Πόση υπέρβαση ν’ αντέξει;
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για τον Πέδρο Μαρτίνς που κόντρα στην Άρσεναλ κυνήγησε μια ακόμη υπέρβαση, αλλά δεν του βγήκαν τα κουκιά και πλήρωσε ακριβά το ρίσκο.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι υπερβάσεις του Πέδρο Μαρτίνς από το καλοκαίρι του 2018 που ανέλαβε κι επίσημα τον Ολυμπιακό είναι διαρκείς. Έχτισε μια ομάδα περίπου από το μηδέν έχοντας, ασφαλώς, το πράσινο φως από τη διοίκηση, κατάφερε να ξαναστήσει το “μαγαζί”, να βελτιώσει το brand, να αξιοποιήσει το εμπόρευμα, να δημιουργήσει μια εξαιρετικά ελκυστική βιτρίνα, με πολλές υπεραξίες.
ΣΤΑΘΕΡΑ ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Οι “ερυθρόλευκοι” από την ημέρα που ανέλαβε έχουν μια σταθερά ανοδική πορεία, έστω κι αν πέρυσι δεν κατάφεραν να φτάσουν στην κατάκτηση των στόχων. Από ‘κει που σταμάτησε στο φινάλε της προηγούμενης περιόδου το συνέχισε φέτος, με νέα πρόσωπα και αρκετές αναποδιές. Κορυφαία αυτή της απουσίας για ένα εξάμηνο του αρχηγού Κώστα Φορτούνη. Τα γερά θεμέλια, ωστόσο, ο δυνατός κορμός και ορισμένες σημαντικές προσθήκες όπως ο Σεμέδο, ο Βαλμπουενά και ο Ελ Αραμπί, του έδωσαν τη δυνατότητα να πετύχει κάτι περίπου ακατόρθωτο. Να οδηγήσει την ομάδα από το γκρουπ των αδυνάτων στους ομίλους του Champions League μέσα από τρεις προκριματικούς γύρους, με πολύ ωραία μπάλα και αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα.
Η εικόνα της ομάδας είχε πολύ θετικό πρόσημο και στις 6 μάχες του ομίλου, εξαιρώντας το παιχνίδι με τη Μπάγερν στο Μόναχο, γεγονός που εξασφάλισε και τη συνέχεια στη φάση των “32” του Europa. Παράλληλα, ο Ολυμπιακός σε ένα περιβάλλον όχι ιδιαίτερα φιλικό, κατάφερε να μείνει πρώτος στην κούρσα του πρωταθλήματος και να ετοιμάζεται για τη μάχη της Τούμπας έχοντας αέρα δύο βαθμών. Έναν αέρα που αν αξιοποιηθεί σωστά το βράδυ της Κυριακής απέναντι στον ΠΑΟΚ, μπορεί να γίνει άνεμος τίτλου μέσα από τη διαδικασία των play off.
Στο χθεσινό ματς με την Άρσεναλ, δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι “ερυθρόλευκοι” παρουσίασαν το καλύτερό τους πρόσωπο μέσα στο γήπεδο. Προσπάθησαν, πολύ κατά διαστήματα, ζόρισαν αρκετά τους αντιπάλους τους, αλλά δεν έκαναν κατάθεση ψυχής όπως για παράδειγμα στο αντίστοιχο παιχνίδι με την Τότεναμ (2-2). Δεν αντιμετώπισαν αυτό το ματς σα να μην υπάρχει αύριο και κάπου είναι λογικό αφού… αύριο, υπάρχει ματς και μάλιστα κομβικό στη μάχη της κατάκτησης του τίτλου.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ ΤΟ ΡΙΣΚΟ
Συμφωνώ με όσους διαφωνούν σχετικά με το ρίσκο που πήρε ο Πέδρο Μαρτίνς στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού. Έπαιξε κι έχασε ο Πορτογάλος, αφού στο διάστημα που η ομάδα του πήρε μέτρα προς την επίθεση, μία κόντρα του αντιπάλου ήταν αρκετή για να έρθουν τα πάνω – κάτω. Εδώ έχει σημασία να επισημάνουμε κάτι ακόμη. Τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε το ματς ο Μικέλ Αρτέτα. Την επιμονή στην προσήλωση των παικτών του στο ανασταλτικό κομμάτι. Το πόσες φορές φώναξε του Σωκράτη να μην περνάει τη γραμμή του κέντρου για να δίνει βοήθειες στα δύο στόπερ, αφού από τα αριστερά έπαιρνε προσπάθειες και μέτρα προς την επίθεση ο Σάκα.
Στο ρίσκο του Μαρτίνς ο κόουτς των “κανονιέρηδων” προτίμησε τη σιγουριά του μηδέν στην άμυνα και τελικά βρήκε πορτοφόλι, λόγω της ποιότητας κάποιων παικτών του, αλλά και της αφέλειας των γηπεδούχων να αφήσουν πολλά μέτρα γήπεδο σε μια ομάδα πολύ ικανή στο χώρο. Ο κόουτς του Ολυμπιακού κυνήγησε άλλη μία υπέρβαση χωρίς να έχει όλα τα εργαλεία που ήθελε. Ο Φορτούνης άνοιξε το γήπεδο με το πού πήρε τη μπάλα στα πόδια, αλλά ανασταλτικά ακόμη δεν μπορεί να βοηθήσει όσο χρειάζεται. Ο Βαλμπουενά, ο μοναδικός που κρατούσε μπάλα από το ξεκίνημα, είχε αρχίσει να μένει από δυνάμεις. Ο Λοβέρα που ήρθε από τον πάγκο κέρδισε όλο κι όλο ένα κόρνερ, απόρροια μακρινού σουτ.
ΧΩΡΙΣ ΕΞΤΡΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΧΑΦ
Στον πάγκο δεν υπήρχε άλλος επιθετικός, αλλά ούτε κι άλλος μέσος από τη στιγμή που ξεκίνησαν βασικοί Μπουχαλάκης, Γκιλιέρμε, Καμαρά. Με 19 όλους κι όλους διαθέσιμους, τον Ποντένσε στην Αγγλία και τον Σουντανί εξουδετερωμένο για καιρό, δεν χρειαζόταν μόνο προσπάθεια και τρέλα, αλλά και τύχη. Κι επειδή πολλοί στέκονται στο -μεγάλο ομολογουμένως- κενό του Ποντένσε, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Ο Ντανιέλ δεν… καθόταν άλλο στον Ολυμπιακό. Ήθελε να φύγει, το φώναζε. Και να έμενε ως το καλοκαίρι δεν θα ήταν… εδώ για όποιον καταλαβαίνει τα βασικά. Ο Τσιμίκας αντίθετα που δεν βιάζεται, έμεινε και τα δίνει όλα μέχρι να έρθει και η δική του ώρα για το επόμενο βήμα…
Παίκτης για τη θέση του Ποντένσε, ήρθε. Στον Τούρκο Μορ αναφέρομαι. Παίκτης για να καλύψει άμεσα το κενό υπήρχε. Ο Σουντανί. Εδώ, όμως, ήρθαν τα πάνω – κάτω. Αθροίζοντας όλα τα παραπάνω, ήταν δύσκολο να πετύχει το ρίσκο του Μαρτίνς και δεν πέτυχε. Το 0-0 θα ήταν σαφώς καλύτερο και πολύ πιο πονηρό για την Άρσεναλ στη ρεβάνς της επόμενης Πέμπτης. Ο κόουτς του Ολυμπιακού, όμως, ήθελε να τραβήξει χαρτί από το 18 και κάηκε. Μπάλα είναι και γυρίζει, όπως και η μπίλια στη ρουλέτα. Αντί για το κόκκινο, κάθισε στο μαύρο…
ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ...
Δεν είναι εύκολο για καμία ομάδα, πόσο μάλλον μια ελληνική ομάδα να τρέχει σε τρεις διοργανώσεις με τόσο υψηλές ταχύτητες και τέτοια ένταση από τον Ιούλιο μέχρι τώρα. Ιδιαίτερα όταν έχουν παρουσιαστεί και τόσες αναποδιές. Στη λίστα της UEFA πιθανόν να έγινε λάθος με την προσθήκη του Μπα, ενός ακόμη στόπερ δηλαδή κι όχι του Χασάν, του Καφού ή του Μορ. Όταν, όμως, πήρε τις αποφάσεις του ο Πέδρο, ο Σουντανί ήταν υγιής και πετούσε φωτιές σε κάθε ματς.
Τώρα ο Ολυμπιακός πρέπει να δείξει χαρακτήρα. Να ξεχάσει την Άρσεναλ μέχρι το βράδυ της Κυριακής και να αφοσιωθεί 100% στη μάχη με τον ΠΑΟΚ. Σε μια έδρα – φωτιά, σε ένα ματς που θα πάει όχι μόνο στην ποιότητα, αλλά στο ξύλο, στον τσαμπουκά, στην προσωπική μονομαχία. Εκεί η ομάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη από κάθε άποψη. Θα υπάρχουν, άλλωστε, και άλλες τέσσερις επιλογές για φρεσκάρισμα και πιο γεμάτο πάγκο (Χασάν, Λάζαρος, Μορ, Καφού). Στο ματς της Τούμπας η κατάθεση ψυχής είναι επιβεβλημένη, αφού το πρωτάθλημα είναι ο πρώτος και πιο μεγάλος στόχος, άρα εκεί η ομάδα θα πρέπει να λειτουργήσει στα κόκκινα πάσει δυνάμει...