Όταν "σωπαίνει" ο Ελ Αραμπί
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό που έχασε ένα τσουβάλι ευκαιρίες κόντρα στον Ατρόμητο, αλλά παρά τον κόπο δεν είχε τρόπο και καθαρό μυαλό για να στείλει έστω μία φορά την μπάλα στα δίχτυα.
Είχαμε χρόνια να δούμε στην αρχική ενδεκάδα του Ολυμπιακού παρέα επιθετικούς της κλάσης του Ελ Αραμπί και του Τικίνιο. Κι όμως. Με τους δύο “κανονιέρηδες” στο χορτάρι από το πρώτο λεπτό και με πάνω από 20 τελικές προσπάθειες, οι ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν να παραβιάσουν ούτε μία φορά την εστία του Ατρομήτου, αφήνοντας δύο βαθμούς στα σκουπίδια με το καλημέρα του νέου πρωταθλήματος.
Από τη φάση του 3ου λεπτού που υπάρχει παράβαση πάνω στον Βαλμπουενά και ο διαιτητής θα έπρεπε να δείξει την άσπρη βούλα, οι παίκτες του Πέδρο Μαρτίνς είχαν στη διάθεσή τους περισσότερα από 90 λεπτά (μαζί με τις καθυστερήσεις) για να βάλουν μια φορά την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα, χωρίς να τα καταφέρουν. Δεν είναι ότι δεν πάλεψαν. Ιδιαίτερα στο τελευταίο μισάωρο του αγώνα έπαιζαν μονότερμα τους αντιπάλους τους. Οι κεντρικοί αμυντικοί του Ατρομήτου πανηγύριζαν λες και είχαν βάλει γκολ, κάθε φορά που έβλεπαν τη μπάλα να καταλήγει έξω από την εστία τους.
Ο Πέδρο Μαρτίνς έμεινε πολύ ευχαριστημένος από την απόδοση της ομάδας του, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο, όπως δήλωσε σχετικά. Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι για να έρθει το τρίποντο δεν χρειαζόταν τόσο πολύ ο κόπος, αλλά ο τρόπος. Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους παίκτες του Ολυμπιακού ότι δεν πάλεψαν. Όσο περνούσε η ώρα, προσπαθούσαν όλο και περισσότερο. Με βάση την εικόνα του ματς κι ένα 3-0 δεν θα ήταν υπερβολή.
Το ότι η μπάλα, όμως, δεν κατέληξε ούτε μία φορά στα αντίπαλα δίχτυα, είναι απόρροια κι άλλων παραγόντων πλην της ατυχίας. Οι ερυθρόλευκοι χθες δεν έπαιξαν με καθαρό μυαλό. Δυνάμεις είχαν, ρυθμό αρκετά ικανοποιητικό για τις απαιτήσεις της εποχής, ηρεμία δεν είχαν στην τελική προσπάθεια και καλές συνεργασίες. Όσο ευχάριστη ήταν η παρουσία του Τικίνιο, ο οποίος είναι ένα πραγματικό τανκ, τρέχοντας και συμμετέχοντας στο παιχνίδι με αστείρευτες δυνάμεις, τόσο έλειψε η αποτελεσματικότητα του Ελ Αραμπί.
Ο Μαροκινός killer βρέθηκε πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό. Συνήθως, για να σκοράρει, του αρκεί ακόμη και μισή ευκαιρία. Χθες δεν τα κατάφερε ούτε όταν βρέθηκε φάτσα με τον αντίπαλο κίπερ. Μπάλα είναι, όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται. Το οξύμωρο της ιστορίας είναι ότι οι δύο φορ του Πέδρο Μαρτίνς, όχι απλά δεν έπαιξαν ο καθένας για την πάρτη του, αλλά προσπάθησαν να συνεργαστούν ουκ ολίγες φορές στη διάρκεια του ματς.
Ο Τικίνιο επιχείρησε τουλάχιστον δύο ασίστ για τον Γιουσέφ, ο οποίος δεν βρήκε τη μπάλα για ένα βήμα, προ της αντίπαλης εστίας. Υπήρξε φάση που και οι δύο πέφτουν στη μπάλα για να τη σπρώξουν απλά στα δίχτυα από απόσταση μισού μέτρου κι εκείνη περνάει ανάμεσά τους. Υπήρξαν, ωστόσο, και πολλές φάσεις, στις οποίες είδαμε σέντρες στο πουθενά, γεμίσματα στο βρόντο και αρκετές ημιτελείς προσπάθειες.
Θα συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν ότι η απουσία του Μαντί Καμαρά φάνηκε στη διάρκεια της αναμέτρησης. Θα μπορούσε να εντείνει την πίεση ψηλά, να ανεβάσει τον ρυθμό, να μαζέψει περισσότερες δεύτερες μπάλες, ιδιαίτερα στο κομμάτι που η άμυνα του Ατρομήτου δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Είναι γεγονός ότι το δίδυμο Εμβιλά, Μπουχαλάκη δεν κινήθηκε στις στροφές που μας έχει συνηθίσει. Είναι, επίσης, δεδομένο ότι ο Ρόνι Λόπες παρότι πιο ζωηρός συγκριτικά με άλλες του εμφανίσεις, θέλει ακόμη χρόνο και σωστά αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο.
Με κορυφαίο της αναμέτρησης τον Ρέαμπτσιουκ και τον Βαλμπουενά να παλεύει σα λυσσασμένος όσο βρισκόταν στο γήπεδο, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να τελειώσει σωστά ούτε μία από τις δεκάδες τελικές που δημιούργησε. Κι αυτό είναι όχι μόνο θέμα συγκέντρωσης και καθαρού μυαλού, αλλά και θέμα χημείας. Όταν από τα πέντε μέτρα στέλνεις τη μπάλα πάνω στον αντίπαλο κίπερ ή σουτάρεις με φάτσα το τέρμα και σημαδεύεις αντίπαλο, δεν είναι μόνο θέμα ατυχίας, αλλά και θέμα τσαπατσουλιάς, επιπολαιότητας.
Είναι βέβαιο ότι η παρουσία του Ονιεκουρού, βοήθησε την ομάδα να επιβάλει πλήρως τον ρυθμό της, να ισορροπήσει επιθετικά, να δώσει περισσότερο πλάτος στην επίθεση. Είναι επίσης, δεδομένο ότι και ο 20χρονος Καρμπόβνικ, στο πρώτο του επίσημο παιχνίδι ως βασικός, σε ρόλο δεξιού μπακ, δεν τα πήγε άσχημα. Η ουσία είναι πως για άλλη μια φορά, η ομάδα δεν πήρε σχεδόν τίποτα επιθετικά από τους δύο ακραίους αμυντικούς, όχι επειδή δεν πάλεψαν, αλλά επειδή -πολύ απλά- δεν έχουν τις επιθετικές αρετές ενός Ομάρ ή ενός Τσιμίκα. Άρα εδώ χρειάζεται ακόμη περισσότερη δουλειά.
Αίσθησή μου είναι ότι ο Πέδρο Μαρτίνς, πλην του Σεμέδο για τον οποίο είπε δημόσια ότι τον περιμένει να γυρίσει, δεν θα έλεγε “όχι” για έναν ακόμη αριστερό μπακ. Φάνηκε ξεκάθαρα ότι υπολογίζει τον πιτσιρικά Πολωνό για τη δεξιά πτέρυγα, αφού αυτό είναι και το καλό του πόδι, ενώ δεν έχει νιώσει ακόμη ασφαλής με τον Λαλά, ο οποίος έμεινε ξανά στον πάγκο. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι θα αλλάξει μέχρι τον αγώνα της Πέμπτης (16/9) και στα πρόσωπα και στην αγωνιστική προσέγγιση. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν και κόντρα στην Αντβέρπ δημιουργηθούν τόσες ευκαιρίες, ε δεν μπορεί, ένα γκολ θα μπει σίγουρα...
Δείτε την πρώτη Game Night του φετινού πρωταθλήματος της Super League Interwetten:
