" Πρέπει να μείνει ο Τζιμπούρ" έλεγε ο ένας , " να τον πουλήσουμε" ανταπαντούσε ο άλλος και πρόσθετε " αφού έχουμε τον Μήτρογλου και είναι κρίμα να κάθεται στον πάγκο".

Μια άλλη μερίδα των οπαδών του Ολυμπιακού δεν ήθελε τον Τοροσίδη και σχολίαζε " κάθε εβδομάδα μας λέει ο μάνατζερ του, ότι έχει πρόταση από το εξωτερικό, αλλά πρόταση ακούμε και πρόταση δεν βλέπουμε".

Νέα τοποθέτηση " μα είναι καλά το παλληκάρι; Να αφήσει τον Ολυμπιακό για να πάει στη Τζένοα; Είναι άλμα καριέρας αυτό;". Για να κλείσει η καφενειακή κουβέντα " καμία σοβαρή ομάδα δεν αφήνει τον αρχηγό της, όταν μάλιστα είναι και Έλληνας. Να τον πουλούσαμε να παίρναμε λεφτά, αλλά όχι και να του κουνήσουμε το μαντίλι".

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Χολέμπας " το παιδί ήρθε από τα αζήτητα, δούλεψε σκληρά και έγινε βασικός και αναντικατάστατος. Πρέπει να ανταμειφθεί αναλόγως", για να αντιτείνει ο άλλος " ναι, αλλά αν δεν υπήρχε ο Ολυμπιακός, δεν θα τον καλούσαν στην Εθνική, δεν θα γινόταν γνωστός και δεν θα έφτανε τόσο ψηλά το κασέ του. Να βάλει νερό στο κρασί του".

Με αυτά και με αυτά φτάνουμε στον Δεκέμβριο και δεν υπήρξε συμφωνία με κανέναν, αφού όπως λένε και οι λαϊκοί φιλόσοφοι "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει". Στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλές ανανεώσεις και επεκτάσεις συμβολαίων και δεν θα αναφερθούμε στου Φετφατζίδη, αλλά στου Φουστέρ που υπέγραψε χωρίς πολλά πολλά επεισόδια και έμεινε στην Ελλάδα.

Κάθε ποδοσφαιριστής, κάθε εργαζόμενος θέλει αύξηση των αποδοχών του, κι αυτό είναι θεμιτό. Κάτι που θα απαιτούσε και ο λαός την εποχή των παχιών αγελάδων. Τώρα όμως την περίοδο της κρίσης, που τα γήπεδα είναι άδεια, κανένας δεν βλέπει με καλό μάτι τις αυξήσεις, αφού δεν υπάρχουν και τα ανάλογα έσοδα. Και από την άλλη, καλή η αύξηση, αλλά σε τι ποσοστό; 50%, 100%, 200%; Όπως και να έχει η κατάσταση, Τζιμπούρ, Χολέμπας και Τοροσίδης είναι πολύτιμοι για τον Ολυμπιακό, αρκεί βέβαια να το θέλουν και οι ίδιοι. Και να βάλουν νερό στο κρασί τους και οι δυο πλευρές.