Τι δεν έχουν οι Γκεστράνιους

Άλλο ένα ντέρμπι κύλησε ποδοσφαιρικά. Χωρίς να ανοίξει μύτη. Χωρίς φωνές, κατάρες, αναθέματα. Χωρίς κατεβατά γεμάτα ίντριγκα και συνωμοσία.

Ναι, στον Ματίας Γκεστράνιους αναφέρομαι. Τον Φινλανδό διαιτητή του ΠΑΟΚ-ΑΕΚ. Το ίδιο θα μπορούσα να γράψω και για τον προηγούμενο ξένο ρέφερι που ήρθε να σφυρίξει στον τόπο μας. Τον Ισπανό Μπορμπαλάν που «καθάρισε» σαν αυγό τον τελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στους «δικεφάλους» στο «Σπύρος Λούης».

Κάτι ανάλογο θα γίνει με τους επόμενους Μπορμπαλάν και Γκεστράνιους που θα κοπιάσουν στον τόπο μας για να διευθύνουν ένα μάτς 90+ λεπτών, να βάλουν στην τσέπη κάποιες χιλιάδες ευρώ, μερικές φωτογραφίες Ακρόπολη και τα τοιαύτα, πριν κουνήσουν μαντήλι. Πλησιάζει και το Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, στο οποίο, επίσης, εκτιμώ πως δεν θα έχουμε πολλά να λέμε για τη διαιτησία το βράδυ της Κυριακής, αν και ποτέ δεν ξέρεις. «Έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές» που λέει και μια ψυχή. Άδικο έχει; Στην προκειμένη περίπτωση, ναι. Επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος!

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να γράψω ότι οι ξένοι διαιτητές που ορίζονται για τα μεγάλα παιχνίδια στην Ελλάδα, είναι καλύτεροι ή έστω πολύ καλύτεροι από δικούς μας. Ή ότι οι δικοί μας δεν μπορούν. Ο Ηρακλής Τσίκινης σχολιάζοντας τον αγώνα της Τούμπας για λογαριασμό του Sport24, υπογράμμισε πως τα πήγε πολύ καλά ο Φινλανδός διεθνής ρέφερι σε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να φέρει σε πέρας χωρίς προβλήματα κι ένας διαιτητής επιπέδου Football League!

Έχει απόλυτο δίκιο. Αυτός ήταν ο βαθμός δυσκολίας. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί αν οριζόταν στο ίδιο παιχνίδι Έλληνας διαιτητής ανεξαρτήτως ονόματος, εμπειρίας, φόρμας.

Ο Γκεστράνιους και ο κάθε Γκεστράνιους μπαίνει να σφυρίξει στην Τούμπα με το τεκμήριο της αθωότητας! Μπαίνει να σφυρίξει ό,τι βλέπει επειδή δεν έχει κανέναν λόγο να μην το κάνει. Χέστηκε αν θα νικήσει ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ, επειδή πολύ απλά αυτή είναι η δουλειά του. Τι θα του πουν; Ότι από μικρός ήταν οπαδός της ομάδας που σφυρίζει, άρα ήθελε να την ευνοήσει ή ότι τα... πήρε; Σε καμία περίπτωση...

Με τον Έλληνα διαιτητή, όμως, δεν είναι το ίδιο. Δεν του αναγνωρίζεται κανένα τεκμήριο αθωότητας, καλών προθέσεων, ή, έστω, δικαιώματος στο λάθος. Και σε αυτό, φυσικά, δεν φταίνε οι διαιτητές ή τα όποια λάθη κάνουν και θα συνεχίσουν να κάνουν. Φταίει η καχυποψία που διέπει χρόνια τώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο και η ακραία πόλωση που βρίσκεται στην κορύφωσή της.

Η ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΡΕΦΕΡΙ

Σε οποιοδήποτε μεγάλο παιχνίδι που θα οριστεί να διευθύνει Έλληνας διαιτητής, τα όργανα θα αρχίσουν μέρες, μπορεί και βδομάδες νωρίτερα. Πόσα ματς σφύριξε. Τι έκανε στα προηγούμενα ντέρμπι. Πόσα πλάγια άουτ έδωσε υπέρ ή κατά μιας ομάδας. Από πού κρατάει η σκούφια του. Πού μένει, πού μεγάλωσε, ποιοι είναι οι φίλοι του. Τι ομάδα υποστήριζε ο ίδιος μικρός, η θεία του, τα αδέρφια, ο πεθερός του. Ατελείωτες ιστορίες τρέλας που δεν σταματούν και απλώνονται. «Ο μπατζανάκης του συνάντησε τον πρόεδρο της ΕΠΣ και του ψιθύρισε στ' αυτί "αγαπούλα πούλα". Ο δευτεροξάδερφος του, τα έλεγε στο καφενείο του χωριού με τον εκπρόσωπο της ΕΠΟ που τα έχει καλά με την άλλη ομάδα». Η απόλυτη παράνοια και δεν συμμαζεύεται...

Πως, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μπει και να σφυρίξει ανεπηρέαστος σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Και σε γυάλα να τον κλείσεις για να μην ακούσει/διαβάσει τίποτα πριν από τη σέντρα, δεν γίνεται. Όταν ξέρει πως δεν πρόκειται να του αναγνωριστεί το παραμικρό -ανθρώπινο- λάθος, αφού οι πάντες υποπτεύονται τα πάντα και εξυφαίνουν θεωρίες συνωμοσίας;
Το ακόμη χειρότερο είναι πως στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Άρα κάποια από αυτά τα -τραβηγμένα- σενάρια μπορεί να έχει και δόση αλήθειας. Ποιος δεν ξέρει για παράδειγμα ότι πολλοί διαιτητές σφυρίζουν ανάλογα με το πού... σφυρίζει και η ΕΠΣ που ανήκουν; Πόσοι δεν κάνουν τα χατίρια εκείνων που τους ορίζουν; Και πόσους έφαγε η... νύχτα επειδή όρθωσαν ανάστημα και δεν ήθελαν να προσκυνήσουν;

Ο κάθε Μπορμπαλάν και ο κάθε Γκεστράνιους ξέρει πως θα του αναγνωριστεί και το λάθος ή έστω η καλή πρόθεση. Ή τουλάχιστον κανείς δεν θα του καταλογίσει δόλο. Ο αντίστοιχος Έλληνας διαιτητής και με τις καλύτερες των προθέσεων να μπει στο γήπεδο και αλάνθαστος να είναι, δεν θα του αναγνωριστεί ποτέ το προφανές "ό,τι βλέπει σφυρίζει". Κάτι θα βρούμε να πούμε. Από το γιατί υπέδειξε ένα φάουλ, μέχρι το ταξί που τον μετέφερε στο γήπεδο και το κοστούμι που φορούσε. Η αμφιβολία δεν σκοτώνει τίποτα, αλλά δηλητηριάζει τα πάντα που έγραψε και ο Νίτσε.

ΞΕΝΟΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Γι' αυτό σας λέω. Γκεστράνιους μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Για να εξελίσσονται τα μεγάλα ματς, στο σκέλος της διαιτησίας, σε παιχνίδια επιπέδου Football League που λέει και ο Τσίκινης. Γιατί εδώ που τα λέμε ως τέτοια τα βλέπουν οι ξένοι ρέφερι, από πλευράς δυσκολίας. Πόσο ζορίζεται άραγε ένας διαιτητής που έχει σφυρίξει Μπαρτσελόνα-Ρεάλ ή Τσέλσι-Μάντσεστερ στο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ; Όταν έστω από πλευράς ρυθμού τα δικά μας μεγάλα παιχνίδια είναι τρεις ταχύτητες κάτω;

Που καταλήγουμε; Ξένους διαιτητές μέχρι να τελειώσει η καχυποψία και να υπάρξει ο μίνιμουμ σεβασμός. Όχι σε επίπεδο προσώπων, αλλά έστω σε επίπεδο ρόλου. Κι επειδή δεν θα σβήσει ποτέ (η καχυποψία), δεν θα αλλάξουμε και ποτέ. Άρα οι ξένοι διαιτητές και τα όποια λάθη φέρουν μαζί τους θα είναι μονόδρομος. Επειδή τα δικά τους λάθη τουλάχιστον δεν θα είναι επίτηδες. Ή απλά επειδή έτσι νομίζουμε. Δεν υπάρχει άλλη λύση... Γι' αυτό ο κάθε Γκεστράνιους θα είναι πάντα μάγκας και ο κάθε Έλληνας Γκεστράνιους μ@λάκας!