Είναι απορίας άξιο το πόσο εύκολα μπορεί να υποτιμηθεί μία προσπάθεια έπειτα από μία -ανώδυνη- ήττα. Έγραφα εδώ και μέρες ότι το πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό τελείωσε όταν κλείδωσε και τυπικά στην εντός έδρας αναμέτρηση με τον (αποψινό αντίπαλο) ΟΦΗ στο Φάληρο.

Λογικό είναι για όποιον μπορεί να αντιληφθεί τα -ποδοσφαιρικά και όχι μόνο- αυτονόητα ότι οι παίκτες άδειασαν στο συγκεκριμένο μέτωπο, όταν έφτασαν στο τέλος της διαδρομής και μάλιστα με τα τσαρούχια, με 20 βαθμούς διαφορά.

Το να τους κρατήσει σε εγρήγορση μετά από τόσο κόπο, τόση προσπάθεια κι έπειτα από ένα χρόνο (από τον περασμένο Ιούλη) στα γήπεδα το κίνητρο του αήττητου είναι στα δικά μου αυτιά σύντομο ανέκδοτο. Χαλάρωσαν όπως είναι απόλυτα φυσικό και μέσα από αυτή τη διαδικασία έκαναν έναν κακό παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό (0-0) κι άλλο ένα με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, το οποίο έχασαν τελικά στο 90’. Μιλάμε, ωστόσο, για δύο ματς που το κίνητρο του Ολυμπιακού ήταν σχεδόν μηδενικό! Μιλάμε για δύο παιχνίδια που δεν παίζουν κανένα απολύτως ρόλο στην τελική σούμα. Τον κανονικό Ολυμπιακό θα τον ξαναδούμε στον τελικό του Κυπέλλου και στη ρεβάνς με τη Γουλβς κι εκεί θα τον κρίνουμε αυστηρά, χωρίς επιείκεια.

ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ

Το να πανηγυρίζουν στον ΠΑΟΚ που κέρδισαν μία φορά τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς στο σπίτι του, το καταλαβαίνω. Σε μια χρονιά που τα έχουν χάσει όλα σε πρωτάθλημα και Κύπελλο (πάλι από τον Ολυμπιακό αποκλείστηκαν για να μην ξεχνιόμαστε) και παλεύουν για τη δεύτερη θέση, μια τέτοια νίκη μπορεί να ισοδυναμεί πρόσκαιρα με κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, όμως, και δη οι οπαδοί του Ολυμπιακού ότι στα τρία παιχνίδια που είχαν σημασία, οι “ερυθρόλευκοι” έκαναν επίδειξη δύναμης. Στα δύο του πρωταθλήματος που πέρασαν άνετα από την Τούμπα και στον ημιτελικό του Κυπέλλου που πέταξαν τον Δικέφαλο εκτός της αγαπημένης του (τα τελευταία χρόνια) διοργάνωσης.

Εκείνο που μετράει πάνω απ’ όλα είναι ότι στον Πειραιά κατάφεραν από πέρυσι μέχρι φέτος να δημιουργήσουν αυτό που οι ίδιοι -πρώτοι απ’ όλους- ονειρεύονταν. Μια ομάδα-πρότυπο, μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις στο γήπεδο, μια ομάδα με αρχή και τέλος, ισορροπημένη, δυνατή, με επίκεντρο τη συνολική δουλειά, το “εγώ” κάτω από το “εμείς”, μια ομάδα με αρχές, προπονητή, διάρκεια, συνέχεια και μέλλον. Αυτό είναι το κορυφαίο όπλο και για τη συνέχεια, αυτό είναι που προκαλεί τρόμο στους αντιπάλους και για τα επόμενα χρόνια.

ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ

Ο φετινός υπέροχος Ολυμπιακός που κατέκτησε ένα από τα πιο μάγκικα και αεράτα στην ιστορία του, πρωταθλήματα, βρίσκεται στον τελικό του Κυπέλλου και διεκδικεί πρόκριση στους "8" του Europa League, είναι αυτό ακριβώς που θέλουν να βλέπουν τα εκατομμύρια των οπαδών του. Μια ομαδάρα με σπουδαίο προπονητή, πολύ καλούς παίκτες, συνοχή και χημεία να διεκδικεί μέχρι τέλους όλους τους στόχους και να τους κατακτά στο μέτρο του δυνατού. Μια ομάδα που από πέρυσι μέχρι φέτος έχει διαρκώς ανοδική πορεία, κάτι που λογικά θα συνεχιστεί και του χρόνου με τον ίδιο κόουτς και τον ίδιο σταθερό κορμό, πέρα από τις όποιες προσθαφαιρέσεις.

Είναι γεγονός ότι στη διάρκεια της σεζόν το επικοινωνιακό παιχνίδι πήρε… φωτιά, αλλά αυτό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Σημασία έχει σε τελική αναλυση το τι φαίνεται πάνω στο χορτάρι. Κι εκεί ο Ολυμπιακός κατάφερε όχι απλά να ξεχωρίσει, αλλά να αναδείξει πολλούς διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Σα, Τσιμίκας, Μπα, Σεμέδο, Γκιλιέρμε, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Βαλμπουενά, Αραμπί, Φορτούνης, Μασούρας και δεν συμμαζεύεται. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ήδη προκαλέσει το ενδιαφέρον συλλόγων του εξωτερικού και τα... μηδενικά που το συνοδεύουν προκαλούν ίλιγγο.

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Επειδή έχουν δει πολλά τα μάτια μας στο ποδόσφαιρο, αυτό που μετράει πραγματικά είναι το δάσος κι όχι το δέντρο. Αυτός ο Ολυμπιακός ακόμη και με ηλικιακά κριτήρια να το εξετάσει κανείς, είναι ομάδα πλήρους μέλλοντος. Την ίδια ώρα ο κρότος που προκαλεί σε όλα τα επίπεδα, είναι τεράστιος. Κι αυτό θα πρέπει να συνεχιστεί με τη δημιουργία μιας ακόμη πιο ισχυρής ομάδας που θα μπει στην επόμενη σεζόν με ακόμη μεγαλύτερη ορμή και δύναμη για την επίτευξη των επόμενων στόχων σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το πρώτο βήμα εγινε με την ανανέωση και στήριξη του προπονητή.

Εκείνο που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, λοιπόν, είναι ότι καθρέφτης για κάθε ομάδα παραμένει το γήπεδο και μόνο αυτό. Όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα. Σημασία εχει να είσαι... αέρας πάνω στο χορτάρι, όχι έξω από αυτό και ο Ολυμπιακός το έχει αποδείξει μέσα από 56 επίσημα παιχνίδια, χωρίς να έχει τόσο μεγάλη σημασία το τι θα γίνει στη συνέχεια μέχρι το φινάλε της φετινής σεζόν... Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι ο Ολυμπιακός θα μπει με κεκτημένη ταχύτητα και στην επόμενη περίοδο, συγκριτικά με τους παραδοσιακούς του αντιπάλους κι αυτό το δεδομένο θα πρέπει να διαχειριστεί ανάλογα προς δικό του όφελος.

Αυτό καλά θα κάνουν να μην το ξεχνούν (και) στην Πλατεία Αλεξάνδρας, ώστε να συνεχίσουν με ακόμη περισσότερο ζήλο να ενισχύουν αυτό το αγωνιστικό τους κατόρθωμα. Αυτό είναι που μετράει όχι όλα τα άλλα που μπορεί να ακουστούν ή να ειπωθούν εκτός γηπέδου. Ο Ολυμπιακός πέτυχε το δύσκολο. Να φτιάξει πρόπερσι περίπου από το μηδέν μια ομαδάρα που αποπνέει υγεία. Μέχρι να καταφέρουν και οι άλλοι να κάνουν κάτι αντίστοιχο, έχουμε καιρό. Μέχρι τότε όποιος έχει μάτια βλέπει. Απλά είναι τα πράγματα, για όποιον έχει διάθεση να δει την αλήθεια και μόνο αυτήν...

Με λίγα λόγια, αυτός ο Ολυμπιακός οφείλει να ασχοληθεί μόνο με τον εαυτό του και να συγκριθεί με τους αντιπάλους του εκτός συνόρων. Πλέον ανήκει στην ευρωπαϊκή ελίτ κι αυτό θα πρέπει να είναι το κριτήριο, όχι τόσο το τι συμβαίνει εντός συνόρων. Έχουν μπει οι βάσεις, είναι στέρεες κι έρχονται ακόμη καλύτερες μέρες αρκεί η ρότα να μείνει αταλάντευτη...