήσεις, σα να μην πέρασε μια μέρα.
Ο Ματίας Ναουέλ είχε διάθεση, πήρε πρωτοβουλίες, αλλά δεν πάτησε όσο γερά ήθελε πάνω στο πράσινο χαλί. Θέλει χρόνο. Έχει ποιότητα και θράσος ο πιτσιρικάς που βγήκε περισσότερο όταν ο Μαρτίνς τον έστειλε να παίξει πίσω από Χασάν και Μάνο μετά από το 1-0. Ο Μασούρας, με εντολή από τον πάγκο, πήρε όλη τη δεξιά πτέρυγα στα τελευταία 25 λεπτά κι από δική του σέντρα ο Μάνος χρίστηκε σκόρερ. Καλό αυτό όχι μόνο για την ομάδα, αλλά και για τους δύο πιτσιρικάδες.
Ο Ζοσέ Σα κι αυτός στην πρώτη του παρουσία, αντέδρασε εξαιρετικά δύο φορές που χρειάστηκε να επέμβει στο πρώτο ημίχρονο. Χωρίς ίχνος άγχους, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Βάλσαμο ήταν αυτή η συμμετοχή και για τον Κούτρη που θέλει αγωνιστικά λεπτά για να επανέλθει έπειτα από πέντε μήνες, ενώ ο Σισέ άρπαξε για τα καλά την ευκαιρία και φώναξε «παρών». Με φόρα μπήκε έστω για λίγο ο ξεχασμένος Πάρντο.
Γενικά τα συμπεράσματα που έβγαλε ο Μαρτίνς ήταν χρήσιμα. Και για τον «κάπτεν» Γιάγια και για την υπόλοιπη παρέα που όπως στα προηγούμενα ματς, έτσι και τώρα έγινε ένα με την εξέδρα στο φινάλε. Η χημεία ομάδας-κόσμου ίσως είναι πιο σημαντική, ακόμη κι απ’ την επιστροφή του παγκόσμιου Τουρέ. Κι αυτό θα φανεί πιο πολύ στη διάρκεια της σεζόν. Ιδιαίτερα τώρα που σφίγγουν τα γάλατα...