Τα 7 πρόσωπα μιας κόκκινης κούπας
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για τους 6+1 μικρούς και μεγάλους πρωταγωνιστές της κούπας στο Βόλο που έγραψε ιστορία για τον Ολυμπιακό με το 18ο νταμπλ και το μαγικό ραβδί του Πέδρο Μαρτίνς.
Ο χιλιοτραγουδισμένος τελικός Κυπέλλου ανήκει πλέον στο παρελθόν. Ο Ολυμπιακός με πολλά νέα πρόσωπα και χωρίς να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης, κατάφερε να νικήσει την ΑΕΚ στον Βόλο, με το "φτωχό" -σύμφωνα με την εικόνα του ματς- 1-0 που οδήγησε στην κατάκτηση του 18ου νταμπλ.
Ήταν αναμφίβολα ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών και για το χρονικό σημείο που έγινε, αλλά και λόγω της ιδιαιτερότητας να αγωνιστούν οι δύο μονομάχοι με τους εναπομείναντες από τα περσινά ρόστερ. Ο Πέδρο Μαρτίνς χρειάστηκε να βγάλει λαγούς από το καπέλο και να μετρήσει σωστά τα κουκιά. Δεν ήταν εύκολη η δουλειά του.
Έπρεπε όχι μόνο να επιλέξει τα -σωστά- πρόσωπα για να παρουσιάσει την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα, αλλά και να μοντάρει έτσι το σύνολο, προκειμένου να αναδείξει τις αρετές και να "κρύψει" τις αδυναμίες.
Τα κατάφερε και τα δύο σε πολύ σημαντικό βαθμό. Τέτοιο που ο Ολυμπιακός να φτάσει στο στόχο, χωρίς να εντυπωσιάσει, αλλά και χωρίς να απειληθεί ιδιαίτερα. Με ξεκάθαρο κι έξυπνο πλάνο που άφησε τη μπάλα στην ΑΕΚ, αλλά όχι και κενούς χώρους για να κάνει παιχνίδι. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο ο Πορτογάλος τεχνικός κατάφερε όχι απλά να κάνει λειτουργικούς σε ένα τέτοιο παιχνίδι ποδοσφαιριστές με λίγο ή καθόλου εμπειρία, όπως ο Τζολάκης και ο Μπρούνο, αλλά να τους προστατεύσει κιόλας για να μην εκτεθούν, μέσα από τη συνολική δουλειά.
Στα δικά μου μάτια, ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν πέρα από αρχιτέκτονας και ο μεγάλος πρωταγωνιστής μιας ακόμη επιτυχίας, επειδή ό,τι ακριβώς είδαμε χθες βράδυ στον τελικό από πλευράς Ολυμπιακού, ήταν βγαλμένο από το δικό του μπλοκάκι.
Δική του επιλογή ήταν ο Ολυμπιακός να παίξει με τρόπο κυνικό, να εκμεταλλευθεί τους κενούς χώρους, να πιέσει χαμηλά για να κλέψει μπάλες, να γεμίσει με φρέσκα πόδια και τις δύο πτέρυγες, να φύγει στο χώρο και να χτυπήσει στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Εδώ ο σύλλογος εξαργύρωσε για μία ακόμη φορά την απόφασή του να στηρίξει το τεχνικό τιμ για τρίτη στη σειρά χρονιά, καθώς ισχύει ξεκάθαρα και φάνηκε πως "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος".
Πάμε, όμως, να δούμε και τις υπόλοιπες μικρές "ερυθρόλευκες" ιστορίες, αλλά και τους πρωταγωνιστές τους που οδήγησαν στην κατάκτηση του 28ου Κυπέλλου από πλευράς Ολυμπιακού:
1. Κωνσταντίνος Τζολάκης: Ο 17χρονος κίπερ έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην κατάκτηση του Κυπέλλου, καθώς κλήθηκε να υπερασπιστεί την εστία του Ολυμπιακού στα δύο πιο δύσκολα παιχνίδια της διοργάνωσης. Με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα (3-2) και στον χθεσινό τελικό. όπου έλειψαν οι τραυματίες Σα, Αλέν, ενώ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής ο νεοαποκτηθείς Κρίστινσον. Σε αυτά τα δύο ματς που η μπάλα έκαιγε και με αντιπάλους ορισμένους από τους πιο ικανούς επιθετικούς που αγωνίζονται στη χώρα μας, ο ύψους 1.93 Κρητικός κίπερ έδειξε όχι μόνο τα προσόντα, αλλά και τα ψυχικά του αποθέματα.
Παρότι δεν απέφυγε το λάθος στο 8ο λεπτό, το οποίο "έσωσε" τελευταίο δευτερόλεπτο ο Μπα, σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια ήταν ψύχραιμος, σταθερότατος, με σωστές τοποθετήσεις, σίγουρος στις επεμβάσεις του. Έχοντας αγωνιστεί στο πρωτάθλημα μόλις 13 λεπτά ως αλλαγή στην εκτός έδρας αναμέτρηση με τον Άρη, ο πιτσιρικάς κίπερ θα έχει να το λέει στα εγγόνια του και φυσικά μετά από ένα τέτοιο βάπτισμα πυρός, το μέλλον δικαιωματικά του ανήκει.
2. Μπρούνο: Στα 26 του ο Βραζιλιάνος εξτρέμ, ήρθε από το πουθενά να καλύψει τη θέση του δεξιού μπακ-χαφ και ανταποκρίθηκε άψογα σε έναν περίπου άγνωστο ρόλο. Λίγες μέρες νωρίτερα τα σενάρια για αποχώρησή του από τις εγκαταστάσεις του Ρέντη, με πιθανότερο προορισμό τη Θεσσαλονίκη και τον Άρη, έδιναν κι έπαιρναν. Ο Πέδρο Μαρτίνς είχε δοκιμάσει στη θέση που άφησε άδεια η αποχώρηση του Ελαμπντελαουί και τον Ραντζέλοβιτς και τον Μασούρα, αλλά τελικά προτίμησε τον πρώην παίκτη του Ατρομήτου. Εκείνος έχοντας παρουσία φέτος μόλις σε επτά ματς πρωταθλήματος, τα πήγε περίφημα και βάζει ιδέες να διατηρηθεί στο ρόστερ, όχι μόνο ως λύση για τα άκρα της επίθεσης, αλλά και πίσω από τον συμπατριώτη του Ραφίνια για το δεξί άκρο της άμυνας. Απέδειξε ότι και... ξέρει και μπορεί.
3. Βασίλης Τοροσίδης: Αποτελούσε κοινό μυστικό μεταξύ των γραφείων της ΠΑΕ και του αθλητικού κέντρου στο Ρέντη ότι ο 35χρονος "Τόρο" είχε αποφασίσει να κρεμάσει τα παπούτσια του. Το είχε εκμυστηρευθεί στον πρόεδρο, στη διοίκηση, στους συμπαίκτες του, αλλά δεν το έκανε όσο η ομάδα τον είχε ανάγκη. Στον τελικό χρειάστηκε να αγωνιστεί ως αριστερός μπακ, θέση που υπηρέτησε αρκετές φορές με επιτυχία στα χρόνια της ένδοξης καριέρας του, παρότι δεξιοπόδαρος. Ανταποκρίθηκε μια χαρά, έπαιξε για περίπου 80 λεπτά και στη συνέχεια σήκωσε την κούπα που του παρέδωσε ο Βαγγέλης Μαρινάκης, σε μια κίνηση αναγνώρισης και σεβασμού. Πλέον κρεμάει τα παπούτσια του έπειτα από 221 ματς με την ερυθρόλευκη, για να προσφέρει στην ομάδα από άλλο πόστο, εξίσου νευραλγικό.
4. Λαζάρ Ραντζέλοβιτς: Ο Πέδρο Μαρτίνς τον προτίμησε να αγωνιστεί μπροστά από τον Μπρούνο με ξεκάθαρη εντολή να τον ντουμπλάρει στο μαρκάρισμα των αντιπάλων και στην επίθεση να εκμεταλλεύεται το χώρο, ποντάροντας στο εντυπωσιακό ξεπέταγμά του. Στα 23 του, όσο δυνατά μπήκε στη σεζόν (σ.σ. δύο γκολ στον προκριματικό με την Κράσνονταρ), άλλο τόσο εντυπωσιακά την έκλεισε, έναν χρόνο μετά. Ο τελικός στον οποίο αναδείχθηκε και MVP πέρα από "χρυσός" σκόρερ, ήταν το 31ο ματς του σε μια σεζόν που θα του μείνει αξέχαστη.
5. Μαντί Καμαρά: Ο διεθνής μέσος από τη Γουινέα, κλήθηκε παρέα με τον Ανδρέα Μπουχαλάκη να παίξουν και για τον... Γκιλιέρμε. Για όσους δεν το έχουν προσέξει, ο 23χρονος μέσος πραγματοποιεί φέτος εντυπωσιακές εμφανίσεις με αντίπαλο την ΑΕΚ. Όποτε τη συναντά στο δρόμο του, απογειώνεται! Δεν είναι τυχαίο ότι στα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια, φέτος, απέναντι στους "κιτρινόμαυρους" μέτρησε τρία γκολ, ενώ στον τελικό έδωσε την ασίστ στον Ραντζέλοβιτς που ουσιαστικά οδήγησε στο γκολ της νίκης και την κατάκτηση του τροπαίου.
6. Ματιέ Βαλμπουενά: Μπήκε ξανά στο γήπεδο με όρεξη εφήβου. Πάτησε κάθε σπιθαμή του γηπέδου. Πάλεψε, "τσακώθηκε", ηγήθηκε της προσπάθειας για μία ακόμη κούπα. Με το σφύριγμα της λήξης έκανε σαν μικρό παιδί. Αγκάλιασε το τρόπαιο σαν τρελός, το πήρε στα χέρια κι έκανε κίνηση να... φύγει μαζί του, πανηγύρισε -στα 36 του- λες κι ήταν η πρώτη κούπα της καριέρας του! Με τον "στρατηγό" σε τέτοια -αγριεμένη- κατάσταση στο ξεκίνημα της σεζόν, ο Ολυμπιακός έχει να κερδίσει και φέτος πάρα πολλά...
Photo Credits: Eurokinissi
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: