Aπό τα 16 μετάλλια της Αθήνας, τα 13 του Σίδνει, τα 8 της Ατλάντας , τα 4 του Πεκίνου και τα 2 χρυσά της Βαρκελώνης, προσγειωθήκαμε κοντά στο 1 χάλκινο της Σεούλ και αν το αναλύσουμε θα δούμε ότι ήρθαμε στα κιλά μας.

Μέσα στον γενικό ενθουσιασμό και στα "περισσότερα από τα 4 μετάλλια του Πεκίνου" που έθεσαν ως στόχο οι Καπράλος, Κούβελος παρασυρθήκαμε κι εμείς και βάλαμε πλώρη για 4 και 5 και 6 μετάλλια που δεν ήρθαν.

Πολλοί μίλησαν για ατυχία, αλλά δεν πιστεύουμε στην τύχη στον αθλητισμό και αναρωτιόμαστε γιατί η ατυχία υπάρχει μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο και όχι στο βελγικό, το τούρκικο, το κορεάτικο κλπ;

Κάποιοι αθλητές προτίμησαν να φορμαριστούν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κολύμβησης και στίβου, όπου ήταν πιο εύκολη η διάκριση και πήγαν ξέπνοοι στο Λονδίνο. Δεν μπορούσαν βέβαια να το πουν και να το ομολογήσουν, ενώ κάποιοι άλλοι έβαλαν ψηλά τον πήχη, αν και γνώριζαν ότι δεν μπορούν, για να προσελκύσουν τα φώτα της δημοσιότητας και τους χορηγούς. Αυτοί προσγειώθηκαν στην πραγματικότητα με εκκωφαντικό τρόπο. Υπήρχαν όμως και κάποιοι άλλοι όπως ο Φιλιππίδης, ο Λεμπέσης, ο Παπαδημητρίου που κράτησαν χαμηλούς τόνους και μας εξέπληξαν ευχάριστα.

Ας κάνουμε ένα απολογισμό , κι ας ξεκινήσουμε με τους μεταλλιούχους

Τσιάβου-Γιαζιτζίδου: Είχαν ως στόχο το χρυσό μετάλλιο, επειδή ήταν 3 φορές παγκόσμιες πρωταθλήτριες, αλλά όπως μας είπε η πρώτη «άλλο το παγκόσμιο πρωτάθλημα και άλλο οι Ολυμπιακοί Αγώνες» και δικαιώθηκε. Τα κορίτσια μπορούσαν να πάρουν το ασημένιο μετάλλιο, το έχασαν για μια κουπιά, αλλά κι αυτό που έκαναν ήταν πολύ, αν αναλογισθούμε ότι είναι απλήρωτες από το 2009.

Ηλίας Ηλιάδης: Κι αυτόν τον υπολογίζαμε για χρυσό, αλλά πήρε το χάλκινο και είναι επιτυχία. Δεν πάλευε εξάλλου μόνος του, αλλά μελαγχολούμε όταν αναλογιζόμαστε ότι ο Ρώσος που τον κέρδισε δεν πήρε καν μετάλλιο.

Από εκεί και πέρα

Σπύρος Γιαννιώτης: Για εμάς ήταν ο αθλητής που θα μείνει στη μνήμη μας χάρη στις δηλώσεις του, αφού δεν επικαλέσθηκε τον αέρα, τη βροχή , το χαλάζι και τους …καρχαρίες, όπως έκαναν άλλοι Έλληνες. Μίλησε με τη ψυχή του, μας κέρδισε και ανέβηκε στο βάθρο της καρδιάς μας. Δίκαια πήρε την ελληνική σημαία στην τελετή λήξης.

Λεμπέσης-Φιλιππίδης: Το μέλλον τους ανήκει, σεμνοί και μετρημένοι, αλλά τον δεύτερο πρέπει να τον αφήνει ο προπονητής του Δημήτρης Κυττέας να λέει και δυο κουβέντες και να μη του παίρνει τον… λόγο από το στόμα. Ο αθλητής είναι ο πρωταγωνιστής, ο προπονητής πρέπει να βρίσκεται από πίσω του και όχι μπροστά από αυτόν.

Αλέξης Παπαμιχαηλ: Τα δυο πανελλήνια ρεκόρ τον βάζουν σε αυτούς που λένε «ναι» και θα τον παρακολουθούμε στη συνέχεια με ενδιαφέρον.

Τετράκωπος-δίκωπος: Τους ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, αφού με τα δυο κορίτσια συνθέτουν την ντρημ τημ της ελληνικής αποστολής, χάρη στη σκληρή δουλειά τους και τον Ιταλό προπονητή Ποστιλιόνε.

Βασίλης Τσολακίδης: Έκτος ολυμπιονίκης. Μας κέρδισε με την ειλικρίνεια των δηλώσεων του, πήρε πάνω του την ευθύνη στην πρώτη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε ηλικία 33 χρονών. Και έκτος ολυμπιονίκης δεν είναι λίγο.

Βλάσης Μάρας, Βάσω Μιλλούση: Έκαναν το καλύτερο. Η δεύτερη είναι παράδειγμα προς μίμηση, αφού επέστρεψε σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά την αποχώρηση της. Έκανε το καλύτερο.

Ομάδα Ανσαμπλ και συγχρονισμένης κολύμβησης: Στα όρια τους, οι πρώτες μπορούσαν να παίξουν και στον τελικό και δεν δεχόμαστε ότι αδικηθήκαμε αν και δεν γνωρίζουμε πολλά από το άθλημα. Πριν από τους αγώνες όμως ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Θανάσης Βασιλειάδης μας ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει μεροληψία από τους κριτές.

Βάσω Βουγιούκα: Μας εξέπληξε ευχάριστα, έχασε το δόντι της μαζί και την πρόκριση στα μετάλλια, αλλά αυτό μπορούσε να συμβεί και στην αντίπαλο της και να πανηγυρίζαμε εμείς.

Βύρων Κοκκαλάνης: Το μέλλον του ανήκει, έκτος στον κόσμο, από τους ελάχιστους που ευχαρίστησε με τις δηλώσεις του τους χορηγούς και την ομοσπονδία του, σε αντίθεση με τους περισσότερους που έβγαζαν γκρίνια και μιζέρια.

Χρήστος Βολικάκης: Έβαλε ψηλά τον πήχη. Για να φτάσεις στην κορυφή του κόσμου πρέπει να κερδίσεις πολλές φορές τον Κρις Χόι και όχι μια. Και το σπουδαιότερο, στους Αγώνες όπου γράφεται η ιστορία. Αν επιμείνει θα δικαιωθεί, αφού έχει τα προσόντα και τη θέληση.

Αλέξανδρος Νικολαίδης: Φάνηκε ότι δεν μπορούσε. Θα μείνει στη μνήμη μας με τα δυο αργυρά μετάλλια, τον ευχαριστούμε.

Νικολ Κυριακοπούλου: Την περιμέναμε τουλάχιστον στον τελικό του επι κοντώ.

Παννέτα-Πέρρα-Ιακωβάκης: Δεν έφτασαν στις επιδόσεις του Ευρωπαικού Πρωταθλήματος.

Φιλάνδρα-Υφαντίδου: Στα θετικά της ζυγαριάς, ξεπέρασαν τους εαυτούς τους.

Μαυρομάτης: Για ένα πιάτο έχασε την πρόκριση στην εξάδα και τη διάκριση.

Εθνική πόλο: Λιποψύχησαν στο κρίσιμο ματς, έκαναν κριτική στην Ομοσπονδία που δεν είχε προγραμματισμό μετά την αποχώρηση του Σάντρο Καμπάνια.

Και να τελειώσουμε με μια αναφορά στην απουσία του κράτους και την έλλειψη προνομίων.

Τα τελευταία χρόνια ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά στον ελληνικό αθλητισμό, τα διαχειρίστηκαν οι καρεκολοκένταυροι πρόεδροι των ομοσπονδιών και δεν έκαναν σωστό προγραμματισμό. Και τότε γκρίνιαζαν . Τώρα δεν αφήνουν τις καρέκλες τους σε νέους παράγοντες, δεν βρίσκουν χορηγούς, δεν μπαίνουν στο περιθώριο. Τους βαρεθήκαμε. Αν επένδυαν στις υποδομές έστω και το 10% των χρημάτων που πήραν τη χρυσή περίοδο 2000-04 δεν θα υπήρχε πρόβλημα και δεν θα ήταν θύματα της πολιτικής τους οι αθλητές.

Όταν το κράτος κόβει τις συντάξεις και τους μισθούς δεν μπορεί να δαπανά τεράστια ποσά για τον αθλητισμό, όπως έκανε στο παρελθόν. Το κρατικό χρήμα τελείωσε, ψάξτε χορηγίες.

Την περίοδο της κρίσης εξάλλου, ο ελληνικός αθλητισμός είχε την ατυχία να διοικείται από τον διαχειριστή Πάνο Μπιτσαξή. Δεν έκανε τομές, χάιδευε τα αυτιά των ομοσπονδιαρχών και όλος ο κρατικός προυπολογισμός πηγαίνει στα μισθολόγια των πλεοναζόντων εργαζομένων στις ομοσπονδίες και στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Στα ρουσφέτια του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Νέας Δημοκρατίας. Αν είχε όραμα ο Μπιτσαξής θα καταργούσε τις Ομοσπονδίες, θα τις μετέτρεπε σε γραμματείες της ΓΓΑ, θα έφευγαν με μετάταξη οι περιττοί εργαζόμενοι και τα λεφτά του κράτους θα πήγαιναν στους αθλητές και τους προπονητές και όχι στη μισθοδοσία των υπαλλήλων.

Τα προνόμια: Φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Παλιά οποιοσδήποτε κέρδιζε το ανύπαρκτο σχολικό πρωτάθλημα έμπαινε στα πανεπιστήμια, διοριζόταν στο δημόσιο και σταματούσε τον αθλητισμό. Τώρα μπήκαν στο ίδιο τσουβάλι οι ολυμπιονίκες με τους τυχάρπαστους.

Ναι στα προνόμια, αλλά μόνο προς αυτούς που φτάνουν στην κορυφή του κόσμου. Στους έξι Ολυμπονίκες και σε αυτούς που παίρνουν παγκόσμιες νίκες. Και να παίρνουν τον μισθό του δημοσίου υπαλλήλου, μόνο όταν σταματούν τον αθλητισμό και εργάζονται.

ΥΓ: Η Ελλάδα έφτασε στα … κιλά της με τα δυο μετάλλια. Δεν είναι πλέον η χώρα που προκαλεί και διαθέτει τους πιο γρήγορους και τους πιο δυνατούς αθλητές-τριες στον κόσμο, όπως συνέβαινε το 2004. Με τα δυο μετάλλια, είμαστε μαζί με το Βέλγιο, τη Βουλγαρία, την Πορτογαλία, τη Σερβία, τη Λεττονία, τον Αγιο Δομήνικο. Ε, δεν είναι και λίγο, αν αναλογισθούμε ότι μετάλλια πήραν μόνο οι 78 από τις 204 χώρες που πήραν μέρος στους Αγώνες.