Όσο για τον Παναθηναϊκό, έχασε κατά κράτος το πρώτο και δεν είχε τον τρόπο ή την τύχη, να κερδίσει το δεύτερο και καθοριστικότερο. Γιατί; Διότι ενώ ήταν καλύτερος σε όλες τις παραμέτρους του αγώνα, δεν έκανε γκολ, καθώς του έλειψε η απλότητα και η ψυχραιμία στις τελικές προσπάθειες. Συν την αναμφισβήτητη ατυχία, όχι μόνον για τα δοκάρια, αλλά και για τις υπόλοιπες φάσεις που δημιούργησε.

Δεν είχε να χάσει πολλά πράγματα ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι, παρά μόνον αν νικούσε ο Παναθηναϊκός. Έπαιξε τα ρέστα του ψυχολογικά και αγωνιστικά και νίκησε. Σε μια απο τις τρεις τελικές προσπάθειες στο τέρμα του Τζόρβα, έκανε γκολ. Και το κράτησε. Το πέτυχε όμως εν πολλοίς χάρη στο βρεττανικό φλέγμα και την ποδοσφαιρική παιδεία του Ντάρμπισιρ. Άλλος στην τυφλή απόκρουση του Τζόρβα, μπορεί απλά να άφηνε τη φάση και να τραβούσε τα μαλλιά του. Αυτός είχε την προσοχή του στραμμένη στη μπάλα, εξ ου και την ξανασυνάντησε και σκόραρε.

Ο Αγγλος ήταν το χαρτί του ρίσκου που έπαιξε ο Μπάντοβιτς και του βγήκε, επιθετικά.

Ο Νιόπλιας έπαιξε (είχε φροντίσει προφανώς), και κέρδισε στη στελέχωση της αμυντικής του γραμμής, που αν και πειραματική τον δικαίωσε -πλην της φάσης του γκολ – αλλά μπροστά δεν έγιναν όσα περίμενε σε γκολ, παρότι πήγε καλά ο Λέτο και κινήθηκε επικίνδυνα ο Σαλπιγγίδης.

Η ιστορία γράφει σκορ και όχι δοκάρια ή ευκαιρίες ή την καλύτερη εμφάνιση. Επιπλέον το ποδόσφαιρο δεν έχει “αν” σε ό,τι καταγράφεται.

Ίσως ο Παναθηναϊκός συνδυάζει, ακόμα, περισσότερο άγχος και ορμή σε σχέση με απλότητα και ψυχραιμία, για να πάρει ό,τι θέλει, την ώρα που το θέλει.

Τόσες φάσεις απέναντι στον Ολυμπιακό έχει να κάνει από την εποχή που ο Σαραβάκος, ο Νιόλπιας, ο Αντωνίου και ο Βαζέχα, έπαιζαν μπάλα.

Το σκορ μετράει όμως. Και αυτό είναι υπέρ του Ολυμπιακού, που έδωσε όσα είχε και του βγήκε το παιχνίδι. Δεν τιμωρήθηκε σε κανένα απο τα δικά του λάθη και τελικά τιμώρησε ένα από τα δύο του Παναθηναϊκού.

Υ.Γ. Για τα “παρεπόμενα” του αγώνα, δεν χρειάζονται τα ανούσια, συνηθισμένα ίδια και τα ίδια. Μία ερώτηση: Έχει γύρω στους 15-20.000 εισαγγελείς η Ελλάδα; Αν ναι, να πηγαίνουν οι άνθρωποι να βλέπουν δωρεάν τα ντέρμπι και να επιβλέπουν την εξέλιξή τους. Αλλιώς με την παρούσα κατάσταση δεν γίνεται τίποτα.

Πριν κάμποσα χρόνια, στα ντέρμπι πήγαιναν ελεύθερα οι οπαδοί των δύο ομάδων στο γήπεδο και με εξαίρεση τις θέσεις των “πυρήνων”, καθόταν ανακατεμένοι στις εξέδρες. Όταν άρχισαν να ζορίζουν τα πράγματα στις μικτές προσελεύσεις, χρειάστηκε ένας εισαγγελέας. Όταν έγιναν υπό όρους οι περίφημες μετακινήσεις, οι εισαγγελείς έγιναν δύο. Τώρα που είναι μόνον φίλαθλοι της μιας ομάδας στις εξέδρες, χρειάζονται τρεις και πάλι δεν γίνεται τίποτα, διότι απλά δεν μπορεί να γίνει.

Ε, το επόμενο βήμα είναι να πηγαίνουν στα ντέρμπι οι θεατές, ανά δύο ή τρεις, με τον εισαγγελέα τους. Για ασφάλεια, κοινωνικές σχέσεις και γνωριμίες, ρε παιδί μου…

Η άλλη λύση είναι να βρεθεί ένα γήπεδο – εκεί στο Καρπενήσι έχει κάτι καλά, με χόρτο χαλί – να γίνονται τα ντέρμπι μόνον με τηλεοπτική κάλυψη.

Το παιχνίδι έχει χαθεί και δεν υπάρχει βούληση να αλλαξει.

Η ασφαλής πρόβλεψη είναι πως μέσα σε τρεις μέρες το θέμα θα αξαντληθεί με ανακοινώσεις και δημοσιεύματα. Και τέλος. ‘Ετσι πάντα συμβαίνει, διότι μας έχουν μάθει να θεωρούμε “φυσιολογικά” τα απαράδεκτα και αφύσικα, βάζοντας στο ζύγι ποιοί κάνουν τα χειρότερα, ποιός άρχισε, ποιός συνεχίζει και πάει λέγοντας.