Η πιο εύκολη προσέγγιση για να περιγράψει κανείς το τι είδαμε στα Περιβόλια θα ήταν “για όλα φταίει ο Βιάνα” και... καθαρίσαμε. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω όλους όσους είναι έτοιμοι να πετάξουν στην πυρά τον νεαρό στόπερ και μαζί τον Πάουλο Μπέντο που εξακολουθεί να τον στηρίζει.

Ο Ολυμπιακός δεν άφησε δύο βαθμούς στα Χανιά επειδή έκανε -χοντρά- λάθη ο Βραζιλιάνος αμυντικός, αλλά επειδή έκαναν ακόμη περισσότερα οι συμπαίκτες του που επέτρεψαν στον Βιάνα να δεχθεί τέτοια πίεση και να “εκτεθεί” από τον επίμονο και δυναμικό Γιακουμάκη.

Δεν είναι Μέλμπεργκ ο Βιάνα και μάλλον δεν θα γίνει (ποτέ). Αίσθησή μου, ωστόσο, είναι ότι οι αδυναμίες του δεν περιορίζονται στις γκέλες στο προσωπικό μαρκάρισμα, ούτε στην κίνηση... πίβοτ που δέχθηκε στην πλάτη για να μπει ξανά ο Πλατανιάς στο παιχνίδι, μετά το πολύ γρήγορο 0-2 που θα μπορούσε να είναι και 0-3 στη φάση του δοκαριού.

Το μεγάλο πρόβλημα του Βιάνα, είναι ότι πίνει θάλασσα. Ότι δεν ξέρει τι να κάνει τη μπάλα όταν την έχει στα πόδια με αποτέλεσμα να δίνει το δικαίωμα στον αντίπαλο να ξεκινά δεύτερες και τρίτες προσπάθειες επίθεσης στην ίδια φάση. Ήταν, όμως, ο μόνος που πουλούσε τη μπάλα στα Περιβόλια; Είμαι σίγουρος πως αν γινόταν τέτοια κουβέντα στα αποδυτήρια, ο πρώτος που θα σήκωνε το χέρι και θα ζητούσε “συγνώμη” θα ήταν ο Λούκα Μιλιβόγεβιτς. Τόσες πολλές λανθασμένες και επιπόλαιες επιλογές, “πουλήματα μπάλας” με δύο κουβέντες είχαμε καιρό να δούμε από τον Σέρβο αρχηγό και φετινό ΜVP.

Μια ματιά να ρίξει κανείς στα στατιστικά του πρώτου ημιχρόνου θα διαπιστώσει ότι για πρώτη φορά φέτος ο Ολυμπιακός είχε μικρότερο ποσοστό κατοχής μπάλας (51-49) από τον αντίπαλό του που δεν ήταν η Μπαρτσελόνα, ο Πλατανιάς ήταν. Που βρέθηκε και με δύο γκολ στην πλάτη από το 13'.

Κι όμως... απέναντι σε έναν θαρραλέο και θρασύ Πλατανιά, ο Ολυμπιακός πέτυχε τον απόλυτο αιφνιδιασμό στο ξεκίνημα της αναμέτρησης, αλλά μετά του έδωσε κάθε δικαίωμα να επιστρέψει. Αντί να γίνει στοιχειώδης διαχείριση, με κοντρόλ παιχνίδι, πιο κοντινές αποστάσεις στον άξονα και μυαλωμένες επιλογές, οι “ερυθρόλευκοι” έδιναν... πάσες στους αντιπάλους τους και μετά περίμεναν από δύο αμούστακα παιδιά, τον Βιάνα και τον Ρέτσο να καθαρίσουν!

Πόσες “μονομαχίες”, άραγε, περιμένουμε -όλοι μας- να κερδίσει ο 21χρονος Βιάνα ή ο 18χρονος Ρέτσος που έπαιξαν για πρώτη φορά πλάι-πλάι, αλλά από ένα σημείο και μετά δέχονταν πίεση κάθε λεπτό; Δέχομαι κάθε αντίθετη άποψη, ακόμη και μπινελίκια αν είναι με επιχειρήματα, αλλά στα δικά μου μάτια αυτή ήταν η εικόνα του αγώνα.

Ένας Ολυμπιακός με τα γνωστά του προβλήματα και τρεις πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα, να ξεκινά ιδανικά, να εκμεταλλεύεται στο έπακρο την προσπάθεια των γηπεδούχων να πιέσουν ψηλά, όπως επιχείρησε πριν από μερικές ημέρες και ο Αστέρας του Ελευθερόπουλου στο Φάληρο και να σβήνει τις μηχανές από το 13' απέναντι σε έναν αντίπαλο με... ταβάνι, ο οποίος, όμως, έχει αποδείξει ότι πρώτα σφυρίζει λήξη ο ρέφερι και μετά σταματά να παλεύει και να “σκοτώνεται” σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου.

Μόνος του πέταξε δύο βαθμούς ο Ολυμπιακός κι όχι επειδή έκανε λάθη -που έκανε- ο Βιάνα. Πλήρωσε περισσότερο την αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπισαν τις απαιτήσεις του παιχνιδιού τα μεγάλα του “αστέρια” και στη συνέχεια από τις παιδικές ασθένειες που εμφανίστηκαν στην άμυνά του και δη στο κέντρο της.

Ο Μπέντο δεν πήρε αυτά που περίμενε να πάρει όχι τόσο από τους δύο στόπερ του, αλλά απ' όλους τους άλλους. Ακόμη και ο Ιντέγε που έβαλε δύο γκολ και είχε δοκάρι, έχασε άλλα τρία τουλάχιστον γκολ τουλάχιστον! Ασφαλώς και δεν χρεώνω τον Νιγηριανό που δεν έφτασε στο χατ-τρικ, αλλά του δόθηκε η ευκαιρία να “τελειώσει” το παιχνίδι προς το φινάλε και δεν στάθηκε τυχερός ή λίγο πιο ικανός. Το φταίξιμο για τη γκέλα, πάντως, δεν τον αφορά...

Ο Λεάλι για ακόμη μία φορά ήταν πηγή κινδύνου με τη μπάλα στα πόδια. Είναι σταθερός κάτω από τα δοκάρια με καλά ρεφλέξ, αλλά όταν πρέπει να πασάρει, νιώθει σα να κλωτσάει βόμβα κι όχι τη μπάλα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το τι γίνεται με τον Στέφανο Καπίνο, ο οποίος είδε ένα ακόμη παιχνίδι από τον πάγκο. Αν έχει κάνει κάτι του προπονητή, ο διεθνής πορτιέρε και τελεί υπό σιωπηρή τιμωρία θα πρέπει να γίνει γνωστό, καθώς αν δεν “τρέχει” κάτι η επιμονή του Πορτογάλου στον Ιταλό είναι προκλητική...

Αν φτάσουμε την κουβέντα και στον Μπέντο, οι δικές μου απορίες εστιάζονται στις δύο αλλαγές του Μάριν και του Μανθάτη κι όχι στις υπόλοιπες επιλογές του. Δεν κατάλαβα γιατί βγήκαν και οι δύο με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να φορτώσει κι άλλο τον άξονα και να αδειάσει το πλάτος της επίθεσης. Αμφότεροι ένα-δύο λεπτά πριν βγουν είχαν προσωπικές ενέργειες που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε γκολ. Ειδικά η ενέργεια του Μανθάτη που σταμάτησε στο... δοκάρι, έδειξε ότι -αν μη τι άλλο- είχε και ενέργεια και διάθεση να βγάλει στο χορτάρι...

Για να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο και δημιουργηθούν λανθασμένα συμπεράσματα, ασφαλώς και ο Μπρούνο Βιάνα δεν είναι ο κεντρικός αμυντικός που ονειρεύονται στον Ολυμπιακό. Ασφαλώς και θα μπορούσαν να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις ώστε να έρθει ένας βαρβάτος στόπερ. Ούτε ένας Μέλμπεργκ, όμως, θα έλυνε συνολικά το πρόβλημα. Απλά θα το περιόριζε σε ένα βαθμό.

Κλείνοντας, ο Ολυμπιακός πήγε στα Χανιά με 8 Έλληνες στους 19 της αποστολής, εκ των οποίων οι 6 αποτελούν προϊόν της Ακαδημίας του. Ρέτσος, Μανθάτης και Φορτούνης (σ.σ. πέρασε κι αυτός στο παρελθόν από το Ρέντη για να μην ξεχνιόμαστε...) ήταν βασικοί. Ο Ανδρούτσος μπήκε ως αλλαγή. Στον πάγκο ήταν ο Νικολάου και ο Βούρος. Αν το έλεγε κανείς αυτό όταν ξεκινούσε η προετοιμασία θα τον περνούσαμε για τρελό. Έχει την τρέλα του ο Μπέντο, έχει και τις ιδιοτροπίες του, αλλά ας του πιστώσουμε τουλάχιστον όσα του αναλογούν. Όχι μόνο να τον χρεώνουμε για τον Βιάνα...