Το τέλειο ημίχρονο και ο μικρός μάγος!
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος συγκρίνει όσα έγιναν στο “Καραϊσκάκη” με τις δηλώσεις του Μπέντο, αποκαλύπτει ποιος παίκτης βάζει σε σειρά όλη την ενδεκάδα του Ολυμπιακού και προσθέτει τρία υστερόγραφα με πολύ νόημα.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι πυρηνική φυσική. Πολλές φορές, όμως, ο προπονητής βλέπει πολύ διαφορετικά όλα όσα βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι. Αν ρωτήσει κανείς όσους είδαν τον αγώνα Ολυμπιακού-Λεβαδειακού για το ποιο από τα δύο ημίχρονα ήταν καλύτερο από πλευράς γηπεδούχων θα απαντήσουν με μια φωνή: “το δεύτερο”. Είναι λογική κι αναμενόμενη μια τέτοια προσέγγιση, καθώς μετά την ανάπαυλα οι “ερυθρόλευκοι” πέτυχαν 4 γκολ, τα τρία σε διάρκεια 5 λεπτών, είχαν δοκάρι, χαμένες ευκαιρίες, εκρηκτικά διαστήματα που χάθηκε η μπάλα.
Ο Πάουλο Μπέντο, όμως, είχε διαφορετική άποψη. Ο Πορτογάλος κόουτς κόντρα σε όλες τις... προβλέψεις χαρακτήρισε “τέλειο” το πρώτο ημίχρονο της ομάδας του κι ας πήγαν οι δύο ομάδες στα αποδυτήρια με τον φωτεινό πίνακα στο 0-0. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο 47χρονος κόουτς έχει δίκιο. Οι πρωταθλητές μπορεί να μη σκόραραν στο πρώτο μέρος, αλλά έβγαλαν στο χορτάρι όλα όσα ξέχασαν στα αποδυτήρια την προηγούμενη Κυριακή με την Κέρκυρα.
Μπήκαν με πατημένο το γκάζι στο τερέν, έβγαλαν ενέργεια, καλές συνεργασίες, επιτέθηκαν με ποικιλία κι όχι με γιόμες, πίεσαν ψηλά, επιδίωξαν τις προσωπικές μονομαχίες, πήγαν στο “ένας με έναν” τις περισσότερες φορές επιτυχημένα. Το γκολ μπορεί να μην ήρθε, είτε από επιπολαιότητα στην τελική προσπάθεια, είτε από βιασύνη, είτε επειδή μπήκε στο μέση το πόδι ενός αμυντικού ή το χέρι του τερματοφύλακα.
Ο Ολυμπιακός, όμως, ήταν αυτός που έπρεπε και έπειθε ότι θα νικήσει έστω κι αν το γκολ άργησε να έρθει. Κι ας μην μετρούσε η γκολάρα του Ιντέγε που προήλθε από οφσάιντ. Οι πρωταθλητές είχαν απέναντι στον Λεβαδειακό, ό,τι δεν είχαν κόντρα στην Κέρκυρα. Κίνητρο, διάθεση, όρεξη, εγωισμό. Και το φανέρωσαν από το ξεκίνημα, έστω κι αν τα γκολ ήρθαν στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού.
Καταλύτης για μία ακόμη φορά ήταν στα δικά μου μάτια ο Αντρέ Μαρτίνς. Δεν λέω ότι ήταν ο πολυτιμότερος ή ο κορυφαίος της αναμέτρησης. Ο Σεμπά, για μία ακόμη φορά, ήταν ο καλύτερος. Δίπλα του ο Ιντέγε που έβαλε δύο γκολ, θα μπορούσε να βάλει άλλα τόσα τουλάχιστον, ενώ συμμετείχε στις περισσότερες από τις 24 τελικές που έφτιαξαν οι “ερυθρόλευκοι”.
Στον αγώνα της προηγούμενης Κυριακής με τον ΑΟΚ, ο Ολυμπιακός δημιούργησε όλη κι όλη μία τελική εντός περιοχής, στο τελευταίο λεπτό, όταν η μπάλα στρώθηκε στον Φορτούνη, αλλά το σουτ, έστειλε τη μπάλα άουτ για μερικά εκατοστά. Τώρα, από το ύψος της μικρής περιοχής μπήκαν τα 3 από τα 4 γκολ! Μόνο το σεντερφορίσιο πλασέ του Μιλιβόγεβιτς ήταν από το ημικύκλιο! Όλα τα άλλα, ήταν εκτελέσεις.
Έγινε πολλή κουβέντα την προηγούμενη εβδομάδα για τις δεκάδες γιόμες που έκαναν από τα άκρα οι παίκτες του Μπέντο. Φόρτωναν από αριστερά, από δεξιά από τον άξονα. Χθες που επέστρεψε στη θέση του ο Μαρτίνς όλα τακτοποιήθηκαν ξανά μέσα στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός είχε πλουραλισμό. Δεν εκβιάσε προσπάθειες από τα άκρα, ούτε περιόρισε τον τρόπο ανάπτυξης από τις πτέρυγες. Δημιούργησε και από τον άξονα με τις γλυκές πάσες του Πορτογάλου μέσου. Άνοιξε το παιχνίδι. Δεν ήταν εύκολο για τους αμυντικούς της Λιβαδειάς να βρουν λύσεις όταν η επιθετική δημιουργία του Ολυμπιακού δεν ήταν μονοδιάστατη. Γι' αυτό από ένα σημείο και μετά η μία ευκαιρία διαδεχόταν την άλλη...
Κι επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, σε όλες τις φετινές γκέλες του Ολυμπιακού έλειπε ο Μαρτινς. Από το ματς με τον ΑΠΟΕΛ, την ισοπαλία με την Κέρκυρα, στην ήττα της Λάρισας είχε μπει ως αλλαγή στα τελευταία 15 λεπτά. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος χαφ του πλανήτη, αλλά γι' αυτόν τον Ολυμπιακό είναι ό,τι ο Μόντριτς για τη Ρεάλ. Όταν βρίσκεται στο χορτάρι, ο ρυθμός μένει ψηλά, η μπάλα κυκλοφορεί γρήγορα και σωστά. Οι πάσες βγαίνουν σαν από μοιρογνωμόνιο, είτε στον άξονα, είτε στα άκρα. Ξέρει πότε να την δώσει, πότε να την κρατήσει. Πότε να παίξει γρήγορα, πότε να αλλάξει πλευρά. Σαν ο εγκέφαλός του να παίρνει εντολές από ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Ας μην ήταν ουσιαστικός σε αυτό το παιχνίδι ο Φορτούνης. Ορεξάτος ήταν, πρωτοβουλίες πήρε, αλλά τα περισσότερα απ' όσα σκέφτηκε, δεν του βγήκαν. Το κατάλαβε και ο ίδιος και το φανέρωσε με το ξέσπασμά του στο 3-0. Με τον Μαρτίνς στον άξονα, όμως, όλα μπαίνουν σε σειρά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
Στην άμυνα παρουσιάστηκαν ξανά κενά αέρος, ενώ ήταν καρμπόν η φάση που φεύγει απέναντι από τον Λεάλι ο Γιακουμάκης ως άλλος Τουράμ. Ο επιθετικός της Κέρκυρας είχε σταματήσει στα ακροδάχτυλα του Ιταλού πορτιέρε, ο κυνηγός του Λεβαδειακού σημάδεψε άστοχα. Κι εδώ, όμως, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Την προηγούμενη Κυριακή, ο Ολυμπιακός “έφαγε” αυτή τη φάση, χωρίς επί της ουσίας να έχει γίνει απειλητικός στην επίθεση. Κόντρα στους Βοιωτούς δέχθηκε 7 τελικές (4 στο στόχο), ενώ είχε τις διπλάσιες στο στόχο (14) και κατοχή μπάλας 67%.
Δεν ξέρω αν εμπεριείχε υπερβολή η δήλωση Μπέντο περί τέλειου πρώτου ημιχρόνου. Εκείνο που μπορώ να καταλάβω, όμως, είναι ότι ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο από το πρώτο λεπτό όχι μόνο για να νικήσει, αλλά για να δώσει απαντήσεις. Να βγάλει αντίδραση μεγάλης ομάδας. Ενώ στο προηγούμενο, παρότι υπήρχαν και αλλαγές, οι περισσότεροι νόμιζαν ότι οι φανέλες θα ήταν αρκετές για να κατακτηθεί το “τρίποντο”.
Υ.Γ.1: Ο Ανδρούτσος μπορεί να εξελιχθεί σε νέα περίπτωση Μαρτίνς για τον Ολυμπιακό. Έχει όλο το πακέτο, συν θράσος για να φτάσει ψηλά. Θα έβαζε και γκολ αν ο Πάρντο του “έσπαγε” τη μπάλα προ κενής εστίας. Προτίμησε να τελειώσει μόνος του τη φάση ο Κολομβιανός. Και το μετάνιωσε. Στην επόμενη φάση, πήγε κι αγκάλιασε τον μικρό ζητώντας του συγνώμη...
Υ.Γ.2: Στο κερδισμένο φάουλ του τελευταίου λεπτού που Φορτούνης και Μιλιβόγεβιτς τα... έλεγαν για το οποιος θα εκτελέσει έπρεπε και οι δύο να αφήσουν τη μπάλα στον Καρντόσο. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
Υ.Γ.3: Σε κάθε παιχνίδι και καλύτερος ο Φιγκέιρας. Δίνει απαντήσεις σε όλους όσους βιάστηκαν να τον... σταυρώσουν στο ξεκίνημα της σεζόν. Πέρα από “μηχανάκι” παίζει και με αξιοθαύμαστη ωριμότητα.