Πριν από χρόνια, δεν προλαβαίναμε να πηγαίνουμε στα φάιναλ φορ των ευρωπαϊκών κυπέλλων, χάρη στον Ολυμπιακό, τον Ηρακλή, τον Παναθηναικό, την ΑΕΚ, τον Άρη, την Ορεστιάδα, την ΕΑ Πατρών και τις γυναικείες ομάδες του Παναθηναικού και των Βριλησσίων.

Το 1995 μάλιστα παρακολουθήσαμε το φάιναλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ και τον Ολυμπιακό στη Βιέννη και την επόμενη ημέρα πήγαμε στη Γενεύη για το φάιναλ φορ του Κυπέλλου Κυπελλούχων με την Ορεστιάδα.

Τι φταίει για τον κατήφορο του ελληνικού βόλεϊ; Φυσικά όλοι θα απαντήσετε «η κρίση» κι έχετε δίκιο γιατί την εποχή που οι ομάδες μας έπαιζαν σε φάιναλ φορ, σε τελικούς και κατακτούσαν ευρωπαϊκά Κύπελλα (δυο φορές ο Ολυμπιακός) ο Ολυμπιακός είχε ξένους παίκτες, όπως οι Ουρμπάνοβιτς. Μπρντοβιτς, Σάντσες, Ερνάντες, Μιλίνκοβιτς, Χελντ, Στορκ και αργότερα Μπερνάρντι, Μίλκοβιτς.

Ο Παναθηναικός τους Ντάντε, Μαρτσελίνιο, ο Ηρακλής τους Μπολ, Τσέρνιτς, Στάνλεϊ, ο Άρης τους Λακουμτζίγια, Κονσταντίνοφ, Γκάνεφ, η Ορεστιάδα τους Ζελιάσκοφ, Τζούριτς, Κοροβιάνσκι, Ναϊντένοφ, η ΑΕΚ τους Φιλίποφ, Μέστερ, Μεάνα, η ΕΑ Πατρών τους Ριβέρα, Ζέκοφ, η γυναικεία ομάδα του Παναθηναϊκού τις Φεντότοβα, Ντουμιτρέσκου, Φερνάντες, τα Βριλήσσια τις Λιχολιέτοβα, Μεντβέντεβα. Μιλάμε για μεγάλα αστέρια του παγκοσμίου βόλεϊ, που μπορούσαν κάλλιστα να παίξουν στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία.

Προσέξτε όμως μια βασική λεπτομέρεια που δεν έχει καμία σχέση με την κρίση. Κοντά στα μεγάλα αστέρια, στον Ολυμπιακό, είχαμε τους Τριανταφυλλίδη, Αμαριανάκη, Μουστακίδη, Ντράγκοβιτς, Γκιούρδα, Κουρνέτα, στον Παναθηναικό τους Μπάεφ, Χατζηαντωνίου, Δημητρακόπουλο, στον Ηρακλή τους Γκιούρδα, Μπάεφ, Δημητρακόπουλο, στην Ορεστιάδα τους Σαμαρά, Τσακιρόπουλο, Μποζίδη, στην ΑΕΚ τους Χατζηαντωνίου, Πανούσο, στην ΕΑΠ τους Γκιούρδα, Δημητρακόπουλο και στις γυναίκες, στον Παναθηναικό τις Αγγελάκη, Ιορδανίδου, Σάκουλα, Χατζηνίκου, στα Βριλήσσια τις αδελφές Γκαραγκούνη, Μεμετζή.

Υπήρχαν δηλαδή σπουδαίοι έλληνες κι ελληνίδες παίκτριες, κάτι που σπανίζει τη σημερινή εποχή . Μην ακούτε όλους αυτούς που λένε ότι η κρίση άνοιξε το δρόμο στους έλληνες παίκτες. Άνοιξε το δρόμο στην ποσότητα ελλήνων παικτών, κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα, γιατί τέτοια δεν βλέπουμε.

Προσέξτε και κάτι άλλο. Αν εξαιρέσουμε τους τρεις πρώτους (Τριανταφυλλίδη, Αμαριανάκη, Μουστακίδη), όλοι οι άλλοι ακόμη ΠΑΙΖΟΥΝ. Ναι δεν είναι αστείο. Παίζουν γιατί δεν βρέθηκαν άξιοι αντικαταστάτες τους, νέοι παίκτες που θα τους αναγκάσουν να αποχωρήσουν. Οι Γκιούρδας, Σαμαράς, Πανούσος, Χατζηαντωνίου παίζουν στον Μίλωνα, ο Κουρνέτας στη Σύρο, ο Δημητρακόπουλος στον Παμβοχαϊκό, ο Μποζίδης στον Ηρακλή. Μόνο ο Μπάεφ δεν αγωνίζεται, αν και θα μπορούσε, γιατί μετακόμισε στην Βουλγαρία.

Οι γυναίκες εξάλλου είναι ιδιαίτερη περίπτωση γιατί παντρεύονται, κάνουν παιδιά, αλλά κι αυτές θα έπαιζαν ακόμη αν δεν έμπαιναν σε οικογενειακές διαδικασίες. Η Φεντότοβα όμως με τη Σαπαρέφκα ανεβάζουν το Ρέθυμνο στην Α1 κατηγορία, η Μεμετζή είναι στον ΖΑΟΝ και η Σάκουλα λίμπερο στην αναμενόμενη πρωταθλήτρια ΑΕΚ.

Ναι μεν η κρίση, αλλά και η έλλειψη νέων παικτών, αφού επί μια δεκαετία δεν έβγαζε το βόλεϊ παίκτες. Τώρα κάτι αχνοφαίνεται, αλλά το κενό είναι μεγάλο, το χωράφι δεν καλλιεργήθηκε χρόνια και χρόνια και θα αργήσει να βγάλει καρπούς.

Και γι' αυτό, που είναι μεγάλη κουβέντα, φταίνε οι παράγοντες, αλλά πολύ περισσότερο οι προπονητές, που δεν ενημερώνονται, δεν πηγαίνουν στο εξωτερικό, δεν, δεν, δεν. Οι περισσότεροι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δουλεύουν στο δημόσιο, στην εκπαίδευση, στα σώματα ασφαλείας και ασκούν και την προπονητική.

Στο μπάσκετ έφεραν τους κορυφαίους Σέρβους, έμαθαν οι Έλληνες και έγιναν καλύτεροι τους, υπήρχε αναπτυξιακό πρόγραμμα από την Ομοσπονδία και η κρίση δεν είναι τόσο αισθητή.

Ο συνδικαλισμός έφερε σε αυτή την αθλία κατάσταση τη χώρα, αλλά και το βόλεϊ. Το συνδικαλιστικό όργανο των προπονητών, ο ΣΕΠΠΕ, βάζει τεράστια εμπόδια στους ξένους προπονητές, με αποτέλεσμα να δουλεύουν οι μέτριοι, τα μέλη του, αλλά και η ηγεσία του. Ο Μοντάλι, δούλεψε με ειδική άδεια, ενώ ο Κρίστιανσον δεν πήρε ΠΟΤΕ την άδεια, ήταν παράνομος.

Αλλά αυτό είναι πολύ μεγάλη κουβέντα.