Το 1-0 του Παναθηναϊκού επί του Άρη, ήταν το φυσιολογικό αποτέλεσμα ενός αγώνα μηδενικού ρίσκου από τις δύο ομάδες, που ακολούθησαν πιστά την τακτική του Νιόπλια και του Κούπερ.

Το μηδενικό ρίσκο, απέφερε και λιγότερο από το προσδοκώμενο θέαμα, σε ένα παιχνίδι που από τις πρώτες φάσεις φαινόταν ότι θα μπορούσε να αποκτήσει άλλη ροή είτε από ατομική προσπάθεια, είτε από “στημένη φάση”.

Προέκυψε η πρώτη εκδοχή, από τον παίκτη που φαινόταν ότι το “είχε το θέμα” τον Σεμπάστιαν Λέτο.

Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι ο ένας προπονητής μάντεψε ή και αντέγραψε τον άλλο, με πρώτο μέλημα την ελαχιστοποίηση των κινδύνων στις εστίες, άρα μια καλή αμυντική λειτουργία, με την προσδοκία πως κάποιες φάσεις θα έβγαιναν σωστά και αποτελεσματικά μπροστά.

Σε μια τέτοια συνθήκη, μοιραία ο Κούπερ κρατούσε περισσότερους παίκτες στις αμυντικές βοήθειες, ενώ από την άλλη ο Παναθηναϊκός είχε εξ ορισμού πλεονέκτημα και πρώτο λόγο για φάσεις (και γκολ) αφού υπερείχε σε ποιότητα στον τομέα αυτόν.

Ο Κούπερ έδωσε μεγάλο βάρος στην εξουδετέρωση του Νίνη, άρα και του Σισέ, και εν πολλοίς τα κατάφερε.

Ο Νιόπλιας έδωσε και δεύτερο ρόλο τον Λέτο και δικαιώθηκε. Καθώς ο Αργεντίνος έπαιζε 50% στη γραμμή και 50% μέσα αριστερά, έκανε γκολ από τον δεύτερο ρόλο του.

Από κει και πέρα ο Παναθηναϊκός στήριξε τη λειτουργία του στο κέντρο στον εκπληκτικό Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο οποίος έκανε ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια του, στην αναμέτρηση που έπρεπε.

Πίσω το μυαλό του Κατσουράνη και ο συγκλονιστικός Καντέ (έκανε το ματς της χρονιάς) έφταναν για να κρατήσουν τον Άρη σε λίγες φάσεις.

Στη δίψα για το τρόπαιο, στην τακτική, στις δυνάμεις, στη διάθεση, στη μαχητικότητα, τα πράγματα ήταν ισορροπημένα.

Η διαφορά ήταν στην ατομική ποιότητα, αλλά και στην προσωπικότητα συγκεκριμένων παικτών που τέτοιου είδους παιχνίδια έχουν μπει στο DNA τους. Στον τομέα αυτόν υπερτερούσε ο Παναθηναϊκός και φάνηκε στο αποτέλεσμα.